default-image

"Νεύρα, πολλά νεύρα"

Απόψεις
"Νεύρα, πολλά νεύρα"

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασικά νιώθω θυμωμένος. Πολύ θυμωμένος. Και κορόιδο. Πολύ μεγάλο κορόιδο. Ως κανονικό πειραματόζωο που πρέπει να δικαιώσει τον τίτλο του. Αυτά τα οποία ζούμε, αυτή η κωμωδία χωρίς τέλος, φυσικά για το καλό της χώρας και το καλό των Ελλήνων, έχει αρχίσει να μου τη δίνει άγρια στα νεύρα. Όπως έχουν αρχίσει να μου τη δίνουν πολλοί, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Του Σταύρου Μουντουφάρη

Ακούγοντας τους βουλευτές να αγορεύουν από το βήμα της Βουλής, ένιωσα για μια ακόμα φορά τη λογική μου να δοκιμάζεται σκληρά και αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά ποιο επιχείρημα θα μπορούσε να θεωρηθεί πειστικό ώστε να μείνει κάποιος σε αυτή τη χώρα και να μη δοκιμάσει την τύχη του σε άλλες... παραλίες και άλλα μέρη, όσο πιο μακριά γίνεται.

Τα μνημόνια που σκίζονται και ξαναγράφονται, οι σκληρά εργαζόμενοι πολιτικοί για το καλό της χώρας και φυσικά το δικό μας, όλη αυτή η συζήτηση περί αξιοπρέπειας και εθνικής υπερηφάνειας και διάφορα άλλα, που μου δίνουν την αίσθηση ότι μας δουλεύουν όλοι μαζί ή ότι απλά δουλευόμαστε όλοι μαζί.

Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν ένιωθα ότι ανήκω σε αυτή τη χώρα και πάντα ζούσα με την ελπίδα της φυγής για ένα ταξίδι μακρινό όσο πιο μακρινό γίνεται, όμως τώρα αυτή η τάση φυγής έχει γίνει ανίκητη. Αυτή η χώρα μοιάζει πια με βουρκωμένη λίμνη, στην οποία, αν επιπλέεις, είσαι φελλός και αν έχεις κάποιο «ειδικό» βάρος (και δεν αναφέρομαι στα κιλά), είτε αυτό λέγεται ταλέντο, είτε χάρισμα (παύλα κατάρα πια σε αυτούς τους καιρούς), τότε απλά είσαι καταδικασμένος να παρασυρθείς στο σκοτεινό βυθό γεμάτο από τέρατα και στοιχειά, που δυστυχώς δεν είναι πια μόνο θρύλοι.

Σε μια εποχή όπου η απλή λογική έχει πάει ανεπιστρεπτί περίπατο, η κάθε είδους προοπτική έχει αποδημήσει εις Κύριον (ζωή να 'χουμε να τη θυμόμαστε, και δεν αναφέρομαι στη Ζωή, μην παρεξηγούμεθα), φράσεις όπως χτίσιμο μιας «καριέρας» και αναζήτηση «ποιότητας» έχουν μπροστά τους πια έναν τεράστιο αστερίσκο και η βιβλική έκφραση «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» αποδεικνύεται ως η μέγιστη αλήθεια.

Δυστυχώς, αυτή η χώρα μοιάζει πια με σκηνικό μιας φαρσοκωμωδίας, όπου όλοι μας, ή τέλος πάντων οι περισσότεροι, γιατί ορισμένοι ήταν, είναι και θα είναι οι τυχεροί, παίζουν παρά τη θέλησή τους ως κομπάρσοι την παράσταση, χωρίς να περιμένουν το χειροκρότημα του κοινού. Άλλωστε, το φιλοθεάμον κοινό από την Ευρώπη βαρέθηκε πια το σίριαλ, όπως και εμείς βαρεθήκαμε αυτό το πανηγύρι, πάντα για το καλό μας. Φτάνει πια με τις χάντρες, τα καθρεφτάκια και το νερό της φωτιάς. Φτάνει πια με τα ευχολόγια. Αρκετά με τις ιδεαλιστικές αηδίες.

Πλέον, για να μπορέσει κάποιος να επιβιώσει σε αυτή την επαρχία της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, πρέπει να είναι ή ηλίθιος, ή να το παίζει ηλίθιος, ή άγιος ή φυτό. Η πρώτη κατηγορία είναι οι πιο ευτυχισμένοι (βλέπε το προαναφερθέν βιβλικό ρηθέν). Η δεύτερη οι πιο έξυπνοι στην πραγματικότητα, αφού αποκτούν το ακαταλόγιστο χωρίς πολλά-πολλά... προαπαιτούμενα και καθάρισαν.

Η τρίτη ξεφεύγει από τα «χωράφια» του υποφαινόμενου, ενώ η τέταρτη μοιάζει με το ιδανικό στο οποίο πλησιάζουμε μέρα με τη μέρα. Γιατί πλέον τα ιδανικά έχουν μεταλλαχθεί σαν γενετικά τροποποιημένα καλαμπόκια ή μολόχες, για να γίνω πιο κυριολεκτικός, όπως τα όνειρα έχουν γίνει εφιάλτες.

Ναι, θυμώνω όταν βλέπω ή ζω (επιβιώνω, το ορθόν λήμμα) αυτά που αποτελούν τη σημερινή πραγματικότητα. Θυμώνω όταν ακούω για Αριστερά ή Δεξιά, όταν όλα έχουν γίνει το ένα και το αυτό από το πέρασμα του οδοστρωτήρα.

Εκνευρίζομαι όταν γίνομαι σάκος του μποξ για την εξάσκηση ερασιτεχνών ή αυτοδίδακτων μάγων, που αλλάζουν σαν τα πουκάμισα όσα πιστεύουν ή λένε ότι πιστεύουν, ή ξεχνούν όσα έλεγαν από τις θέσεις όπου βρίσκονταν, ή πιστεύουν ότι έχουν λησμονηθεί όσα έκαναν και όσα προκάλεσαν. Και τώρα απλά κάνουν κριτική ή κοιτούν εκ του ασφαλούς από το συννεφάκι τους.

Βαρέθηκα να ψάχνω με το κερί την ελπίδα ή να αναζητώ με τα κιάλια ή το τηλεσκόπιο μια προοπτική ή κάτι το αισιόδοξο μπροστά, όταν πιο πιθανό είναι να βρω εξωγήινους εκεί έξω από αυτή την ελπίδα, που και η λέξη και μόνο μου τη δίνει στα νεύρα. Γιατί θυμάμαι την προεκλογική αφίσα με την ελπίδα, που έρχεται και ακόμα κανείς δεν ξέρει πού στα κομμάτια έχασε το δρόμο.

Όπως και εκείνη τη διαφήμιση με τον αστεροειδή, που θα τρώγαμε στο κεφάλι, λες και δεν έχουμε φάει τόσους και τόσους και δε θα φάμε άλλους τόσους προσεχώς. Ούτε δεινόσαυροι να ήμασταν. Αλλά ξέχασα. Όλα γίνονται για το καλό μας. Φανταστείτε δηλαδή να γίνονταν για το κακό μας. Όχι φανταστείτε το..!

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News