Φαίνεται πως δε θέλουμε να διαβάζουμε τα γεγονότα, όπως είναι και εξελίσσονται. Ο καθένας μας τα κατανοεί σύμφωνα με τις επιθυμίες του, τις ιδέες ή τις ιδεοληψίες του και τους προσωπικούς και συλλογικούς στόχους του.
Του Αντώνη Ν. Βγόντζα
Όλοι μας νιώθουμε ικανοποιημένοι. Σαν να θέλουμε να πούμε πως δικαιωθήκαμε. Είτε συλλογικά είτε προσωπικά. Και χάνουμε έτσι το στόχο. Που δεν είναι άλλος από τη σωτηρία της πατρίδας. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας πως βρεθήκαμε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Να βρεθεί η χώρα στο περιθώριο της ιστορίας. Να πάμε ακόμα πιο πίσω από τις γνωστές βαλκανικές χώρες.
Τι επιβεβαιώθηκε χθες. Επιτέλους γκρεμίστηκε και κονιορτοποιήθηκε η αντιπαράθεση ανάμεσα σε μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις. Όλοι μας έχουμε υπογράψει μνημόνια. Άλλος το πρώτο. Άλλος το δεύτερο. Άλλος το τρίτο, που όπου να 'ναι υπογράφεται. Και άλλοι τα περισσότερα.
Αυτή τη διάκριση την πληρώσαμε ακριβά. Γιατί και τα τρία μνημόνια εμπεριέχουν δραματικά λάθη. Πολλά μέτρα υφεσιακά. Τα πρώτα δύο μνημόνια τα πληρώσαμε με μια ύφεση 25%. Το τρίτο, που θα έχει διάρκεια τριών χρόνων, εκτιμάται ότι θα μας κοστίσει ύφεση πάνω από 10%.
Πολλά δεν είναι; Ακούω και διαβάζω πολλές αιτιολογίες και δικαιολογίες. Οι οικονομολόγοι χρησιμοποιούν οικονομικούς όρους για να εξηγήσουν τα τραγικά σφάλματα. Άλλοι, με άλλες ειδικότητες, προσφέρουν τις δικές τους ερμηνείες. Και ο απλός πολίτης διερωτάται. Γιατί κάποιες άλλες χώρες βγήκαν τόσο νωρίς από τα μνημόνια;
Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Σε εμάς επικράτησε ένα πολιτικό αλαλούμ. Οι πρώτοι μνημονιακοί τα μισοεγκατέλειψαν στην πορεία. Και οι αρχηγοί του πρώτου αντιμνημονιακού κύματος προσχώρησαν στο δεύτερο χωρίς πολλές-πολλές εξηγήσεις. Οι τελευταίοι; Ας μας το εξηγήσουν.
Τι τελικά μας έλειψε; Η ειλικρινής εθνική συνεννόηση.
