default-image

Ας γίνει ρυθμιστής

Απόψεις
Ας γίνει ρυθμιστής

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θυμούμαι ακόμα τον παππού μου απ' την πλευρά της μάνας μου, που μου διηγιόταν τις φήμες που κυκλοφορούσαν στη Σμύρνη τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου του 1922. «Έρχονται οι Τούρκοι», ακούγονταν οι απελπισμένες κραυγές στην ελληνική συνοικία. «Ποιοι Τούρκοι», ερχόταν ο αντίλογος. «Στο λιμάνι της Σμύρνης είναι αγκυροβολημένα 22 θεόρατα πολεμικά των Συμμάχων. Μια κανονιά να ρίξει το καθένα, θα κάνει σκόνη τα φουσάτα του Κεμάλ... Κι ύστερα είναι και ο ελληνικός Στρατός. Τόσα τουφέκια, δε θα μπορέσουν να υπερασπιστούν τη Μητρόπολη του Μικρασιατικού Ελληνισμού;».

Του Δημήτρη Καρατζάνη

Κι ένα πρωί, στις 26 του Αυγούστου, άνοιξαν οι πόρτες της Κολάσεως... Οι Τούρκοι μπήκαν στη Σμύρνη και σκόρπησαν το θάνατο και την καταστροφή, περνώντας από μαχαίρι ακόμα και το Μητροπολίτη της, το μαρτυρικό Χρυσόστομο.

Για να μεταφέρομε τα γεγονότα στις μέρες μας, ας θυμηθούμε πόσες φωνές, ανάμεσα σε αυτές και η ταπεινή δική μας, προειδοποιούσαν πως έρχονται κατά πάνω μας ολοταχώς όχι οι Τούρκοι όπως το '22, αλλά ένας πιο επικίνδυνος για τη χώρα μας εχθρός σήμερα. Το Grexit.

Δυστυχώς, οι αρμόδιοι όχι μόνο κώφευαν προκλητικά, αλλά και αντιμετώπιζαν το θέμα με απίστευτη έλλειψη σοβαρότητας και ευθύνης, αδιαφορώντας ανεξήγητα για καίριες παραμέτρους της διαπραγμάτευσης, όπως: Ο χρόνος, το χρήμα, οι συμμαχίες που διαμορφώνονταν, αλλά και οι αντοχές του ελληνικού λαού. Αν σ' αυτά προστεθεί η κραυγαλέα ακαταλληλότητα του κυριότερου προσώπου που διαχειρίστηκε την υπόθεση από την πλευρά μας και η ιδιαιτερότητα (μαζί με την εμπάθεια) εκείνου της γερμανικής πλευράς, το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν δύσκολο να προβλεφθεί.

Βέβαια, δεν ήρθαν οι Τούρκοι, τo Grexit εν προκειμένω, αλλά ένας βαρύτατος "λογαριασμός", που θα πρέπει να πληρωθεί από ένα πενόμενο ελληνικό λαό, για τον οποίο, σήμερα, ακόμα και η απλή επιβίωση αποτελεί μείζον πρόβλημα. «Δεν υπάρχουν ευθύνες γι' αυτό;», είναι το λογικό ερώτημα.

Ασφαλώς και υπάρχουν και θα πρέπει να αναζητηθούν προς πολλές μάλιστα κατευθύνσεις. Γιατί δεν είναι μόνο η πολιτική τάξη που στη συντριπτική της πλειοψηφία αποδείχτηκε ιδιοτελής και κατώτερη των περιστάσεων, αλλά υπάρχουν ευθύνες, αν θέλομε να είμαστε ειλικρινείς, και στον ελληνικό λαό, που, για άλλη μια φορά, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα, την υπεύθυνη στάση από την πολιτική αγυρτεία, τις δυνατότητες από τις επιθυμίες, την πραγματικότητα από τις φθηνές υποσχέσεις.

«Ο λαός είναι σοφός», συνηθίζουν να λένε οι επαγγελματίες της πολιτικής, συνήθως για να τον καλοπιάνουν. Δεν ξέρω αν και πόσο ισχύει αυτό. Φοβούμαι όμως, ανατρέχοντας σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του έθνους, πως δεν επέδειξε την απαιτούμενη ωριμότητα και ευθύνη που επέβαλλαν οι περιστάσεις, αλλά με την ψήφο του κάθε φορά έδινε τη δύναμη στους "ολίγιστους" να γίνονται ρυθμιστές της μοίρας του και της ζωής του.

Αυτή την αδυναμία του λαού να ξεχωρίζει την «ήρα από το στάρι», τον πολιτικάντη από τον πολιτικό, επισημαίνει σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση ο Ελευθέριος Βενιζέλος, η μεγαλύτερη πολιτική προσωπικότητα της νεότερης Ελλάδας.

«Βρήκα μια Ελλάδα φτωχή και αδύνατη. Την επήρα από τη Μελούνα και την έφερα στη Μακεδονία και Θράκη. Κι απεκεί στη Μικρά Ασία. Σήμερα κυματίζει η Ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη. Η Μεγάλη Ιδέα κατά τα τρία τέταρτα πραγματοποιήθηκε. Ο Ελληνικός λαός όμως δε θέλει την μεγάλη Ελλάδα, αλλά την Ελλάδα του 1897. Είναι άξιος της τύχης του...».

Πιστεύομε πως η χθεσινή μέρα, μαζί με το βαρύ λογαριασμό, έφερε και το τέλος των ψευδαισθήσεων. Ας γίνει τουλάχιστον και αφετηρία βελτίωσης της ατελούς δημοκρατίας μας, στην οποία ο λαός δε θα περιορίζεται στο ρόλο του απλού χειροκροτητή, αλλά του πραγματικού ρυθμιστή των εξελίξεων με τη σοφία των επιλογών του.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News