default-image

Και τώρα, καρδιά μου (;)

Απόψεις
Και τώρα, καρδιά μου (;)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τώρα τι; Αυτή η ερώτηση έχει θρονιαστεί στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες. Περίμενα καιρό αυτή τη μέρα, που θα επέστρεφα στο γραφείο μου, στη στριφογυριστή καρέκλα μου, στη γνώριμη μυρωδιά του χώρου μου. Κάτι από λεμόνι, μπερδεμένο με ξύλο και ολίγο από άγριο τριαντάφυλλο, ένεκα του αρώματος της γραφούσης.

Της Ανδριανής Αγγελιδάκη

Μπροστά μου σημειώσεις, χαρτιά, ιδέες, παλιοί φάκελοι για ξεκαθάρισμα. Άρχισα από το ξεκαθάρισμα σε ντουλάπια, συρτάρια, φακέλους, τετράδια. Φεύγουν όλα τα παλιά για να αφήσουν χώρο στα νέα που θα έρθουν. Έξυσα τα μολύβια μου, γέμισα το βάζο με τις καραμέλες. Έτοιμη. Μόλις επέστρεψα στη δουλειά, μετά από απουσία ενός χρόνου και κάτι.

Η συγκυρία ιστορική. Η Ελλάδα μετέωρη, μεταξύ Ευρώπης και «μοναξιάς», ο κόσμος γύρω μου μεταξύ «ναι» και «όχι», έχει-δεν έχει χρήματα στο ΑΤΜ, μεταξύ συμφωνίας και εξόδου.

Οι προτεραιότητές μας άλλαξαν μέσα σε λίγα 24ωρα. Περιορίσαμε τις ανάγκες μας σε οτιδήποτε κοστίζει λιγότερο από 60 ευρώ και φυσικά αυτό ισχύει για όσους έχουν να λαμβάνουν. Εξοικειωθήκαμε με τις ουρές στα μηχανήματα αναλήψεων, δεν εξοικειωθήκαμε με την εικόνα των ταλαίπωρων παππούδων σε μπουλούκια έξω από τραπεζικά καταστήματα για να εισπράξουν χαρτζιλίκι από τη σύνταξή τους, αλλά μάθαμε να το καταπίνουμε.

Μέρες τώρα παλεύουμε με το δαίμονα της αμφισβήτησης, προσπαθούμε να εντοπίσουμε το νόημα πίσω από τις λέξεις. Αναζητούμε ψήγματα αισιοδοξίας σε δηλώσεις πολιτικών, αποκλειστικές πληροφορίες δημοσιογράφων.

Δημοσιογράφων που επέλεξαν να διατυπώσουν την άποψή τους και πολλοί θα περάσουν ακόμη και πειθαρχικό γι' αυτό. Περίεργα μονοπάτια άνοιξαν στην Ελλάδα της δημοκρατίας, λες και ο πολίτης-τηλεθεατής δεν έχει άποψη ή τη δύναμη απλά να αλλάξει κανάλι. Όλα άλλαξαν τις τελευταίες μέρες. Από όποια σκοπιά κι αν βλέπεις τα πράγματα.

Ξαναμπήκαμε στα μονοπάτια του διχασμού, συναντηθήκαμε και πάλι, κάτω από την ανάγκη να δούμε τη χώρα μας να κάνει βήματα μακριά από το χείλος του γκρεμού.

Σταματήσαμε να συζητάμε για οτιδήποτε άλλο. Σταματήσαμε να προγραμματίζουμε τις ζωές μας. Κρατάμε την ανάσα μας αναμένοντας ένα νεύμα ευρωπαϊκής αποδοχής.

Και όταν κοπάσει η θύελλα τι θα γίνει; Θα ψάχνουμε ζωές στα συντρίμμια ή θα μαζέψουμε ξανά τα κομμάτια της δημοκρατίας, της πίστης στους πολιτικούς και τα κέντρα αποφάσεων Ευρώπης και Ελλάδας; Θα έχουμε το κουράγιο να μαζέψουμε ξανά τα κουρέλια της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης και να συνεχίσουμε;

Και τώρα, πώς θα συνεχίσει η ζωή σε αυτή τη χώρα που σπαταλά την ομορφιά και τη γοητεία της σαν την Ωραία Ελένη, στα χέρια διχασμένων πολιτικών και οικονομικών εραστών;

Τώρα καρδιά μου, άνοιξε το βάζο, πάρε μια καραμέλα φράουλα να τελειώσει γλυκά τουλάχιστον αυτό το άρθρο.

Καλώς ανταμώσαμε!

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News