Κατ' αρχάς, επειδή ως Έλληνες μας χαρακτηρίζει το σύνδρομο της ασθενούς μνήμης, να υπενθυμίσω ότι επί 35 συναπτά έτη στην πλειοψηφία της αυτή η χώρα "προσκυνούσε" τα δύο μεγάλα τζάκια της Ελλάδας. Αλλά όσο βολευόμασταν όλοι στο Δημόσιο και είχαμε και τρώγαμε δε μας ενοχλούσαν τα "μεγάλα" συμφέροντα.
Της Κατερίνας Σαλαπάτα
Τώρα, ξαφνικά, κάποιοι ακραιφνείς λαϊκιστές αποφάσισαν να προσδώσουν σε μια κατά τ' άλλα δημοκρατική διαδικασία πατριωτικές και... λιγότερο πατριωτικές επιλογές (αυτό από μόνο του καταστρατηγεί κάθε έννοια δημοκρατίας) για ένα ερώτημα ανύπαρκτο (αφού η πρόταση των δανειστών είχε ήδη αποσυρθεί από το τραπέζι) και για ένα μνημόνιο που είτε θέλουν κάποιοι να το δουν είτε όχι, θα έρθει, είτε το πουν μνημόνιο, είτε το πουν «Παντελή».
Ορισμένοι, λοιπόν, αποφάσισαν να χωρίσουν τους Έλληνες σε "γερμανοτσολιάδες" του "ναι" και "πατριώτες" του "όχι". Και τώρα, αν ψαχτείτε ανάμεσα στο "ναι" και στο "όχι" (που τόσο φανατικά υποστηρίζουν κάποιοι), σίγουρα θα βρείτε λαμόγια πάσης φύσεως που τόσα χρόνια ζούσαν βολεμένοι στο λήθαργο της κομματικής τους νιρβάνας, αφού κάποιος "γνωστός" τους είχε "τακτοποίηση" (για π.χ.) σε κάποια τρύπα του Δημοσίου, ενώ παράλληλα αμειβόταν με μισθούς πετυχημένου στελέχους ιδιωτικής εταιρείας, αλλά με γνώσεις και υπόβαθρο σχεδόν μηδενικό.
Δεν ξεχνάμε φυσικά ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του ΠΑΣΟΚ ενσωματώθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ σαν άλλος "χαμαιλέοντας". Τι κι αν υπέγραφε μαζί με τη Νέα Δημοκρατία. τα μνημόνια; Προσχώρησες στο ΣΥΡΙΖΑ; Άφεση αμαρτιών! Τι υποκρισία! Βέβαια, όλοι έχουν το δικαίωμα να παραδέχονται τα λάθη τους και να αλλάζουν γνώμη και κομματικά "στρατόπεδα" (επειδή εμάς δε μας αρέσει να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι).
Τώρα ψαχτείτε ξανά ανάμεσα σε αυτούς θα βρείτε και έντιμους ανθρώπους που διαχρονικά ήταν συνεπείς απέναντι σε ένα παραδοσιακά φορομπηχτικό κράτος που τα τελευταία πέντε χρόνια δε δίσταζε να τους ρουφά αργά και βασανιστικά το αίμα με το καλαμάκι. Και τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν και στο "ναι" και στο "όχι". Και εάν δε θέλουμε να εθελοτυφλούμε, είναι λίγοι. Πολύ λίγοι.
Επομένως, λίγος σεβασμός για την άποψη του άλλου δε βλάπτει. Έστω, για αυτή τη μειοψηφία. Για να περάσεις από τη λαμογιά στην επανάσταση δεν αρκεί ένα "γιούρια". Και τώρα μην αρχίσουν να με βρίζουν οι "εύθικτοι", ευτυχώς για εκείνους δεν μιλώ με ονοματεπώνυμα. Σε μια κρίση αυτοκριτικής, ας δούμε όλοι τα λάθη που διαχρονικά κάναμε. Διότι η ευθύνη βαραίνει και τις δίκες μας πλάτες.
Η δημοκρατία υπάρχει για να ακούγονται όλες οι απόψεις.
Αν υπάρχει και παιδεία, τότε η διαφορετικότητα αυτή γίνεται αποδεκτή στο πλαίσιο του πολιτισμού που κάθε κοινωνία πρέπει να χαρακτηρίζει. Ουδείς από αυτούς που ψήφισαν "όχι" δεν επιθυμεί έξοδο από το ευρώ, και ουδείς από εκείνους που επέλεξαν το "ναι" δε θέλει άλλα μέτρα (προφανώς, ποιος λογικός άνθρωπος θέλει;).
Σιχάθηκε η ψυχή μου. Πού να βρω μια κάλπη να ψηφίσω για παιδεία, λογική και πολιτισμό;
