Θα «μείνουμε Ευρώπη» τελικά με κάθε κόστος, όπως μας παρότρυναν οι "ευρωπαϊκές δυνάμεις" της αντιπολίτευσης και με τη νέα χθεσινή, "αυθόρμητη" συγκέντρωσή τους (Ν.Δ.-ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ και λοιπές υπεύθυνες δημοκρατικές δυνάμεις); Ή μήπως θα «μείνουμε Ευρώπη» διαπραγματευόμενοι σκληρά, ανυποχώρητα, αλλά έντιμα... συμβιβασμένοι, με ένα "κλικ" για ενδεχόμενο ρήξης (το απροετοίμαστο είναι αριστερό;), όπως υποστηρίζουν οι άλλες "αυθόρμητες" συγκεντρώσεις (ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές αριστερές οργανώσεις);
Του Γιώργου Σαχίνη
Συγνώμη, αλλά οι πρώτοι ήταν "κυβερνητικοί", αφού υποστηρίζουν μια όποια συμφωνία Τσίπρα (και με τα έξυπνα, όχι ονομαστικές μειώσεις μισθών συντάξεων, αλλά πραγματικές με ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, αύξηση εισφορών κ.λπ. φόρους), ενώ οι δεύτεροι, αν και ψηφοφόροι της κυβέρνησης, αντικυβερνητικοί (με το καμιά θυσία για το ευρώ, που η κυβέρνηση ήδη κάνει όλες τις θυσίες για το ευρώ). Κι όμως τελικά, παρά τον "πανικό, τρόμο και άλλα εμπριμέ", ο ELA του Ντράγκι να 'ναι καλά για τις πατριωτικές υπερήφανες εκροές μας, έχω την υποψία - παρά τους δραματικούς τόνους - τα παραπάνω ερωτήματα έχουν ήδη απαντηθεί:
«Μένουμε Ευρώπη» με τους όρους που - σε τελική ανάλυση - θα διαμορφώσει ο δεδομένος συσχετισμός δύναμης, ο οποίος είναι συντριπτικά αρνητικός για να μην πούμε απαγορευτικός για κάθε "έντιμο συμβιβασμό". Με άλλα λόγια, ο συμβιβασμός που επέρχεται δεν μπορεί παρά να είναι στην καλύτερη περίπτωση οδυνηρός, στη χειρότερη άνευ όρων...
Μια ματιά, καταρχήν, στο εσωτερικό, στην κοινωνική συμπεριφορά της τελευταίας βδομάδας, αποκαλύπτει το χάρτινο υπόβαθρο επάνω στο οποίο είναι τοποθετημένη η κυβέρνηση, την οποία, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, κατά τρομακτική πλειοψηφία εξακολουθεί να εμπιστεύεται και να στηρίζει ο ελληνικός λαός. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αυτός ο λαός από τις τράπεζες μέσα στην τελευταία βδομάδα μάζεψε τα ρέστα του, 6 δισεκατομμύρια ευρώ, εντείνοντας το πρόβλημα ασφυξίας στην οικονομία της χώρας και δημιουργώντας τη βάσιμη εντύπωση ότι πρόκειται για μια κοινωνία σε πανικό που θα λακίσει με την πρώτη τουφεκιά...
Από την πλευρά της η κυβέρνηση εξακολούθησε έως την ύστατη στιγμή να διαδίδει την ψευδαίσθησή της ότι είναι δυνατή η αλλαγή των στρατηγικών επιλογών της Ε.Ε. μόνο και μόνο επειδή αυτή τολμά και θέτει το αίτημα. Είναι προφανές ότι οι πολιτικές μάχες και μάλιστα σε τέτοιο επίπεδο δεν κερδίζονται με την προβολή δίκαιων και λογικών επιχειρημάτων.
Η μάχη για να πάψει να είναι η χώρα αποικία χρέους θα μπορούσε να κερδηθεί μόνο με ένα σαφές σχέδιο το οποίο θα στηριζόταν από ένα ισχυρό πολιτικό μέτωπο και μια κοινωνία η οποία θα ήταν διατεθειμένη να ματώσει σε αυτόν τον πόλεμο.
Τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και ένα ισχυρό εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Επίσης, προφανές είναι ότι η λογική «μένουμε ευρώ με κάθε κόστος», με την οποία είναι εμποτισμένη τουλάχιστον η μισή ελληνική κοινωνία, καθιστά ιδιαίτερα ασθενές το βάθος των αντιστάσεών της σε έναν αγώνα που μπορεί να σκληρός και με αλλεπάλληλες παρατάσεις χρόνου. Το είπε χθες η κυρία Μέρκελ από το Μαγδεμβούργο πριν αναχωρήσει για τις Βρυξέλλες: «Ακόμη και οι βάσεις μίας καλής συμφωνίας δε σημαίνουν αυτόματα συμφωνία. Άλλωστε η εβδομάδα μόλις άρχισε και υπάρχουν αρκετές ημέρες ακόμη για να έχουμε μία συμφωνία...».
Άφησε έτσι στα κρύα του λουτρού όλα τα τελεολογικά σενάρια για «ρήξη ή συμφωνία τη Δευτέρα, grexit από Τρίτη και λοιπά εμπριμέ. Ο ELA να είναι καλά και για την ώρα και μέχρι τη συμφωνία οι εκροές θα χαρακτηρίζονται ελεγχόμενες. Ακόμη δεν το έχω καταλάβει, οι Έλληνες σηκώνουν το ρευστό, η ΕΚΤ το καλύπτει με ELA και με μεγαλύτερο επιτόκιο δανεισμού στις τράπεζές μας, οι οποίες βάζουν εγγυήσεις και θα τα επιστρέψουν άμα τη εμφανίσει της συμφωνίας και της επιστροφής των καταθέσεων από τα σεντούκια και αλλαχού στις τράπεζες;
Τα "χαρτιά" είναι λοιπόν σημαδεμένα, το παιχνίδι στημένο, τα "σπίρτα μας βρεγμένα" και το αποτέλεσμα γνωστό: Οι δανειστές και εταίροι δεν πρόκειται να επιτρέψουν στην Ελλάδα να φύγει από την ευρωζώνη γιατί θα χάσουν τα λεφτά τους και τη γεωπολιτική τους επιρροή. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά από πεντάμηνη ακροβασία αντιλαμβάνεται τα όρια της επαναστατικής ρητορικής, τους διεθνείς συσχετισμούς και τους εσωτερικούς περιορισμούς. Η ελληνική κοινωνία, όσο εξακολουθεί να έλκεται από τη γοητεία του ευρώ και την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αλλάξει τις στρατηγικές επιλογές της λιτότητας στην Ε.Ε., θα πελαγοδρομεί στις ερήμους της υπανάπτυξης της ευρωπαϊκής περιφέρειας αναζητώντας τον (επόμενο) πολιτικό Μεσσία που θα την οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας.
...Κατά τα λοιπά (και) χθες παρακολουθήσαμε τη σκληρή μάχη που δόθηκε στις Βρυξέλλες για την αναζήτηση των βέλτιστων τρόπων της συνέχισης της αφαίμαξης ενός λαού, ο οποίος, αφού με το αίμα του διέσωσε τις γαλλογερμανικές τράπεζες, θα πρέπει να πειστεί ότι ο... παρατεταμένος συμβιβασμός οδηγεί σε κάποιο θαύμα! Άμεσα όμως θα πρέπει να διαλέξετε και τι επικοινωνιακό κοστούμι θα προτιμάτε να φορεθεί σε όλα αυτά, γιατί τελικά η "συμφωνία τους" όπου να 'ναι κληρώνει: Έντιμη, επώδυνη, σκληρή, αμοιβαία επωφελής ή κατάλληλη και βιώσιμη συμφωνία.
Να θυμάστε όμως σε κάθε περίπτωση πως αυτό που δεν πρέπει να επικρατήσει είναι ο εθνικός διχασμός. Αυτός βολεύει μόνο την κάθε μορφή εξουσίας και κανέναν άλλον. Στη κοινωνία μας δεν έχουν ούτε όλοι τα ίδια συμφέροντα, ούτε εννοούν το ίδιο όταν λένε πατρίδα και σωτηρία της. Όμως ο εθνικός διχασμός δε βολεύει κανένα παρά μόνο τις εξουσίες, όποια μορφή κι αν έχουν, πρωτίστως δε την κομματική εξουσία. Μένουμε λοιπόν 360 μοίρες γεωμετρικώς (εδώ όπως ήμασταν...) ή 360 Μοίρες μεταφυσικώς (τόσες μας καταδυναστεύουν από αρχαιοτάτων χρόνων)... αυτό κι αν είναι δίλημμα, έτσι;
