Εκεί, στο υπόγειο εργαστήριο ηλεκτρικών συσκευών και οικοσυσκευών του Μανόλη Βενιανάκη στη λεωφόρο Κνωσού, στο Ηράκλειο, μπορεί ο ανθρώπινος νους να "καταγράψει" όλη την οικονομική εξέλιξη των Ελλήνων. Από την εποχή που παίρναμε "τα πάντα για το σπίτι" και πληρώναμε τοις μετρητοίς, από τα μετέπειτα χρόνια που οι διαφημίσεις για "τις 60 και 72 άτοκες δόσεις" μάς έκαναν να "θέλουμε" πράγματα που στην πραγματικότητα δεν τα χρειαζόμασταν, μέχρι και τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, οπότε και μάθαμε «πότε μας συμφέρει να επιβαρυνθούμε για μια επισκευή και πότε όχι, ανάλογα με το κόστος του εξαρτήματος και την αξία μίας καινούργιας συσκευής»!
Η "Νέα Κρήτη" κατέγραψε χθες ενδιαφέροντα στοιχεία μέσα από τη συνομιλία με τον κ. Βενιανάκη, που μας μίλησε και για τα χρόνια πριν και μετά την οικονομική κρίση, εξηγώντας μας ότι μπορεί η κρίση να τον έχει κάνει να μην προλαβαίνει να ανασάνει από την πολλή δουλειά, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι οι ακυρώσεις επισκευών είναι πολύ περισσότερες από το 2010 και μετά, απ' ό,τι ήταν κατά τα προηγούμενα χρόνια, στη διάρκεια της δεκαετίας του 2000.
«Από το 2010 που ξεκίνησε η κρίση, η επισκεψιμότητα στο σέρβις έχει σχεδόν διπλασιαστεί. Αλλά, ενώ έχουμε τις διπλάσιες ή και παραπάνω συσκευές που παραδίδονται για επισκευή, σε σχέση με την περίοδο προ κρίσης, έχουμε το εξής αποτέλεσμα: Ανακοινώνοντας το κόστος στον πελάτη, λόγω της καθυστέρησης να μας στείλουν οι εταιρείες από το εξωτερικό ένα ανταλλακτικό, καθώς η Ελλάδα δεν παράγει τέτοια βιομηχανικά είδη, ή λόγω του μεγάλου κόστους επισκευής, έχουμε μεγάλη ακυρωσιμότητα. Και ενώ βλέπουμε διπλάσιες συσκευές σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, στην ουσία στο αποτέλεσμα μας μένουν οι ίδιες ή και λιγότερες να παραδίδουμε έτοιμες στον πελάτη».
Υπάρχει απόλυτη οργάνωση. Οι χώροι είναι ασφυκτικά γεμάτοι. Ο κόσμος φέρνει χαλασμένες συσκευές. Πόσες όμως θα φτιαχτούν και θα παραληφθούν στο τέλος;Τι ισχύει
Στο σημείο αυτό, ο γνωστός τεχνικός λέει στην εφημερίδα μας ότι οι νοικοκυρές αλλά και όλος ο κόσμος θα πρέπει να γνωρίζουν ότι «στα ηλεκτρικά οι τιμές των προϊόντων στα εμπορικά καταστήματα από το 2010 και μετά έχουν καθοδική τάση. Δηλαδή ένα πρεσοσίδερο που το 2008 ή 2009 έκανε 140 ευρώ, κάτι αντίστοιχο το 2014 ή το 2015 κάνει 90 ευρώ. Αυτό το πρεσοσίδερο, αν το επισκεύαζες το 2009 που ήταν ακριβό, σε συνέφερε. Τώρα αυτό δε συμφέρει. Και σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι τα ανταλλακτικά δεν έχουν "πέσει". Δηλαδή το ίδιο ανταλλακτικό το 2009 το πλήρωνα 20 ευρώ και τώρα κάνει τα ίδια χρήματα ή και παραπάνω, ενώ το σίδερο από τα 140 ευρώ έχει πέσει στα 90 ευρώ»...
Πού όμως οφείλεται αυτή η αναντιστοιχία μεταξύ της ηλεκτρικής συσκευής και του εξαρτήματος; Ο κ. Βενιανάκης απαντά: «Αυτή είναι η πολιτική των εταιρειών. Αυτό είναι κάτι σαν "παγίδα" για να αναγκάζεται ο καταναλωτής να αγοράζει μία καινούργια συσκευή από το να καταφεύγει στην επισκευή της. Αν και θα δείτε από την άλλη ότι οι εταιρείες που ανθούν εμπορικά είναι αυτές που τα προηγούμενα χρόνια έχουν "χτίσει" την παράδοση της αξιοπιστίας τους. Δηλαδή, παίρνοντας μία "άλφα" μάρκα, αν την έχεις 10 χρόνια και είσαι ευχαριστημένος, θα ξαναπάρεις την ίδια μάρκα. Ή αν δε σε βγάλει από χρήματα. Ή αν η επισκευή της ήταν φτηνή. Κάπως έτσι "χτίστηκαν" δύο-τρία μεγάλα ονόματα που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή στην αγορά».
Φέρνουν συνεχώς
«Ο κόσμος φέρνει συσκευές. Φέρνει ακόμα και συσκευές που παλιότερα δεν έφερνε. Δηλαδή καφετιέρες γαλλικού καφέ ή "διαβολάκια", ή μίξερ χειρός. Τώρα τα φέρνει και αυτά γιατί θέλει να δει μήπως συμφέρει η επισκευή τους», λέει στην εφημερίδα μας ο Μανόλης Βενιανάκης.
Αλλά δεν είναι μόνο ότι ένα μεγάλο μέρος πελατών δε θα πάει καθόλου να παραλάβει το επισκευασμένο αντικείμενο. Μάλιστα, πλέον, πάνω από τους μισούς από αυτούς που φέρνουν ηλεκτρικές συσκευές, δε θα συμφωνήσουν με το κόστος επισκευής. Υπάρχει όμως και το παζάρι, ακόμα και αν αρχικά είχαν συμφωνήσει. «Έχουμε από πολλούς και φοβερό παζάρι. Καταρχήν το 2009, γνωρίζοντας την αγοραστική αξία της συσκευής, ήξερες ότι σε συνέφερε να επισκευάσεις τη ζημιά. Δηλαδή είχες μια συσκευή αξίας 300 ευρώ και η ζημιά της ήταν 35 ευρώ. Και τότε εγώ δεν έμπαινα καν στον κόπο να πάρω τον πελάτη να τον ρωτήσω αν θέλει να την επισκευάσει. Την επισκεύαζες και τον έπαιρνες τηλέφωνο και του έλεγες "έλα, είναι έτοιμη η συσκευή σου". Τώρα μακάρι να κάνει η συσκευή 500 ευρώ και να κάνει 20 ευρώ η ζημιά, θα τον πάρω τηλέφωνο. "Συμφωνείς με τα 20 ευρώ; Αν συμφωνείς προχωράω". Κι έχουμε μετά και τα εξής: Πάνω στην παράδοση, συμφωνημένα τα χρήματα, και όμως έχω παζάρι. Δηλαδή φαίνεται ότι ο κόσμος δεν έχει χρήματα», λέει ο κ. Βενιανάκης.
Με το νεαρό βοηθό του, τον 27χρονο ηλεκτρονικό Γιάννη Πολάκη, προσπαθούν να οργανώσουν τη δουλειά, που αυξάνεται διαρκώς, όπως και η ανέχεια του κόσμου...Μικρό το περιθώριο κέρδους
Ο Μανόλης Βενιανάκης λέει ότι πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με τον τομέα αυτό από το 2007, επειδή εντόπισε ότι στην αγορά «στη μικροσυσκευή δεν υπήρχε ενδιαφέρον. Ίσως επειδή δεν υπήρχε πολύ κερδοφορία. Είχε μεγάλο όγκο δουλειάς και μικρή κερδοφορία. Δεν είναι όπως η μεγάλη ηλεκτρική συσκευή, δηλαδή η κουζίνα, η τηλεόραση, το πλυντήριο κ.λπ., που βλέπεις τρεις, τέσσερις ή και πέντε τέτοιες συσκευές τη μέρα. Στις μικροσυσκευές, για να έχεις κάποιο κέρδος, πρέπει να επισκευάσεις 10 με 15 συσκευές τη μέρα. Και με πολύ-πολύ μικρό περιθώριο κέρδους».
Στο ξεκίνημά του, ο κ. Βενιανάκης ήταν ήδη στο κύκλωμα των ηλεκτρικών ειδών αφού εργαζόταν πριν σε κατάστημα ηλεκτρικών ειδών. «Γνωρίζοντας κάποια άτομα από διάφορες εταιρείες, ξεκίνησα παίρνοντας μερικές αντιπροσωπίες, σαν επίσημο σέρβις. Οπότε έχοντας αυτό το ατού στην αρχή, έγινε το ξεκίνημα».
"Γυμνή" χώρα… Εισάγουμε τα πάντα
Τι γίνεται όμως με τον τομέα παραγωγής των ηλεκτρικών συσκευών και των ανταλλακτικών τους; Παλιότερα η Ελλάδα διέθετε βιομηχανίες. Σήμερα; Ο κ. Βενιανάκης δηλώνει με απογοήτευση ότι «παλιά υπήρχε η Eskimo, υπήρχε η "Ιζόλα", υπήρχε η "Πίτσος". Και σήμερα καταλαβαίνουμε κι εμείς τι "εταιρειάρες" ήταν. Σήμερα, όμως, εισάγουμε τα πάντα. Είναι κάποια εργοστάσια που δουλεύουν ακόμα και παράγουν, αλλά παράγουν στο όνομα μιας ξένης "μαμάς" εταιρείας"».
Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα αν μία συσκευή χαλάσει και χρειαστούμε ένα εξάρτημα; Ο Μανόλης Βενιανάκης εξηγεί πράγματα που είναι καλό να γνωρίζουν άπαντες. «Αυτό το εξάρτημα θα πρέπει να το εισάγουμε. Και δεν είναι το θέμα της εισαγωγής. Είναι το θέμα της καθυστέρησης. Από τις μεγάλες εταιρείες που διακινούν τα ανταλλακτικά, όποιοι πριν την κρίση ήταν ήδη φορτωμένοι με μεγάλες αποθήκες συνεχίζουν ακόμα κάπως και παραδίδουν ανταλλακτικά. Και μπορούν να κάνουν αυτό το "αλισβερίσι", να φέρνουν ανταλλακτικά και να διανέμουν ανταλλακτικά. Αλλά οι περισσότεροι δεν είχαν αυτήν τη δυνατότητα.
Και αυτό που ίσχυε πριν ήταν να έχει το περιθώριο ο εισαγωγέας, φέρνοντας ανταλλακτικά, να ξεπληρώσει στους έξι μήνες. Στο διάστημα όμως αυτό είχε εισπράξει χρήματα, έκανε άλλες τόσες παραγγελίες και δεν είχε πρόβλημα. Αλλά από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα, οι εταιρείες του εξωτερικού έλεγαν ότι θέλουν να πληρώνονται με μετρητά, αλλιώς δε στέλνουν ανταλλακτικά στη χώρα μας»!
Οι ξένες εταιρείες ξεχώρισαν βέβαια τους πιο "καλούς και συνεπείς" πελάτες τους στην Ελλάδα. Αλλά και σε αυτούς ξεκίνησαν μειώνοντας το περιθώριο πληρωμών σε τρεις μήνες και μετά σε ένα μήνα, μέχρι που έκοψαν και σε κείνους τις πιστώσεις.
Η δουλειά είναι τέτοια που θα πρέπει από την πρώτη στιγμή ο πελάτης να γνωρίζει αν τον συμφέρει να προχωρήσει η επισκευή ή αν θα πρέπει να αγοράσει καινούργια.«Κι ενώ προ κρίσης ήξερες ότι τα ανταλλακτικά που παραγγέλνεις τα έχεις στα χέρια σου ό,τι ώρα θέλεις, τώρα δεν υπάρχει αυτό. Θα έρθει η ακριβή συσκευή από τον πελάτη που θα αποφασίσει να τη φτιάξει. Παραγγέλλουμε το ανταλλακτικό στο εξωτερικό. Έρχεται ένα τεμάχιο και έρχεται με πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Στην καλύτερη περίπτωση αυτό το τεμάχιο, για να μας έρθει, θα πρέπει να περιμένουμε 20 μέρες. Και αυτό συμβαίνει διότι ο εισαγωγέας θα πρέπει πρώτα να συγκεντρώσει ανταλλακτικά από όλη την Ελλάδα για να αντιμετωπίσει το κόστος της εισαγωγής», όπως λέει ο κ. Βενιανάκης.
Και προσθέτει: «Άνθρωποι που διακινούσαν προ κρίσης 70.000 κωδικούς (δηλαδή ανταλλακτικά), αυτήν τη στιγμή διακινούν 29 χιλιάδες κωδικούς. Δηλαδή έχουν χωρίσει αυστηρά τα ανταλλακτικά τους σε Α, Β, C. Τα Α είναι αυτά που δεν μπορείς να κάνεις δουλειά αν δεν τα έχεις. Πρέπει να τα έχεις πάση θυσία, γιατί είναι τα πολύ εμπορεύσιμά σου. Αλλά αυτά τα πολύ "κινήσιμα" πριν από 5 χρόνια ήταν τεράστιο το νούμερο».
Κακή ψυχολογία… «Κουμπωμένος ο κόσμος»
«Ο κόσμος είναι πολύ "κουμπωμένος" και η αγορά είναι "παγωμένη" εδώ και πολύ καιρό», λέει χαρακτηριστικά ο Μανόλης Βενιανάκης. Και συνεχίζοντας λέει πως «η ψυχολογία είναι το νούμερο ένα. Εδώ μέσα, σε αυτό το μαγαζί, στις τελευταίες 4 εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν σημειωθεί στη χώρα μας, μία εβδομάδα πριν τις εκλογές και μία με δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές ήταν να μας κλαίνε και οι ρέγκες. Δε σταματούσε η επισκεψιμότητα. Αλλά δεν ερχόταν άνθρωπος να δώσει τα 10-15-25 ευρώ της έτοιμης επισκευής του για να παραλάβει τη συσκευή του. Δηλαδή για 2-3 εβδομάδες μόνο έφτιαχνα. Δεν παρέδιδα τίποτα. Ή όταν έβγαιναν οι τηλεοράσεις και έλεγαν "πτωχεύουμε, δεν πτωχεύουμε" και γενικά όταν είχαμε τέτοια γεγονότα, φαινόταν στα μετρητά. Αλλά και τώρα που μιλάμε είναι "παγωμένα" τα πράγματα. Και μάλιστα είναι "παγωμένα για πολύ καιρό. Για πάνω από δυο μήνες. Όχι απλά περπατάμε, σερνόμαστε»!
Στο σημείο αυτό κάνει αναφορά στο ΤΕΒΕ, τονίζοντας ότι τώρα με τις 100 δόσεις μπορεί οι έμποροι να καταφέρουν να αποπληρώσουν τα χρέη τους. «Χρειάζεται όμως να μειωθούν και οι δόσεις κατά κατηγορία», λέει. Μάλιστα ο ίδιος πληρώνει δόση 700 ευρώ το μήνα και όταν χρειάστηκε να κάνει μια ακτινογραφία αξίας 25 ευρώ αναγκάστηκε να την πληρώσει απ' την τσέπη του!
Κόστος: Καλύτερα να πάρεις... καινούργιο
Ο Γιάννης Πολάκης, στα 27 του χρόνια, έχει βρει δουλειά στο κατάστημα του Μανόλη Βενιανάκη. Μετά την αποφοίτησή του με το πτυχίο του ηλεκτρονικού από το ΤΕΙ δεν μπόρεσε να βρει δουλειά καθαρά στον κλάδο αυτό τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο τομέα. Έτσι, όταν βρήκε τη συγκεκριμένη δουλειά, δεν έχασε την ευκαιρία. Όπως εξηγεί στην εφημερίδα μας μάλιστα, την αγαπάει τόσο πολύ που τη βλέπει σαν παιχνίδι!
«Είμαι κοντά δύο χρόνια στη δουλειά αυτή. Και επέλεξα να εργαστώ εδώ, με τον κύριο Μανόλη, γιατί είναι κάτι παραπλήσιο με αυτό που έχω σπουδάσει. Έχω σπουδάσει ηλεκτρονικός. Αλλά καθαρά ως ηλεκτρονικός δεν μπόρεσα να βρω δουλειά. Μια δουλειά μάλιστα που δεν μπορώ να την πω δύσκολη. Δεν είναι δύσκολη μια δουλειά, όταν έχεις δίπλα σου κάποιον να σε βοηθάει, όπως έχω εγώ τον κύριο Μανόλη. Όποιο πρόβλημα κι αν συναντήσω με βοηθάει. Βέβαια, είναι και θέμα εμπειρίας. Μετά από ένα σημείο και μετά, όταν βλέπεις και ξαναβλέπεις κάποια πράγματα, είναι εύκολη η δουλειά που έχεις να κάνεις. Και σίγουρα, αν δω κάτι καινούργιο, θα δυσκολευτώ. Αλλά ψάχνοντας θα το βρω το πρόβλημα».
Στο ερώτημά μας αν αξίζει τον κόπο ο κόσμος να φτιάχνει κάτι που του χαλάει σήμερα, ο Γιάννης απαντά: «Κοιτάξτε, τα περισσότερα σήμερα κατασκευάζονται στην Κίνα. Αλλά με τόσες κινέζικες κατασκευές έχει πέσει η ποιότητα κατασκευής τόσο πολύ που πολλές φορές είναι καλύτερα να αγοράσεις καινούργιο από το να το επισκευάσεις. Εμείς στους πελάτες μας το λέμε αυτό. Γιατί το κόστος επισκευής μπορεί να φτάσει πάνω από το μισό κόστος της συσκευής. Μπορεί να συμπληρώσει κάποιο ποσό παραπάνω και να αγοράσει καινούργιο σίδερο - ή ό,τι είναι αυτό που του χάλασε - και να έχει και την εγγύηση της καινούργιας συσκευής. Μάλιστα, αν έχουν δίλημμα, εμείς όχι απλά τους το λέμε, αλλά τους προτρέπουμε και να αγοράσουν μια καινούργια συσκευή, στην περίπτωση που δεν τους συμφέρει να την επισκευάσουν».
Χριστόφορος Παπαδάκης
