Χρέος, ΓΑΠ, Μνημόνια: Πώς φτάσαμε ως εδώ

"To χρέος ή θα το αφανίσουμε ή θα μας αφανίσει"

Ανδρέας Γ. Παπανδρέου

Στη ζωή, οπότε και στην πολιτική, υπάρχουν γεγονότα τυχαία που μπροστά στη δίνη της όποιας πολιτικής απόφασης, απόφαση η οποία οδηγεί είτε σε μια περίοδο ευημερίας, είτε σε μια συνεχιζόμενη περίοδο κρίσης, είτε οικονομικής είτε με γεγονότα που οδηγούν σε κανονική μορφή πολέμου (κάθε μορφής), αλλά και ενεργειών οι οποίες αργότερα χαρακτηρίζονται ως ιστορικές στιγμές.

Του Ανδρέα Τσιλογιάννη

Τα γεγονότα αυτά, τυχαία συνήθως, δεν έχουν αξιολογηθεί σωστά, καθώς μπορεί να ευτελίζουν και την μετέπειτα ακολουθούμενη περίοδο, όμως δεν παύουν να αποτελούν γεγονότα τυχαία, τα οποία άλλαξαν τη ζωή, την ιστορία αλλά και την οικονομική κατάσταση μιας χώρας.

Θα μου πείτε, πως ένα τυχαίο γεγονός, θα μπορέσει να επηρεάσει την οικονομική κατάσταση μια ευνομούμενης οικονομίας με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης προ λίγων ετών αλλά και με μεγάλα έργα, βγαίνοντας μάλιστα από ένα αθλητικό, πολιτιστικό, οικονομικό, κοινωνικό γεγονός, όπως η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων.

Οξύμωρο, ανατριχιαστικό, ντροπιαστικό, όμως αποτελεί μέρος της ιστορίας αλλά και γεγονός η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, να αποτελεί μέρος του οικονομικού προβλήματος της χώρας και όχι αιτία οικονομικής ανάπτυξης και άνθησης κάτι που ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος θα το αναφέρει στη δύσκολη για το έθνος μας περίοδο που διανύουμε, αλλά και που και εμείς το τοποθετούμε ως μέρος των αιτιών τώρα που εξετάζουμε τα γεγονότα  και τις καταστάσεις, τις αιτίες που ουσιαστικά  οδήγησαν τη χώρα στη δύνη της οικονομικής κρίσης και στους μηχανισμούς στήριξης.

Στις αρχές της Σοσιαλιστικής Αλλαγής του Ανδρέα Παπανδρέου, την περίοδο του 1981 και μετά, περίοδος που  πραγματική σημειώθηκαν ιστορικές αλλαγές στη χώρα και οι οποίες βοήθησαν στη ποιοτικότερη διαβίωση του μικρομεσαίου Έλληνα, ο πρωθυπουργός της Αλλαγής Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, έλεγε σε φίλους του, όταν βρισκόταν μακριά από τις πολιτικές του υποχρεώσεις, σε στιγμές χαλάρωσης, πως η ιστορία πέρα από ότι  είναι αμείλικτη, δεν συγχωράει τις μικρές προσωπικές στιγμές, στιγμές που μπορούν να διαδραματίσουν την πορεία ενός ολόκληρου λαού.

Τα γεγονότα του Καλοκαιριού του 2009

Καλοκαίρι 2009, μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών της 12^ης  Ιουνίου του 2009 όπου το ΠΑΣΟΚ υπό της προεδρίας του Γ.Α. Παπανδρέου λαμβάνει 36,65 %  νικώντας  τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή η οποία έλαβε 32,30 %, εν μέσω σκανδάλων και κλεισμένης για μια περίοδο της Βουλής, όλα έδειχναν πως αργά ή γρήγορα ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ θα ερχόταν στην εξουσία, τερματίζοντας μια πενταετή διακυβέρνηση της δεξιάς.

Βλέποντας την εξουσία να έρχεται, ο Γιώργος Παπανδρέου, αρχίζει τις συνομιλίες με το IMF (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας τραγική  και το χρέος να αυξάνεται συνεχώς. Ο ίδιος ήθελε να βρει τρόπο ώστε και να ελέγξει το δημοσιονομικό έλλειμμα, τον υπέρογκο δανεισμό, αλλά και να βάλει τάξη στα ταμεία στην εποχή που οικονομική κρίση βρισκόταν στα πρόθυρα των πυλών της  χώρα μας αλλά και να είναι έτοιμος την ώρα που θα κέρδιζε τις εκλογές.

Επικεφαλής - γενικός διευθυντής του IMF, ήταν ο Γάλλος Σοσιαλιστής πολιτικός , Ντομινίκ Στρος Καν, ομοϊδεάτης και σύντροφος του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ και προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γεωργίου Παπανδρέου.

Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, πίστευε, πως μια συμφωνία με το IMF, ήταν η σωστή κίνηση για τη χώρα καθώς στο τιμόνι βρισκόταν ομοϊδεάτης του, όπως παραπάνω γράψαμε , άρα οι οικονομικές πολιτικές που το Ταμείο θα εφάρμοζε στην χώρα μας, θα είχαν χαρακτήρα τόσο της κοινωνικής πολιτικής, όσο και της πορείας προς την ανάπτυξη, πιστεύω άλλωστε των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών.

Συνομιλίες που και ο ίδιος ο Στρος Καν παραδέχτηκε πως υπήρχαν, συνομιλίες οι οποίες έγιναν γνωστές και κορυφώθηκαν, τον Μάιο του 2011, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ήδη πρωθυπουργός της Ελλάδας από τον Οκτώβριο του 2009 λαμβάνοντας την εξουσία με ένα ποσοστό της τάξεως του 43,9 % και έχοντας 160 βουλευτές στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Όλα αυτά, λίγο πριν ξεσπάσει το γνωστό σεξουαλικού τύπου σκάνδαλο του γενικού διευθυντή του IMF με την καμαριέρα γνωστού ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης, με τον ίδιο να οδηγείται στη φυλακή, στη συνέχεια σε κατ` οίκον περιορισμό αλλά και να έρχεται η παραίτησή του από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θέση την οποία κατέλαβε η μέχρι τότε Γαλλίδα ΥΠΕΞ  της δεξιάς κυβέρνησης του Νικολού Σαρκοζί, Κριστίν Λαγκάρντ.

Η καμαριέρα του Sofitel της Νέας Υόρκης,Ναφισάτου Ντιαλό, πέτρα του σκανδάλου Στρος Καν, άθελά της χωρίς να το γνωρίζει ενδεχομένως, έκοψε την πορεία του τότε επικεφαλή του ΔΝΤ προς την προεδρία του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ίσως και στη Γαλλική προεδρία. Έγινε όμως η αιτία της παραίτησης του Στρος Καν από το IMF και να χάνει την ευκαιρία η χώρα μας για μια κατά προσέγγιση πιο ήπια μορφή ενός προγράμματος με βάση στην κοινωνική συνοχή και στην ανθρωπιστική κρίση καθώς ο τότε γενικός διευθυντής του ταμείου ήταν Σοσιαλιστής κοιτούσε το πρόβλημα πάνω στον άνθρωπο και την κρίση τη λόγιζε ως ανθρωπιστική και όχι μιας σκληρής λογιστικής λογικής, όπως απαιτούσε και απαιτεί η δεξιά προέλευση της πρώην ΥΠΕΞ της Γαλλίας και νυν επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ.

Αλήθεια ποια θα ήταν η πορεία της χώρας αν το σύμφωνο με το IMF είχε μια κοινωνική προσέγγιση και όχι τη σημερινή σκληρή μορφή του, πλαισιωμένη  από δεξιές σκληρές πολιτικές;

Προφανώς, η παραπάνω αναφορά ίσως θα ήταν χρήσιμη για την ενδεχόμενη αθώωση τυχόν κατηγορούμενων οι οποίοι θα προέκυπταν μέσα από την εξεταστική για το μνημόνιο επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων, όπου η ιστορία της καμαριέρας θα βοηθούσε στην απενεχοποίηση των υπευθύνων της εισαγωγής της χώρας μας στο ΔΝΤ, αλλά και στη σκληρή τροπή που πήρε η εφαρμογή του προγράμματος στη χώρα μας από την αλλαγή ηγεσίας άρα και διαφορετικής πολιτικής προσέγγισης του ταμείου στην οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας.

Σίγουρα ούτε η καμαριέρα του Sοfitel της Νέας Υόρκης φταίει για το πώς φτάσαμε ως εδώ, ούτε καν ο ίδιος ο Στρος Καν, ούτε η διαφορά αντίληψης Στρος Καν- Λαγκάρντ για το ελληνικό χρέος, αλλά ούτε και όσοι προσπαθούσαν να δώσουν σωσίβιο σωτηρίας σε μια χώρα που έπεφτε από τα βράχια εξαιτίας της δινής οικονομικής κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει η χώρα.

Πως "ξεκίνησε το κακό";

Ας μπούμε όμως στην ουσία. Πως ξεκίνησε το κακό και ενδεχομένως, χωρίς να εξετάζουμε καταστάσεις αλλά να δείξουμε τεκμηριώνοντας  ποιοι κατά τη γνώμη μας ευθύνονται.

Αθήνα, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008. Στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου, ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος, πέφτει νεκρός μετά από τον πυροβολισμό του ειδικού φρουρού-δολοφόνου Κορκονέα.

Πυροβολισμός, που πέρα από το θάνατο ενός αθώου δεκαπεντάχρονου σημαίνει την έναρξη ταραχών στην πρωτεύουσα, ταραχές που γενικεύτηκαν σε όλη την επικράτεια, με τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τότε Υπουργό Εσωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή κ. Προκόπη Παυλόπουλο να δίδει την παραίτησή του  η οποία δεν έγινε δεχτή από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια να δηλώνει πως το συμβάν χαρακτηρίζεται ως τραύμα στο κράτος δικαίου της Ελλάδος.

Ουσιαστικά, ο πυροβολισμός του ειδικού φρουρού Κορκονέα, βάζει τέλος στην κυβέρνηση Καραμανλή, τέλος το οποίο ήρθε τον ερχόμενο από το γεγονός Οκτώβριο του 2009. Μια κυβέρνηση, η οποία ταλαντευόταν μεταξύ της υπερχρέωσης του δημόσιου χρέους, αλόγιστων διορισμών σε προγράμματα stages, συνεχόμενα σκάνδαλα με παπάδες και κουμπάρους, αλλά και προκλητικό βίο υπουργών.

Πυροβολισμός με τον οποίο ουσιαστικά η κυβέρνηση έχανε την όποια επιρροή της στην κοινωνία και όλα μέχρι τις εκλογές μπήκαν στη λειτουργία ενός αυτόματου πιλότου, έχοντας ο ίδιος ο πρωθυπουργός Καραμανλής δει πως το τέλος τόσο της ελληνικής οικονομίας όσο και της κυβέρνησής του ερχόταν, ήταν δυσοίωνο, καθώς δεν υπήρχε  σταθερότητα ,οι κοινωνικές αναταραχές ήταν έντονες και οι συνέπειες αυτών απρόβλεπτες.

Μια κυβέρνηση η οποία έχοντας χάσει την κοινωνική σταθερότητα, οδήγησε την χώρα σε ένα επόμενο δεκάμηνο διακυβέρνησης χωρίς να έχει την ικανότητα να δει την οικονομική κρίση να βρίσκεται προ των πυλών στη χώρα, αρνούμενη να λάβει αποφάσεις, να δανειστεί όταν τότε τα spreads ήταν χαμηλά, αλλά αντιθέτως να διογκώνει το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα.

Στο τέλος, ο πρώην πρωθυπουργός Καραμανλής αναγκάζεται να προκαλέσει, αφού είχε χάσει και τις ευρωεκλογές, πρόωρες εκλογές, εξαιτίας της κρίσιμης οικονομικής κατάστασης στην οποία η χώρα είχε μπει, με τον ίδιο για πρώτη φορά να μιλάει για την ανάγκη να ληφθούν σκληρά δημοσιονομικά μέτρα.

Η διακυβέρνηση Καραμανλή, ανήμπορη  τόσο να εκμεταλλευτεί όσο και να διαχειριστεί την περίοδο μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, προσπάθησε αλλά απέτυχε να αντιμετωπίσει τη διαφθορά και τους διεφθαρμένους, πέφτοντας αυτή μέσα στο ίδιο λάκκο και ειδικά τη δεύτερη θητεία της τα σκάνδαλα διαδεχόταν το ένα μετά το άλλο.

Σκάνδαλα κάθε λογής, τα οποία οδήγησαν τη χώρα σε εκτροχιασμό μη μπορώντας η ίδια να αντιμετωπίσει την κατάσταση και τις ταραχές έχοντας χάσει το λαϊκό έρισμα, δεν μπορούσε πλέον να διαχειριστεί την καθημερινότητα και με νηφαλιότητα να δει την οικονομική κρίση, η οποία ερχόταν στην ευρωζώνη που δυστυχώς πρώτα μπήκε μέσα στη δική μας χώρα.

Η εικόνα της οικονομίας

Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου  Καραμανλή άφησε ως δώρο στη χώρα τους παρακάτω οικονομικούς δείκτες (οικονομικά δεδομένα 31/12/2009),τους οποίους τους συγκρίνουμε με τα οικονομικά δεδομένα του έτους 2003 (οικονομικά δεδομένα 31/12/2003), τελευταία χρονιά της διακυβέρνησης Σημίτη.

Όπως προκύπτει από τον παραπάνω πίνακα, το δημόσιο χρέος επί κυβερνήσεως Καραμανλή, διογκώθηκε στο τρομακτικό νούμερο των 299 δις ευρώ, μια αύξηση σε ευρώ της τάξης του 67,98 %, ενώ είχε η κυβέρνηση του  παραλάβει έναν πλεονασματικό προϋπολογισμό από την κυβέρνηση Σημίτη, η ίδια τον μετέτρεψε σε ελλειμματικό με το έλλειμμα να αυξάνεται κατά 387,5 %, η αύξηση των πρωτογενών δαπανών να είναι της τάξεως του 96,6 % και το έλλειμμα ισοζυγίου των τρέχουσων συναλλαγών να έχει ποσοστιαία αύξηση της τάξης του 129,7 % από τα αντίστοιχα οικονομικά δεδομένα του οικονομικού έτους 2003.

Όλα αυτά τα οικονομικά δεδομένα, μαζί με την κοινωνική κατακραυγή, συμπεριλαμβανομένων και των δώρων των 780.000 διορισμών της δεξιάς διακυβέρνησης στο ελληνικό δημόσιο υπό τη μορφή των ξακουστών stages, οδηγούν στον απρόβλεπτο εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας, αλλά και στη πτώση της κυβέρνησης της ΝΔ με τη προκήρυξη των πρόωρων εκλογών της 9^ης Οκτωβρίου 2009.

Μαθήματα... οικονομικών

Εκείνη την περίοδο, μεταξύ άλλων, αρχίζουν να μπαίνουν στη ζωή του νεοέλληνα, ορολογίες οικονομικές, οι οποίες θα ακολουθούν την καθημερινότητά του μέχρι στις μέρες μας, όπου κάθε μέρα θα μιλάει o νεοέλληνας, για δυο οικονομικούς όρους. Τα γνωστά σε όλους cds και  τα πασίγνωστα spreads.

Τα spreads,είναι η διαφορά των επιτοκίων με τα οποία δανείζεται η Ελλάδα σε σχέση με τα επιτόκια που πληρώνει η Γερμανία, είτε η οποιαδήποτε χώρα για τον δικό της δανεισμό. Τα λεγόμενα cds -Credit Default Swaps- είναι τα λεγόμενα ασφάλιστρα κινδύνου, τα οποία αποτελούν εγγύηση για το δανεισμό μιας χώρας από την άλλη. Στην περίπτωση που χρεοκοπήσει η δανειζόμενη χώρα, η χώρα που έχει δανείσει τα λεφτά της δε χάνει τα χρήματά της καθώς αποζημιώνεται από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα από τα οποία αγόρασε τα cds.

Αναφέρουμε τα παραπάνω, καθώς η κυβέρνηση της ΝΔ απέφυγε τον εκ νέου δανεισμό, το καλοκαίρι του 2009 όταν τα spreads ήταν χαμηλά, αλλά με  τον τότε πρόεδρο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου Άγγελο Φιλιππίδη, για να διασφαλίσει το ταμιευτήριο όπως ο ίδιος είπε, αγόρασε cds αξίας, προστασία δηλαδή, αξίας 950 εκ. ευρώ, όταν το πενταετές spread των cds ήταν στις  εκατότριανταπέντε (135) μονάδες. Στην ουσία στη κατοχή του ταχυδρομικού ταμιευτηρίου  περνάει το 12,5 % της παγκόσμιας αγοράς, προφανώς υπό τη γνώση του τότε πρωθυπουργού παρά το γεγονός της διεξαγωγής των πρόωρων εκλογών της 9^ης Οκτωβρίου 2009.

Με την κίνηση αυτή, ουσιαστικά το ΤΤ, κερδοσκόπησε εις βάρος της χώρας του, την ώρα της πραγματικής κρίσης, την ώρα που η κρίση έμπαινε στην Ελλάδα, μια κίνηση που θα μπορούσε να παρασύρει και άλλους λεγόμενους παίχτες στο παιχνίδι της αγοράς των cds,γεγονός που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια την χώρα στην χρεοκοπία.

Προφανώς με ευθύνη της τότε κυβέρνησης, καθώς αν θα θέλαμε να δεχτούμε το κερδοσκοπικό αυτό παιχνίδι ενός ιδρύματος για τη σωτηρία του ίδιου του οργανισμού και ευρύτερα της χώρας, η κίνηση αυτή θα έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα, διασφαλίζοντας αλλά και θωρακίζοντας η κυβέρνηση την οικονομία της χώρας, μια κίνηση εν τέλει επικίνδυνη με χαρακτήρα κερδοσκοπικό αλλά και επικίνδυνο που θα συντελούσε στην κατάρρευση της οικονομίας.

Αλησμόνητη θα μείνει για τη σημαντική αυτή περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ και τον Κώστα Καραμανλή, η δήλωση του ιδίου το καλοκαίρι του 2008,όταν η οικονομική κρίση έμπαινε στο λεξιλόγιό μας, πως η ελληνική οικονομία έχει θωρακιστεί από τις μεταρρυθμίσεις των τελευταίων ετών και επιδεικνύει ισχυρές αντοχές. Προφανώς οι ισχυρές αντοχές, κάλλιστα θα μπορούσαν να αποδοθούν στην κερδοσκοπική αγορά των cds από το ταχυδρομικό ταμιευτήριο και την κερδοσκοπία που προκάλεσε εις βάρος της χώρας μας στη δύσκολη αυτή περίοδο.

Η καταστροφική περίοδος της διακυβέρνησης Καραμανλή, περίοδος που ουσιαστικά οδήγησε τη χώρα στον εκτροχιασμό της, έφερε και το μνημόνιο του Διεθνές Νομισματικού Ταμείου,  καθώς για να λέμε ακριβώς τα πράγματα με το όνομά τους κλιμάκια τεχνικά του ΔΝΤ, είχαν κάνει την εμφάνισή τους στη χώρα μας από το 2006.

Με την νίκη του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου στις εκλογές της  9^ης  Οκτωβρίου 2009, με το ποσοστό 43.09 % ,τερματίζεται η διακυβέρνηση Καραμανλή και μαζί της το τέλος της σάπιας πολιτικής της ήπιας προσαρμογής, η οποία αποδείχθηκε κενό γράμμα που ουσιαστικά δεν συμπεριλάμβανε καμία διαρθρωτική αλλαγή, καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση.

 Οι κορώνες για την επανίδρυση του κράτους αποδείχθηκαν βαρύγδουπες και μόνο δηλώσεις και αντ` αυτού, η ελληνική οικονομία ήταν μια δημοσιονομική βόμβα έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή με το δημόσιο χρέος να φτάνει στα 299 δις ευρώ και το έλλειμμα το πραγματικό να μην ήταν στο 8%,όπως νόμιζε πως είχε αφήσει η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά να αγγίζει το επίπεδο του 12,7 % του ΑΕΠ.

Λεφτά... υπάρχουν!

Με το ελπιδοφόρο σύνθημα αλλά και παρεξηγημένο μέχρι και σήμερα `` Λεφτά Υπάρχουν ``, ο τότε Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Α. Παπανδρέου, καταφέρνει να κερδίσει τη ΝΔ στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 και να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, έχοντας όμως στα χέρια του μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή.

Έλλειψη πολιτικού χρόνου, με συνδυασμό την καθυστέρηση στη λήψη των αποφάσεων, με  διαπραγματεύσεις σκληρές που έφεραν το μεγαλύτερο παγκοσμίως κούρεμα στη χώρα, είσοδος της χώρας στο ΔΝΤ, για πρώτη φορά δημιουργία μηχανισμού στήριξης από την ΕΕ, αλλά και σημαντικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν τη λειτουργία του κράτους χαρακτηρίζουν τη κυβέρνηση Παπανδρέου τουλάχιστον στον πρώτο ενάμιση χρόνο της θητείας.

Εξαιτίας της κυβέρνηση Παπανδρέου, για πρώτη φορά στη χώρα θεσπίζονται οι παρακάτω τομές για πρώτη φορά στη χώρα.

? Εισαγγελέας Οικονομικού εγκλήματος

? Άρση του Τραπεζικού Απορρήτου

? ΔΙΑΥΓΕΙΑ

? Opengov

? Φορολόγηση των offshore

? Νόμος για ξεπούλημα του βρώμικου χρήματος

? Ηλεκτρονική κάρτα αποδείξεων (ακόμα να εφαρμοστεί)

? Καλλικράτης

? Ηλεκτρονική διακυβέρνηση

? Ηλεκτρονική συνταγογράφιση φαρμάκων

? Απογραφή Δημοσίων υπαλλήλων.

Όμως, όπως αναφέραμε, ενώ άλλες κυβερνήσεις διέθεταν άπειρο χρόνο ζωής, η κυβέρνηση Παπανδρέου, εκλεγμένη από τον ελληνικό λαό με 43,09 % και 160 βουλευτές δεν διέθετε τον απαραίτητο χρόνο με αποτέλεσμα να πέσει, με ευθύνες προφανώς που βαρύνουν και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.

Πρόσφατα μάλιστα, ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, μεταξύ άλλων ανέφερε πως κυβέρνηση που πέφτει χωρίς τη διεξαγωγή εκλογών είναι πράξη πραξικοπηματική.

Ο πρώτος χρόνος διακυβέρνησης Παπανδρέου, χαρακτηρίζεται από την αναστολή στη λήψη αποφάσεων, στην καθυστέρηση της στελέχωσης της κρατικής μηχανής, αλλά και την δραματική άνοδο των spreads , με την χώρα πλέον μετά από πολλά χρόνια να βρίσκεται έξω από τις αγορές.

Τον Ιανουάριο του 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου, στο Νταβός της Ελβετίας στο οικονομικό forum που συμμετείχε, δέχεται από κοντά τις πιέσεις τόσο των αγορών, όσο  των αρχηγών κρατών αλλά και του ίδιου του ευρωπαϊκού τύπου για την πολιτική αδράνειας.

Ο ίδιος, θέλοντας να εξασφαλίσει τη καλύτερη για τη χώρα συμφωνία προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, να κάνει το ελληνικό θέμα, θέμα πρώτης γραμμής για την ΕΕ, αλλά με την πλάτη στον τοίχο, μη έχοντας καθόλου πολιτικό χρόνο.

Στο εσωτερικό της χώρας τα προβλήματα πολλά με μεγαλύτερο αυτό της έλλειψης ρευστού και στην μοναδική απόφαση που έχει ο Γεώργιος Παπανδρέου.

Ή βουλιάζουμε ή αλλάζουμε, το σύνθημα της περιόδου, που ήθελε μέσα από αυτό ο Γιώργος Παπανδρέου να δώσει την πραγματική κατάσταση της χώρας σηματοδοτώντας τις μεγάλες αλλαγές που προγραμμάτιζε.

Μιλούσε επίσης για τη λογική του αυτονόητου και την ανάγκη εξεύρεσης πραγματικής λύσης, ώστε η οικονομία να μην οδηγηθεί στην κατάρρευση αλλά και να δημιουργηθούν στη χώρα συνθήκες ευμάρειας και οικονομικής ανάπτυξης, μοναδικός τρόπος ώστε να βγει η χώρα από την δεινή οικονομική κατάσταση.

Μετά το Νταβός ξεκινάει μια δύσκολη περίοδος, όπου μετά η πίεση των αγορών και το τέλος του παιχνιδιού, έφεραν τους βουλευτές, τους επιχειρηματίες και τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας να  κοιτάζουν την επόμενη μέρα.

Εσωκομματικά, στο ΠΑΣΟΚ, αρχίζει ένας πόλεμος, όπου σε άλλες εποχές η πλειοψηφία των 160 βουλευτών, σίγουρα θα έδινε όχι μόνο παράταση χρόνου ζωής στην κυβέρνηση αλλά θα εξασφάλιζε και άλλη μια θητεία, στη προκειμένη γίνεται τροχοπέδη για τη συνέχιση του Κινήματος και έριδα των μεγαλοκαναλαρχών και των συμφερόντων.

Οι περισσότεροι τυχάρπαστοι βουλευτές, διαπραγματεύονται την επιβίωσή τους και αν δεν εξασφάλιζαν θέση στη κυβέρνηση, δεν ψήφιζαν τα δεύτερα μνημόνια, έφευγαν  πηγαίνοντας σε άλλους κομματικούς χώρους.

Στην ουσία εκείνη την περίοδο οι τότε εκείνοι "τυχάρπαστοι" εθνοπατέρες τζόγαραν στο όνομα της χρεοκοπίας τη δική τους επιβίωση. Όμως υπάρχει και η δημιουργία κόμματος, για να παίξει ρόλο σανίδας σωτηρίας προς τη μελλοντική από τους δανειστές κυβέρνησης με αντάλλαγμα την σίγουρη είσοδό του στη βουλή και την εξασφάλιση της αποζημίωσης για δυο κοινοβουλευτικές περιόδους.

Παρά τα όσα προβλήματα, καταφέρνει η τότε κυβέρνηση να κουρέψει μεγάλο μέρος του χρέους, αλλά και να δημιουργηθεί ο μηχανισμός στήριξης από τους εταίρους.

Η αποφράδα ημέρα

Στις 23 Απρίλη του 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου, με ένα επιτελείο φεύγει για το Καστελόριζο, όπου εκείνη την αποφράδα μέρα για τη χώρα ανακοινώνει με διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, ρίχνει τις ευθύνες στη προηγούμενη διακυβέρνηση και μιλάει πλέον καθαρά για την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ και στον μηχανισμό στήριξης αποτελούμενο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα αποτελέσματα γνωστά. Μειώσεις μισθών συντάξεων, κλείσιμο επιχειρήσεων, αύξηση ανεργίας. Αν δεν λαμβανόταν αυτή η απόφαση σίγουρα η χώρα από τότε θα είχε οδηγηθεί στα βράχια.

Μετά το πρώτο μνημόνιο, ακολουθούν οι εκλογές της αυτοδιοίκησης, όπου παραδόξως - ελέω και της εισόδου της χώρας στο μνημόνιο-, τις κερδίζει ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας επικρατήσει σε 8 από τις 13 περιφέρειες.

Εκλογές που ήταν και το δικό του λάθος στον μετέπειτα σχεδιασμό καθώς εξαιτίας και της πρώτης νικηφόρας  μεταμνημονιακής εκλογικής αναμέτρησης, ο ίδιος νόμιζε πως είχε με το μέρος του τον ελληνικό λαό και πως ο ίδιος θα μπορούσε να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις χωρίς πρόβλημα ακόμα και αν χρειαζόταν να απευθυνθεί στον λαό για ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα.

Τότε, την περίοδο αμέσως μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, αρχίζει να μπαίνει στο μυαλό όλων ή το δημοψήφισμα ή η πρόωρη προσφυγή στην κάλπη.

Τον Ιούνιο του 2011 ψηφίζεται στη βουλή το μεσοπρόθεσμο του μνημονίου.

Στις 31 Οκτώβρη του ίδιου έτος, ο Γεώργιος Παπανδρέου  ανακοινώνει τη πρόθεση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, όπου γίνεται αντικείμενο παγκόσμιας κατακραυγής και στη γνωστή σύνοδο των Καννών, ουσιαστικά τελειώνει μαζί με την ιδέα του και η θητεία του ως πρωθυπουργός, όπου πολλοί κατηγορούν πως τον έριξε ο άσπονδος σύντροφός  και αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του Βαγγέλης Βενιζέλος.

Στις 11 Νοέμβρη του 2011,γίνεται ο Γιώργος Παπανδρέου ο πρώτος πρωθυπουργός που παραιτείται, κοιτάζοντας το συμφέρον της χώρας και όχι το προσωπικό του και πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Λουκάς Παπαδήμας, με τη στήριξη ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ΛΑΟΣ.

Η χώρα μπαίνει σε μια δύσκολη περίοδο διαχείρισης και ακολουθούν οι εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου του 2012, όπου πρώτο κόμμα έρχεται η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά η οποία σχηματίζει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου και της ΔΗΜΑΡ, με τη Δημοκρατική Αριστερά αργότερα να αποχωρεί από το κυβερνητικό σχήμα.

Ουσιαστικός νικητής των δίδυμων εκλογών ήταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς από τις εκλογές εκείνες μετρούσε ο αντίστροφος χρόνος για τον ερχομό στην εξουσία της αριστεράς.

Η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, αντέχει δυόμισι χρόνια, καθαρά διαχειριστική - μνημονιακή, αλλά και αντιλαϊκή η οποία επέβαλε φρικτά μέτρα, ΕΝΦΙΑ, αύξησε ΦΠΑ και φορολόγηση, κατέστρεψε την ανάπτυξη και έκλεισε με την ανεργία να φτάνει στο 25 %.

Στο τέλος επισπεύδει τις εκλογές του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν μπορεί να εξασφαλίσει τον απαιτούμενο αριθμό  που απαιτούνταν για την εκλογή του ΠτΔ και προκαλεί εκλογές με  νικητή τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το τεράστιο λάθος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου , ήταν η μη υπογραφή της παράτασης του προγράμματος καθώς έβλεπαν την ερχόμενη νίκη της αριστερά, με τα γνωστά σε σήμερα γεγονότα.

ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΕΔΩ

Κλείνοντας και ψάχνοντας να βρούμε  τα αίτια της κρίσης χρέους και της οικονομικής κρίσης η οποία συνεχίζεται εδώ και πέντε χρόνια στη χώρα μας, βρισκόμενοι στο μέσο του τούνελ, για άλλους στην αρχή του και όχι στο τέλος του όπως κάποιοι ευαγγελίστηκαν να λένε προεκλογικά, διαπιστώνουμε πως ως κράτος είναι στο DNA μας και οι δανειοδοτήσεις από ξένες δυνάμεις ,από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, αλλά και αρκετές οι χρεοκοπίες (βλέπε Χ. Τρικούπη, Ε. Βενιζέλου, σχέδιο Μάρσαλ για ανοικοδόμηση της χώρας, κλπ).

 Τον δικό της ρόλο έπαιξε και η χούντα των συνταγματαρχών προς αυτή τη  καταστροφική πορεία της χώρας αλλά και η μη σωστή διαχείριση των κυβερνήσεων της περιόδου της μεταπολίτευσης, των σαράντα και κάτι χρόνων που ακολούθησαν από τη πτώση της χούντας.

 Η κρίση χρέους και η ωρολογιακή βόμβα η οποία σε πρώτη φάση έσκασε το 2009, έχει μετατραπεί σε μια πολιτικοοικονομικοκοινωνική κρίση με αρνητικές καταβολές στη κοινωνική ζωή της χώρας, αλλά και την ίδια την χώρα να βρίσκεται υπό καθεστώς επιτήρησης, χωρίς τη δυνατότητα να απευθυνθεί στις αγορές, να παλεύει για εξωτερικό δανεισμό και να ζει κάθε μήνα το ενδεχόμενο της στάσης των πληρωμών  και πλέον να είναι ορατό το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το Ευρώ και την Ευρωζώνη.

Σημαντικός επίσης παράγοντας ο οποίος συντέλεσε  ώστε να φτάσουμε στο στόμα του δράκου της χρεοκοπίας ,ήταν και η διάψευση των προσδοκιών της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ και μετέπειτα ση μετεξέλιξή της σε Ε.Ε. ,αλλά και στην είσοδό μας, με πλαστά στοιχεία τα οποία έγιναν αποδεκτά -άρα η ευθύνη είναι βαριά και για τους εταίρους- στην Ο.Ν.Ε. και στην ευρωζώνη.

Η Ελλάδα, θεώρησε πως θα είχε μια ζωή την οικονομική στήριξη από την ΕΟΚ αρχικά και την Ε.Ε. στη συνέχεια, με την χώρα να λαμβάνει χρηματική υποστήριξη, είτε μέσω των Κοινοτικών Προγραμμάτων Στήριξης, είτε του ταμείου συνοχής, είτε του ΕΣΠΑ με ποσά της τάξεως των 100 εκ Ευρώ.

Το λάθος της χώρας μας ήταν η μη θωράκισή της οικονομίας με δικλίδες ασφαλείας σε περίπτωση μελλοντικού πιστωτικού γεγονότος κατά την είσοδο στην νομισματική ένωση, αλλά και κατά την περίοδο της μετεξέλιξης της ΕΟΚ σε Ε.Ε. και την είσοδο σ` αυτή των χωρών από το πάλαι ποτέ μπλοκ, όπου πάλι στη συγκεκριμένη περίπτωση η χώρα μας δέχθηκε την μεγάλη Ευρώπη των 27,χωρίς να διασφαλίσει το ίδιο το μέλλον της μέσα στην οικογένεια της μεγάλης πλέον Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δέχτηκε την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρών με οικονομίες διαλυμένες, χώρες που προσπαθούν να κάνουν τα βήματα ανάπτυξης αργά με κομπλεξικές διαθέσεις στις προηγμένες οικονομίες , αλλά στην ουσία με την διεύρυνση η χώρα μας δέχθηκε να υπάρχει συναπόφαση από 27 χώρες, από 27 στην ουσία κυβερνήσεις με 27 κοινοβούλια αλλά και 27 αντιπολιτεύσεις με ότι αυτό συνεπάγεται για όποια ρύθμιση όχι μόνο του δικού μας προβλήματος, του ελληνικού αλλά και κάθε άλλο πρόβλημα το οποίο μελλοντικά θα προκύπτει στις τάξεις της Ε.Ε. αλλά και της Ευρωζώνης.

Βασικοί λόγοι για το πώς φτάσαμε ως εδώ, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι εξής :

? Η κατάρρευση του κοινωνικού μοντέλου της Ελλάδας της μεταπολίτευσης

? Οι αλόγιστες σπατάλες που παρατηρούνται στη διαχείριση των οικονομικών από της κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, ελέω ψηφοθηρικών πρακτικών.

? Η υψηλή παράνομη φοροδιαφυγή αλλά και νόμιμη φοροαποφυγή, στοιχεία τα οποία δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν όσες μεταρρυθμίσεις και αν υπάρξουν.

? Στη γεωπολιτική θέση της χώρας, στις μη υπαρκτές σχέσεις με τους γείτονες και στο ιστορικό πολεμικό παρελθόν το οποίο επιβάλλει στη χώρα μας υψηλές αμυντικές δαπάνες.

? Στη μη σωστή διαχείρηση των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών (ΔΕΚΟ) με τους αλόγιστους διορισμούς και τα υπερβολικά επιδόματα στους εργαζομένους αυτών.

? Στην έλλειψη παραγωγικής διαδικασίας, καθώς πέρα από το τουριστικό προϊόν και την εκμετάλλευση του ήλιου και της θάλασσας αλλά και της λαμπρής ιστορίας μας η χώρα δεν έχει να δείξει κάτι σημαντικό στη παγκόσμια παραγωγική διαδικασία.

? Η υψηλή ανεργία η οποία σήμερα προσεγγίζει το 25%, μόνο η εγχώρια, καθώς κανονικά άνεργοι θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται και όσοι νέοι Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό, ώστε να βρουν μια θέση εργασίας μακριά από τη χώρα τους.

Τέλος η χωρίς λογική πολιτική των κυβερνήσεων για υψηλή φορολόγηση, η οποία φέρνει μακροπρόθεσμα αρνητικά αποτελέσματα, τροχοπέδη στην οικονομική ανάπτυξη καθώς επιχειρήσεις αδυνατούν να μπουν στη κερδοφορία ελέω της υψηλής φορολόγησης, με αποτέλεσμα να έχουμε το κλείσιμο αυτών και την αύξηση της συνολικής ανεργίας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Απάντηση στην οικονομική κρίση με τη συνέχιση της ίδιας δυσβάσταχτης και χωρίς προοπτικής πολιτικής δεν υπάρχει.

Αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις σε όλο το φάσμα του δημόσιου βίου, αλλά και αλλαγής συμπεριφοράς του νεοέλληνα με μη συνέχιση των ψεμμάτων, η χώρα θα οδηγηθεί στα βράχια. Βράχια δεν είναι η σχεδόν σίγουρη χρεοκοπία, αλλά ενδεχομένως ένας εμφύλιος ο οποίος μπορεί να ξεσπάσει, όταν η χώρα οδηγηθεί στη χρεοκοπία.

Χρειάζεται και απαιτείται ένας μετασχηματισμός του κράτους με γνώμονα την αποκέντρωση των εξουσιών και τη δυνατή περιφέρεια με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, μα πάνω από όλα πρέπει η κυβέρνηση να βασιστεί στην επανίδρυση του κράτους και στη μετατροπή του σε ένα κράτος δικαίου, με δημιουργία μιας κοινωνίας η οποία θα μπορεί να οδηγηθεί σε συνθήκες ευμάρειας.

Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την κρίση και η κρίση χρέους και αξιών να μετατραπεί σε ευκαιρία για φυγή προς τα εμπρός.

Κλείνοντας, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα για το αν η χώρα θα μπορούσε να μην είχε μπει στην οικονομική κρίση και κάτω από ποιες προϋποθέσεις δεν θα αναγκαζόμασταν να μπούμε στο ΔΝΤ και στον μηχανισμό στήριξης.

Η απάντηση, είναι απλή. Ναι θα μπορούσαμε. Πως ; Αν είχαμε εξασφαλίσει ή το 2008 , ή ακόμα και το 2012 μια δήλωση από έναν Ευρωπαίο υψηλόβαθμο αξιωματούχο.

Η δήλωση του Ευρωπαίου αξιωματούχου θα ήταν η εξής :  ``Στηρίζουμε την ελληνική οικονομία και θα αγόραζα ο ίδιος Ελληνικά ομόλογα``.

Δυστυχώς η δήλωση αυτή δεν έγινε ποτέ. Έγινε μόνο για την Ιταλία και την Ισπανία, το 2012 από τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, ώστε να στηρίξει την Ιταλία και την Ισπανία με αποτέλεσμα οι δυο χώρες του Ευρωπαϊκού νότου, με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα δικά μας, να συνεχίζουν να βρίσκονται στις αγορές, έχοντας αποφύγει προς το παρόν την είσοδό τους στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Αλήθεια, πως θα ήμασταν σήμερα ως χώρα αν δεν είχαμε μπει στις 23 Απριλίου του 2011,στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αλλά και στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης ;

Σίγουρα πάντως, απάντηση θα έδινε μια ισχυρή σοσιαλδημοκρατική πλειοψηφία στη χώρα, έχοντας όμως αποποιηθεί και διαφοροποιήσει τις ασκούμενες σκληρές δεξιές πολιτικές που επιβάλλονται από την εφαρμογή των προγραμμάτων του μηχανισμού στήριξης αλλά και από το μνημόνιο με το ΔΝΤ.

Σοσιαλιστική πλειοψηφία, η οποία θα πρέπει να επαναφέρει το κέντρο στο πραγματικό του χώρο έκφρασης, απαλλαγμένη όμως από βαρίδια δεξιών πολιτικών αλλά και από ισχυρούς ενδοοικογενειακούς κάθε μορφής εγωισμούς, εγωισμοί και δεξιές πολιτικές που οδήγησαν στον κερματισμό του χώρου και στη μετατόπιση του κεντρώου Έλληνα ψηφοφόρου πρώτα στην δεξιά και έπειτα στην αριστερά.

Μια νέα συμφωνία, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον λαό, θα πρέπει να οδηγήσει στη νέα αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας, ώστε ζητώντας τη μεγάλη συγγνώμη από τον ελληνικό λαό, να αρχίσει η ανοικοδόμηση πρώτα της δημοκρατικής παράταξης και έπειτα της τραυματισμένης ελληνικής κοινωνίας. Ως μόνη εγγυητήρια δύναμη πραγματικής αλλαγής, η οποία μπορεί να εγγυηθεί πλέον την επόμενη μέρα της κοινωνίας. Το αύριο του Ελληνα.

Απομένει όλα αυτά να αποδειχθούν και στη πραγματική πολιτική, καθώς ίσως ο κόσμος έχει πάρει ήδη τις αποφάσεις του, να έχει αποφασίσει την στήριξή του στο συγκεκριμένο χώρο που σήμερα στηρίζει η πλειοψηφία των δημοκρατικών πολιτών κι εμείς να ζούμε σε έναν γυάλινο πλασμένο δικό μας κόσμο.

Αδιαπραγμάτευτα, το βάρος του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, έστω και αν αυτό οριακά βρίσκεται στη Βουλή, μεγάλο.

Σίγουρα όμως ενδιαφέρον καθώς ήρθε η ώρα να γίνει πράξη και το πάλαι ποτέ, στοιχειωμένο πλεον σύνθημα..`` Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.

Προέχει βέβαια η σωτηρία της χώρας και  η αποφυγή τόσο των βραχιών όσο και του πνιγμού αυτής. Μη ξεχνάμε  πως …. `` Η Ελλάδα ανήκει στους  Έλληνες ``

Τσιλογιάννης Ανδρέας

Δημοσιογράφος, Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου[email protected]

https://www.facebook.com/andtsilog

                  Δημοσιογράφος, Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Ηρακλείου