Με αισιοδοξία, παρά την πολυτάραχη ζωή του και μια σοβαρή ασθένεια που αντιμετωπίζει, κοιτά τις εξελίξεις στην Ελλάδα ο Αντώνης Τσίγκρος. Τον συναντήσαμε χθες το πρωί στο καφενεδάκι του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου. Μας άνοιξε την καρδιά του. Μίλησε στη "Νέα Κρήτη" για το σοβαρό ατύχημα που είχε στο Στρατό, για τα χρόνια που αναγκάστηκε να φύγει στα καράβια, για την άλλοτε χρυσοπληρωμένη δουλειά του μάγειρα από το 1976 μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 1990, αλλά και για τον τουρισμό, που «θα μπορούσε να μας ζει όλους» όπως λέει.
«Προσπαθώ να πάρω σύνταξη». Αυτή ήταν η απάντηση του κ. Τσίγκρου στην ερώτησή μας ποια είναι η δουλειά που κάνει σήμερα. Συγκεκριμένα, μας απάντησε ως εξής: «Προσπαθώ να πάρω σύνταξη. Δε μου την έχουν δώσει ακόμα, γιατί είμαι... μικρός, λέει, σήμερα στα 61 μου χρόνια και δε... φτάνουν τα ένσημα. Διότι, όταν το 2009 πήγα να διεκδικήσω τη σύνταξη, μου είπαν πως, αν συνταξιοδοτηθώ, θα μου κόψουν το 50%. Κι αυτό βέβαια παρά το ότι εγώ προσπάθησα να δικαιολογήσω ένα τραύμα που είχα στα πόδια και το πάλευα... το πάλευα, αλλά δε βγήκα τελικά στη σύνταξη. Και τώρα περιμένω να κλείσω τα 62 χρόνια για να συνταξιοδοτηθώ κανονικά»...
«Είμαι αισιόδοξος»
«Είμαι αισιόδοξος», λέει παρ' όλα αυτά ο κ. Αντώνης, αναφερόμενος στη σημερινή κατάσταση. «Περιμένω με λαχτάρα να αλλάξει κάτι. Μόνο βλέπω ότι δε μονιάζουμε οι Έλληνες. Αλλά είμαι αισιόδοξος», επισημαίνει.
Μάλιστα, στο σημείο αυτό ο παλαίμαχος συνδικαλιστής και εργαζόμενος-μάγειρας τονίζει ότι η σημερινή ελπίδα στην Ελλάδα θυμίζει κατά πολύ την ελπίδα που είχε γεννήσει και το 1981 η πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, γνωστή και ως "Κυβέρνηση της Αλλαγής". «Τότε, τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια, κάτι μας έδωσε ο Ανδρέας. Άλλωστε, τι θέλει ο εργάτης για να είναι ευχαριστημένος; Έναν αξιοπρεπή μισθό θέλει και μια αξιοπρεπή ζωή. Άλλο βέβαια το τι έγινε μετά. Αλλά εγώ πιστεύω ότι το ξεπούλημα ξεκίνησε από το 1990, 1991 και μετά. Και τη χειρότερη τακτική τη ζήσαμε επί Σημίτη. Με μαθηματική ακρίβεια μάς πήγαιναν για φούντο. Μας έκλεψαν τα αποθεματικά απ' τα ταμεία. Και τόσα άλλα που συνέβησαν»...
Δύσκολη ζωή
Ο Αντώνης Τσίγκρος πάλεψε πολύ στη ζωή του. Και ο αγώνας του αυτός θα μπορούσε να ήταν και άνισος, αν ο ίδιος ως χαρακτήρας δεν ήταν δυνατός, για να παλέψει τις ατυχίες και τις αναποδιές που του επιφύλαξε η ζωή, από το νεαρό κιόλας της ηλικίας του, υπηρετώντας τη θητεία του στο Στρατό, όπου και έπεσε θύμα ατυχήματος μέσα στο στρατώνα λίγο πριν αποστρατευτεί το 1976. «Στο Στρατό, είχε πέσει κιβώτιο με πυρομαχικά και μου είχε σπάσει τα πόδια! Εγχειρίστηκα τότε αλλά πάντα υπήρχαν προβλήματα. Όμως, εγώ το πάλεψα, παρόλο που η δουλειά μου ήταν δύσκολη. Όμως, την αγαπούσα και ήθελα να τα καταφέρω»...
Στην επαγγελματική του σταδιοδρομία, ο κ. Τσίγκρος δεν τα βρήκε καθόλου βολικά και εύκολα τα πράγματα. Όπως μας λέει χαρακτηριστικά, «το 1969 έπιασα δουλειά στα καράβια ως μάγειρας, οπότε και έμαθα καλά τη δουλειά. Ταξίδεψα μέχρι το 1973, όταν τα παράτησα, ξεμπάρκαρα και έπιασα δουλειά σε ξενοδοχείο της Κρήτης και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο "Ίκαρος" στα Μάλια».
Όταν τον ρωτήσαμε γιατί αποφάσισε να αφήσει τη ζωή του καραβιού και να εγκατασταθεί μόνιμα στο Ηράκλειο, η απάντησή του ήταν: «Ερωτεύτηκα εδώ, στην Κρήτη. Και συγκεκριμένα η γυναίκα μου είναι από το Ρέθυμνο. Μετά που γνωριστήκαμε και ερωτευτήκαμε, δεν ήθελα να ξαναφύγω στα καράβια. Άλλωστε, είχα δεσμούς με την Κρήτη, αφού, αν και μικρασιατικής καταγωγής, γεννήθηκα στο Ηράκλειο».
Χρυσές εποχές
Ποιες όμως ήταν για τον τουρισμό και για τον κόσμο που δούλευε στα ξενοδοχεία οι πλέον "χρυσές εποχές" που μπορεί να θυμηθεί ο κ. Τσίγκρος; «Πραγματικά "χρυσές εποχές" ήταν από το 1974 μέχρι και το 1990, απ' ό,τι μπορώ να θυμηθώ εγώ. «Ειδικά μετά το 1976 που απολύθηκα από φαντάρος, κατάφερα και σηκώθηκα μετά το ατύχημα που είχα, έπιασα δουλειά στο "Κέρνος" του Μαντωνανάκη στα Μάλια, δίπλα στον "Ίκαρο". Και να σας πω ότι από το 1976 δούλεψα ασταμάτητα μέχρι και το 2009. Ήταν τότε που αρρώστησα σοβαρά. Και επειδή είχα πολλά ένσημα, μου είπαν από το ΙΚΑ "αν επιμένετε, θα πάρετε τη σύνταξη. Αλλά, θα κόψουμε τα μισά ένσημα. Αλλιώς να περιμένετε να βγείτε κανονικά, όταν θα κλείσετε το 62ο έτος της ηλικίας σας. Και σήμερα περιμένω να κλείσω σε ένα μήνα τα 62 χρόνια, για να μου δώσουν το 100% της σύνταξης»...
Στη Γερμανία
Στο σημείο αυτό, ο άνθρωπος αυτός θυμάται και την πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του, όταν, για να χτίσει το σπίτι του, δούλευε το καλοκαίρι στο ξενοδοχείο στα Μάλια και το χειμώνα στη Γερμανία σε ελληνικά εστιατόρια. «Ήταν η περίοδος 1989-1990. Είχα βρει κι ένα Σφακιανό που είχε κρητικό κέντρο στη Γερμανία και πήγαινα κι εκεί και δούλευα το χειμώνα. Καταλαβαίνετε την αγωνία μου. Και από τότε έβλεπα ανοιχτά τι γινόταν. Αυτός ο άνθρωπος είχε σχέσεις μέσα στον ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού. Και έκλεινε τραπέζια και αυτός στην έκθεση του Βερολίνου. Εκεί έμαθα την αλήθεια για το πού πάει η κατάσταση. Ήρθα εδώ στην Ελλάδα και τα είπα όλα αυτά, ότι από τότε οι Γερμανοί δουλεύουν μεθοδικά για να μας φέρουν στη σημερινή κατάσταση. Και βλέπουμε από το 1990 και μετά μία-μία εταιρεία και την παίρνουν οι Γερμανοί. Είδαν το "χρυσάφι" μας, που είναι ο τουρισμός, και τον έβαλαν στο μάτι. Τώρα τον ελέγχουν στο 70%. Και τα λεφτά μένουν εκεί. Εδώ έρχονται τα ψίχουλα. Τα πολλά λεφτά μένουν στη Γερμανία»!
Μια φορά... Ο τουρισμός... πλήρωνε
Σε ό,τι αφορά τον τουρισμό, αλλά και τις καλές αμοιβές των εργαζομένων, ο κ. Τσίγκος τονίζει ότι αυτά υπήρχαν από το 1976 μέχρι και το 1989. Από 'κει και μετά άρχισαν οι απολύσεις, άρχισαν οι μειώσεις των μισθών, οι διαχωρισμοί στις ηλικίες για να πάρουν κάποιον να δουλέψει σε ξενοδοχείο κ.λπ. Πάντως, στους μάγειρες οι καλές εποχές κράτησαν περισσότερο, επειδή πρόκειται για έναν κλάδο που δεν έχει πολλούς εργαζομένους.
«Εμείς κάναμε παζάρι. Λέγαμε θέλουμε 150, 200 χιλιάδες δραχμές. Τότε που ήταν ο βασικός μισθός 30 με 50 χιλιάδες δραχμές. Τα δίνανε. Μέχρι που φτάσαμε να έχουμε γερμανόφιλες κυβερνήσεις, όπως ήταν η κυβέρνηση Σημίτη που έκανε ό,τι του έλεγαν οι Γερμανοί. Και όλα έγιναν με μαθηματική ακρίβεια για τα συμφέροντα των Γερμανών»...
Στο σημείο αυτό, ο ίδιος υπενθυμίζει τα χρήματα που έδωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση για να ξεπατώσουμε στην Κρήτη τα αμπέλια μας. «Το παιχνίδι», καταλήγει ο κ. Τσίγκος, «ήταν εδώ και πολλά χρόνια στημένο, δυστυχώς»...
Χριστόφορος Παπαδάκης
