H μεταστροφή μοιάζει οβιδιακή: από το "σκίσιμο των μνημονίων" στο "εφαρμόζουμε το 70%" στο "ναι σε όλα, αλλά... με τις δικές μας διατυπώσεις", η απόσταση είναι μεγάλη αλλά για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν... ένα τσιγάρο δρόμος.
Βεβαίως ακόμη βρισκόμαστε "στα λόγια". Περιμένουμε να δούμε και τις πράξεις. Ωστόσο το να αναλαμβάνεις με δεσμευτικά χαρτιά και υπογραφές να εφαρμόσεις ΟΛΑ όσα είχαν δεσμευτεί να εφαρμόσουν οι "άλλοι", οι "κακοί", αυτοί που αποδοκιμάστηκαν με την λαϊκή ψήφο που σε έφερε στην εξουσία, είναι κι αυτό μια πράξη.
Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τώρα αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα. Τώρα που η αρχική "θαραλλέα στάση" μετατράπηκε αρχικά σε υποχώρηση και στο τέλος σε πανικόβλητη φυγή, με την "επιστολή Βαρουφάκη" που μάλλον πρέπει να είναι ένας άλλος τρόπος γραφής του "e-mail Χαρδούβελη".
Για τους ανθρώπους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας σε "κάτι καλύτερο" από αυτό που ζούσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια, αυτή η επιστολή θα πρέπει να ήταν μια κανονική κατραπακιά. Παρότι φαίνεται ότι το πνεύμα "δημιουργικής ασάφειας" του Γιάνη Βαρουφάκη είναι παρόν, τα πλαίσια που θέτει αυτή η επιστολή είναι ασφυκτικά έτσι κι αλλιώς: ουσιαστικά περιλαμβάνονται ΚΑΙ τα μέτρα του e-mail Χαρδούβελη, αυτά που είχε δεχτεί η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά εν τέλει δεν υπέγραψε, καθώς... πρόλαβαν οι εκλογές.
Η κυβέρνηση Τσίπρα από τα πρώτα της βήματα, εξαιτίας ακριβώς των ασφυκτικά μικρών περιθωρίων που είχε, γνωρίζαμε ότι θα πορευόταν με τακτικισμούς και μπόλικη επικοινωνιακή διαχείριση της μοιραίας "κωλοτούμπας". Βεβαίως οι περισσότεροι πίστευαν ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να αποσπάσει "κάτι" από τους δανειστές (όχι πολλά, κάτι) ωστόσο σύμφωνα τουλάχιστον με τη λίστα των μεταρρυθμίσεων που υπέβαλλε - και την οποία φυσικά ενέκρινε ασμένως το Eurogroup, διαπιστώνοντας ότι και μια τέταρτη ελληνική κυβέρνηση... μπαίνει στο σακούλι των "μεταρρυθμιστών" - όχι μόνο δεν πήρε "κάτι", αλλά ούτε καν την ακύρωση των νέων μέτρων που δεν είχαν ληφθεί ακόμη δεν μπόρεσε να πετύχει!
Βεβαίως οι αναγνώσεις που θα προσφερθούν για την λίστα Βαρουφάκη θα είναι πολλές και ποικίλες και κάποιοι θα επιμείνουν στην "δημιουργική ασάφεια". Ωστόσο, τα πράγματα είναι αρκετά απλά, για όσους δεν φορούν... ροζ γυαλιά: το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, το μνημόνιο 2 μπήκε ολόκληρο και δίχως εξαιρέσεις μέσα και... βλέπουμε.
Οι ελπίδες που στηρίζουν οι τελευταίοι ρομαντικοί στον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το "βλέπουμε" δεν θα εκτιμούσα ότι έχουν βάση. Σαφώς και μιλάμε πλέον για πλήρη και ουσιαστικά άνευ όρων αποδοχή του μνημονιακού προγράμματος, με μια ελάχιστη ευελιξία ως προς την εφαρμογή κάποιων μέτρων, αλλά δίχως καμία μα καμία παραχώρηση ως προς τους στόχους και τις στοχεύσεις.
Δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτά τα δεδομένα και καθώς έχει δεσμευτεί να απέχει από "μονομερείς ενέργειες" που άπτονται στην εφαρμογή του προγράμματος συνολικότερα, δεν μπορεί ούτε τις "αδικίες" να αποκαταστήσει, διότι κοστίζουν και τα μόνα μέτρα που θα μπορέσει να λάβει, θα είναι αυτά που αφορούν στους πλέον πληγέντες από την "ανθρωπιστική κρίση", δηλαδή ...300.000 άτομα ή νοικοκυριά. Κι αυτό είναι όλο.
Ούτε την σφαγή των εργασιακών δικαιωμάτων θα πάρει πίσω, ούτε καν τον κατώτατο μισθό δεν θα αποκαταστήσει, ούτε απολυμένους θα επαναπροσλάβει, ούτε τίποτε. Πρακτικά, οι τρεις από τους τέσσερις πυλώνες της Θεσσαλονίκης κατέπεσαν με θόρυβο και πάταγο.
Το ότι στη συνεδρίαση του κυβερνητικού συμβουλίου, παρά τις φωνές και τις αντιπαραθέσεις, δεν υπήρξαν... θύματα, σημαίνει ότι επί του παρόντος τουλάχιστον τα κυβερνητικά στελέχη δέχονται την πίστωση χρόνου των τεσσάρων μηνών. Δέχονται - ίσως - ότι η κυβέρνηση θα μπορέσει να "δουλέψει" την υπόθεση και να πετύχει καλύτερη συμφωνία μέσα σε αυτούς τους τέσσερις μήνες.
Ωστόσο, αυτά είναι μάλλον φρούδες ελπίδες. Η Γερμανία αποφάσισε να παίξει σκληρό παιχνίδι μέχρι τέλους και από τη στιγμή που η Ελλάδα αφόπλισε αυτοβούλως και δίχως... καν πίεση, το μοναδικό πραγματικό της όπλο (την στάση πληρωμών), τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά απλά: Οσο η Γερμανία πιέζει, τόσο η Ελλάδα θα υποχωρεί. Κάπως έτσι το "σκίζουμε τα μνημόνια" έγινε "70%" και σήμερα καταστάλαξε στο "99%" των μνημονίων.
Οπότε... κωλοτούμπα. Και μάλιστα επικών διαστάσεων. Αναμενόμενη, μεν, αλλά... ίσως όχι σε τόσο εύρος. Οχι τόσο... καλλιτεχνική. Οχι τόσο απόλυτη.
Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι τα περιθώρια έτσι κι αλλιώς ήταν τόσο στενά, που οποιαδήποτε αισιοδοξία δίχως την ανταπόδοση στα ίσα των γερμανικών εκβιασμών, θα κατέληγε εκεί που κατέληξη: στην πλήρη υποταγμή. Και μια και η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε ότι δεν θα παίξει το χαρτί της ρήξης, αυτή η κατάληξη δεν θα μπορούσε να αλλάξει.
Φυσικά μένει να δούμε αυτό το 1% που επιτρέπει η "δημιουργική ασάφεια" τύχει κατάλληλης εκμετάλλευσης. Διότι διαφορετικά, η μόνη περίπτωση να δούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι διαφορετικό απ' αυτό που βλέπαμε πέντε χρόνια από την δεξιά και την κεντροαριστερά, θα είναι να πετύχει τους υπερ-φιλόδοξους στόχους του στην είσπραξη εσόδων, στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, στην πάταξη του λαθρεμπορίου κλπ. Αν πετύχει εντυπωσιακά αποτελέσματα σε αυτούς τους τομείς, θάχει ουσιαστικά διαπραγματευτικά όπλα στο τετράμηνο. Αλλά πλέον μιλάμε για ένα ...μικρό θαύμα. Ή μάλλον ένα όχι και τόσο μικρό θαύμα.
Δε νομίζω το 37% που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, να τον ψήφισαν περιμένοντας ένα "θαύμα" για να ανακουφιστούν. Διαφορετικά, θα ψήφιζαν σαμαροβενιζέλους, που κι αυτοί ένα θαύμα (την "Ανάπτυξη") περίμεναν για να "φάμε όλοι με χρυσά κουτάλια".
Οπότε... τι είχες Γιάν(ν)η μου, τι είχα πάντα...
