Καμιά φορά μέσα από τον πόνο δίνουμε χαρά. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύουν οι κατά καιρούς πράξεις συμπολιτών μας, αλλά και ανθρώπων που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο εξωτερικό.
Μήνυμα ελπίδας και ανθρωπιάς έδωσε πριν λίγο καιρό ένας αλλοδαπός, με το θάνατο σε νοσοκομείο του Ηρακλείου της γυναίκας του που έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας, σε μια 48χρονη Ηρακλειώτισσα, η οποία από τα 34 της χρόνια αντιμετωπίζει την ίδια αρρώστια. Η κ. Α.Μ. από τη μια στιγμή στην άλλη απέκτησε ένα ηλεκτρικό με μπαταρία αμαξίδιο "Ρολς Ρόις", που κοστίζει 15 με 20 χιλιάδες ευρώ.
«Την πρώτη φορά που οδήγησα τρόμαξα. Είχα να βγω έξω πέντε χρόνια. Ένιωσα λες και ήμουν μωρό όταν πρωτοβγαίνει που δεν ξέρει πού να πρωτοκοιτάξει. Δεν μπορείς να φανταστείς πώς πέταξα από τη χαρά μου. Έλαμψα και τον ευγνωμονώ γι' αυτό. Το ίδιο και η κόρη μου, που μου 'λεγε: «Τώρα δε θα είμαι εγώ πλέον η μάνα σου». Ο άνθρωπος που μου χάρισε το αμαξίδιο με σήκωσε σα πούπουλο και με έβαλε να καθίσω επάνω. Γνώριζε τον τρόπο από τη συχωρεμένη τη γυναίκα του. Μου έμαθε ο ίδιος να το οδηγώ. Ήθελα τόσο να δω τον ήλιο και τον κόσμο...», ανέφερε χθες μιλώντας στη "Ν.Κ." η 48χρονη, η οποία βρίσκεται μέρα-νύχτα στο κρεβάτι κατάκλισης και ανυπομονεί να φτιάξουν οι καιρικές συνθήκες για να σηκωθεί και πάλι.
«Αυτός ο άνθρωπος μέσα από το δικό του πόνο έδωσε χαρά κι ελπίδα σε έναν άλλο άνθρωπο», τόνισε από την εθελοντική ομάδα "Hope=Ελπίδα" στο Ηράκλειο, που βοηθά περίπου 80 οικογένειες, η κ. Νάσια Παστού, η οποία κι έφερε σε επαφή το δωρητή με την οικογένεια της 48χρονης.
Όταν κ. Α.Μ. πρωτοαρρώστησε ήταν 6 χρονών η κόρη της. Αρχικά μετακόμισε στο χωριό του άνδρα της για να μπορεί μόνο του το παιδί να πηγαίνει στο σχολείο. Αν και κούτσαινε προσπαθούσε η ίδια να κάνει όλες τις δουλειές. Όμως υπήρξαν πολλές υποτροπές στην αρρώστια της κι ενώ στην πορεία πήρε μπαστούνι με τρία πόδια για να την κρατά σταθερή, τα τελευταία πέντε χρόνια βρίσκεται στο κρεβάτι με μόνιμο καθετήρα, με μόνο στήριγμα τον άντρα και της κόρη της, μιας και την απαρνήθηκαν όλοι οι υπόλοιποι συγγενείς.
Όταν τη γνώρισε η κ. Παστού είδε ένα χαμογελαστό πρόσωπο μέσα στην αισιοδοξία. «Από εκείνη παίρνω εγώ δύναμη. Εμείς έχουμε τα πόδια και τα χέρια μας και παραπονιόμαστε για διάφορα πράγματα και αυτός ο άνθρωπος αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα και σου δίνει κουράγιο», είπε η κ. Παστού.
Από την αρχή τής έκανε μεγάλη εντύπωση πως είναι πάρα πολύ αισιόδοξη η 48χρονη, η οποία μας ανέφερε πως δε χάνει την ελπίδα της και προσπαθεί να κάνει πάντα θετικές σκέψεις. «Δε θα τη δεις ποτέ να κλαίγεται και δε θα σε φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση να σου ζητήσει, ενώ ξέρω ότι έχει ανάγκες και χρειάζεται. Κάποια στιγμή μου είχε πει, γιατί γνωριζόμαστε τέσσερα χρόνια: "έχω ένα παράπονο και καμιά φορά νιώθω και τύψεις. Γιατί δεν ήμουν κανονική μάνα με το παιδί μου. Γιατί δεν έπαιξα μαζί του όπως έπρεπε. Δεν το πήγα βόλτα, όπως έπρεπε". Υπήρχε ρατσισμός απέναντι στο παιδί. "Η μαμά της είναι παράλυτη", ανέφεραν. Αλλά όμως το ίδιο το παιδί έγινε μάνα. Και η μάνα στάθηκε πιο παλικάρι και για το παιδί της και για τον άνδρα της και πάλεψε για τη ζωή της. Τώρα που είναι σε αυτή την κατάσταση παραμένει ακόμη αισιόδοξη και το χρωστά στο ότι είναι δεμένοι σαν οικογένεια και ο ένας παίρνει κουράγιο από τον άλλο. Ο άνδρας της, πάντα δίπλα της από τη στιγμή που θα ξυπνήσει μέχρι να κοιμηθεί, όπως και η κόρη της, που μόλις τελείωσε το σχολείο και σπουδάζει».
Ν. Παστού: «Ανάγκη αλληλοβοήθειας»
Από όλη αυτή την εθελοντική προσπάθεια, είτε σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας είτε σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα διαβίωσης και την οποία κάνει σε καθημερινή βάση η κ. Παστού, αυτό που αξίζει να κρατήσουμε είναι, όπως λέει και η ίδια, ότι «ο ένας πρέπει να βοηθήσει τον άλλο και να μη σκέφτεται πάρα πολλά πράγματα. Ναι, ο κόπος του και αυτά που δίδει να πιάσουν τόπο, αλλά μην ψάχνει φαντάσματα πίσω από τις λέξεις».
Να σημειωθεί πως άλλα δύο παρόμοια αμαξίδια χαρίστηκαν από τον ίδιο δωρητή σε άλλους δύο συνανθρώπους μας.
Ιωάννα Βλαχάκη
