«Ντρέπομαι που ένας πρωθυπουργός της Αριστεράς κάνει αυτά που θα έπρεπε να είχε κάνει η πατριωτική Δεξιά».
«Μπορεί να μη συμφωνούμε σε όλα με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή τη στιγμή είμαστε όλοι μαζί του».
«Για πρώτη φορά μια κυβέρνηση επιμένει στις προεκλογικές της δεσμεύσεις και θέλει να τις κάνει πραγματικότητα».
«Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, αλλά είμαι υπερήφανη που η Ελλάδα έχει επιτέλους μια ηγεσία που της αξίζει».
«Επιτέλους ένας Έλληνας υπουργός Οικονομικών όρθωσε το ανάστημά του μέσα στη Γερμανία και είπε αυτά που δεν τόλμησε κανείς να πει».
«Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο ηγέτης που χρειαζόταν η Ελλάδα».
Τα παραπάνω δεν προέρχονται από ψηφοφόρους, φίλους ή οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καν από Αριστερούς. Είναι δηλώσεις περισσότερο ή λιγότερο επιφανών στελεχών αλλά και ψηφοφόρων του συντηρητικού χώρου και του Κέντρου, που αλίευσα τις τελευταίες ημέρες από την ειδησεογραφία και τα κοινωνικά δίκτυα.
Είναι η απτή απόδειξη ότι αυτές οι λίγες, πρώτες μέρες του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία και του ΣΥΡΙΖΑ (ομού μετά των ΑΝ.ΕΛ.) στην κυβέρνηση, έχουν σηματοδοτήσει κάτι νέο, κάτι φρέσκο, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Του Γιώργου Ψαρουλάκη
Οι εθνικοπατριωτικές κορώνες εξ "αριστερών" (ας το πούμε "σοσιαλεθνικισμός") δεν είναι νέο, το είχε κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου την εποχή του ζιβάγκο που καμώνονταν τον "αριστερό". Το συνέχισε και για λίγο όταν έβαλε γραβάτα - συνήθως εκ του ασφαλούς και πάντα ελέγχοντας με ιδιαίτερα προσεκτικό τρόπο το πολύ ατίθασο αυτό άτι.
Αυτό που όντως είναι νέο είναι αυτός ο αέρας ειλικρίνειας, ταπεινότητας, σοβαρότητας, πολιτικής όχι από καθέδρας αλλά μέσα από το λαό και τον κόσμο. Επικοινωνιακά είναι αυτά θα πείτε. Και θα έχετε δίκιο. Αλλά σηματοδοτούν κάτι. Αν δεν σηματοδοτούσαν, θα τα 'χαν κάνει κι άλλοι.
Και πέραν του επικοινωνιακού, η κυβέρνηση συνεχίζει να συμπεριφέρεται πάνω απ' όλα τίμια: είναι μια πραγματική ανάσα, μια ανείπωτη ομορφιά, να βλέπεις την ελληνική κυβέρνηση να έχει μια συνέπεια λόγων και έργων, να μην εξυμνεί τη διγλωσσία, να προσπαθεί να παραμείνει πιστή σε ότι είχε πει.
Και βεβαίως το appeal στους συντηρητικούς ψηφοφόρους έχει να κάνει κυρίως με την "εθνικά υπερήφανη" ελληνική πολιτική προς τους δανειστές. Μια πολιτική που σαφώς και χαϊδεύει το θυμικό των Ελλήνων, ωστόσο... εκνευρίζει αρκετά (έως πολύ) τους δανειστές. Στο εσωτερικό μέτωπο, την ίδια ώρα, οι μόνοι που έχουν απομείνει να ψέγουν την τακτική της κυβέρνησης Τσίπρα ως προς τη σκληρή διαπραγμάτευση (πραγματικά σκληρή διαπραγμάτευση, όχι πλακίτσες και "ναι σε όλα μόλις σφίξουν τα γάλατα" που ήταν η επωδός των προηγούμενων κυβερνήσεων) είναι όσοι έχουν βαθιά ριζωμένα συμφέροντα στην υφιστάμενη κατάσταση και οι πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης.
Υπάρχει μεταξύ αυτών (των αντιπάλων) και η ιδιάζουσα περίπτωση του ΚΚΕ: όχι, οι σύντροφοι του Περισσού ούτε μικρόψυχοι είναι, ούτε το κακό του λαού θέλουν, ούτε συμφέροντα υπηρετούν. Τουναντίον. Απλώς εκτιμούν ότι, μέσα στη "λυκοφωλιά" της ευρωζώνης και με το υφιστάμενο οικονομικό σύστημα, δεν υπάρχουν περιθώρια για το λαό και τις διεκδικήσεις του. Πιστεύουν ότι στο τέλος θα συντριβούν ξανά οι λαϊκές απαιτήσεις - και μάλλον δίκιο έχουν. Αλλά αυτή η "ένεση ρεαλισμού" δεν είναι δημοφιλής σήμερα
"Καβάλα στο άτι"
Την ώρα λοιπόν που οι αντίπαλοι προσπαθούν είτε να διασωθούν (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) είτε να "πουν την αλήθεια" (ΚΚΕ), ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει τη δική του πορεία. Το "ραντεβού με την Ιστορία" έρχεται νωρίς για τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του, και δε θα είναι απλώς ένα ραντεβού αλλά... μια μετωπική σύγκρουση με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Και δε μιλώ μόνο για τους δανειστές και τις απαιτήσεις τους. Αναφέρομαι και στο "εσωτερικό μέτωπο". Όπου ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να προχωρήσει αυτόν το ρημαδιασμένο αστικό εκσυγχρονισμό, που έμεινε κάπου εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν το περιεχόμενο της "αλλαγής" άλλαξε ρότα και από την "κοινωνική δικαιοσύνη" μπάταρε προς το "ατέλειωτο πλιάτσικο και την ασυδοσία".
Και έδωσε τον τόνο και για τις επόμενες εξελίξεις, καθώς η Ελλάδα στην οποία ζούμε σήμερα είναι εν πολλοίς εκείνη που διαμόρφωσε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου - με τα (πολλά) κακά και τα καλά της.
Αυτήν την Ελλάδα και τα πολλά κακά της καλείται τώρα να "συνεφέρει" η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μια τεράστια αποστολή, τιτάνια, που βεβαίως - το 'χω ξαναγράψει άλλωστε - μόνο από ένα κόμμα που δεν έχει "βαρίδια" και "εκλεκτικές συγγένειες" με το προηγούμενο καθεστώς, μπορεί να τελεσφορήσει. Δίχως αυτό να σημαίνει ότι θα τα καταφέρει κιόλας, ή ότι θα καταφέρει οτιδήποτε: τα ανοιχτά μέτωπα είναι πολλά και πρώτα απ' όλα είναι το τεράστιο μέτωπο με τους δανειστές, το οποίο απειλεί να συντρίψει οτιδήποτε είναι ικανή η νέα κυβέρνηση να κάνει.
Επί του παρόντος, η εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή για τις προγραμματικές δηλώσεις διέψευσε πανηγυρικά όσους μιλούσαν για "στρογγυλέματα" και για "παραχωρήσεις" προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος μιας συμφωνίας με τους δανειστές. Επανέλαβε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, εξειδίκευσε σε αρκετά σημεία, μετέθεσε για το μέλλον μόνο την αποκατάσταση του κατώτατου μισθού και (εμμέσως) το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, τα υπόλοιπα τα ανακοίνωσε ως δεδομένα και άμεσα μέτρα. Δυσαρέστησε έτσι τους δανειστές και τις "αγορές", αλλά προσέφερε μια καλοδεχούμενη ανάταση στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό και τους Έλληνες.
Είπαμε, σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας είναι καβάλα στο άλογο. Η δημοφιλία του είναι πρωτοφανής για Έλληνα πρωθυπουργό - ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου στις μεγάλες δόξες του δεν είχε την αποδοχή τόσο μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, το ποσοστό αυτών που βλέπουν θετικά την κυβέρνηση Τσίπρα ξεπερνά το 75% των Ελλήνων. Υπάρχει άπλετος ενθουσιασμός, πολλοί δε διστάζουν να τοποθετηθούν δημόσια ακόμη και... υπέρ Grexit.
Μπορεί να "ξεφύγουμε"
Το άλογο της "εθνικής υπερηφάνειας" είναι περήφανο άτι, μα και δύσκολο να το κουμαντάρεις. Και άμα αρχίσει τον καλπασμό, τα πράγματα μπορεί να ξεφύγουν. Και μπορείς να κουτρουβαλιαστείς πάνω στους τράφους και εκείνοι που σε αποθεώνουν σήμερα, αύριο να σου πετάνε λεμονόκουπες ή ...να σε πάρουν στο κυνήγι.
Οι επόμενες κινήσεις θα πρέπει να είναι μετρημένες και σοβαρές. Όχι, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο καθεστώς της απόλυτης υποτέλειας, που οδηγούσε στην φτωχοποίηση των εργαζομένων και στη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός είναι ο αργός δρόμος προς την Κόλαση και τον απορρίπτουμε όλοι εκτός από τους "έχοντες και κατέχοντες" που ξέρουν ότι θα παραμείνουν στον αφρό και τους... όχι ιδιαίτερα εύστροφους, εκείνους που έχουν μισάνθρωπα ένστικτα και εκείνους που είναι απολύτως δέσμιοι εξαρτημένων αντανακλαστικών και αδυνατούν να δουν το συμφέρον τους.
Όμως, υπάρχουν ισορροπίες, υπάρχουν δύσκολες αποφάσεις. Απορρίπτουμε τη θανατηφόρα λιτότητα, απορρίπτουμε τον αργό θάνατο, αλλά... ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε; Υπάρχει "μέση οδός", στην οποία μπορούμε να κινηθούμε; Υπάρχει συμβιβασμός που μπορεί να μας ξαναδώσει την ελπίδα και την αξιοπρέπεια, δίχως να μας βάζει στον... "άλλο δρόμο";
Διότι ο "άλλος" δρόμος, αυτός που δε φοβούνται πλέον πολλοί να αναφέρουν, ακόμη και φωναχτά, το Grexit, μπορεί να αποδειχτεί ένας... πιο σύντομος δρόμος για την Κόλαση. Ή ένας δρόμος που θα οδηγήσει σε κάτι καλύτερο, αφού περάσεις μέσα από μια σύντομη ή όχι και τόσο σύντομη Κόλαση. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, εδώ βρισκόμαστε σε αχαρτογράφητα νερά. Και δεν είναι μια απόφαση που μπορεί να ληφθεί δίχως να ζυγιστούν όλες οι συνέπειες, με τη μεγαλύτερη δυνατή σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση έχει αυτό που οι περισσότερες κυβερνήσεις στην ιστορία απολαμβάνουν μόνο σε περιόδους πολέμου: τη σχεδόν καθολική αποδοχή του λαού. Μπορεί μόνο το 41% των Ελλήνων να ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝ.ΕΛ., αλλά το ποσοστό εκείνων που υποστηρίζουν αυτό που κάνει σήμερα η κυβέρνηση είναι ίσως και διπλάσιο.
Με αυτό το "δώρο", ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του οφείλουν να πορευτούν με θάρρος, υπευθυνότητα και σοβαρότητα. Στους ώμους τους έλαχε το βάρος μιας ιστορικής συγκυρίας. Και έχουν χρέος στους Έλληνες, να φέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
