Λίγες ώρες έχουν απομείνει πριν την προσέλευση των πολιτών στις εκλογικές κάλπες και οι πολιτικοί σχηματισμοί δίνουν και παίρνουν σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Το κάθε πολιτικό σχήμα προσπάθησε σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα να σκιαγραφήσει την πολιτική που θα εφαρμόσει σε περίπτωση που του ανατεθεί η κυβερνητική εντολή της χώρας. Είδαμε αποχωρήσεις, πολιτικούς να αλλάζουν ιδεολογικό χώρο και ακούσαμε απόψεις που θα τις χαρακτηρίζαμε ως τραβηγμένες. Παρ' όλα, αυτά, θεωρώ, πως πρέπει να αναφερθούμε σε κάποιες αλήθειες.
Γράφει ο Νίκος Κοσμαδάκης*
Αλήθεια (1): Η Ελλάδα το 2009 ήταν μια χώρα σαν να έβγαινε από εμφύλιο πόλεμο (δημοσιονομικά πάντα). Η κρίση ήταν αναπόφευκτη και η ελληνική οικονομία μέχρι τα τέλη της περασμένης δεκαετίας ήταν παντελώς ανίκανη να αναχρηματοδοτήσει το δημόσιο χρέος της και να πληρώσει τα κρατικά της ομόλογα. Άρα, το ότι θα έμπαινε σε κάποιον διακανονισμό που θα ρύθμιζε τα της οικονομίας μας ήταν απαραίτητος. Δεν ισχύει ο ισχυρισμός πως το μνημόνιο (διακανονισμός) έφερε την κρίση.
Αλήθεια (2): Ο διακανονισμός αυτός εκφράστηκε μέσω του μνημονίου. Το μνημόνιο σε καμία περίπτωση δε μας το επέβαλαν οι Ευρωπαίοι. Το μνημόνιο φέρει την υπογραφή της ελληνικής πλευράς όσο και της Τράπεζας της Ελλάδας. Το εάν δεν ήμασταν τόσο καλοί διαπραγματευτές δεν ευθύνεται κανένας.
Αλήθεια (3): Η Ελλάδα κατάφερε εντέλει να μειώσει τα δημοσιονομικά της ελλείμματα μέσα από ένα πρόγραμμα περικοπών. Αλλά, τα μείωσε με ένα πολύ άνισο τρόπο. Και τι εννοώ; Οι θυσίες και οι περικοπές είχαν απήχηση στον απλό πολίτη και στη μεσαία αστική τάξη (στο συνταξιούχο, στο μικρομεσαίο επιχειρηματία, στο γείτονα της διπλανής πόρτας).
Αλήθεια (4): Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας, το οποίο είναι η ρίζα όλων των προβλημάτων, είναι η παντελής έλλειψη ρευστότητας. Η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά κατάφερε να καταργήσει την αβεβαιότητα που υπήρχε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει δημόσιες επενδύσεις που θα αποτελέσουν μοχλό οικονομικής ανάπτυξης. Η Ελλάδα μέχρι και σήμερα δεν έχει αυτόνομους οικονομικούς πόρους. Δεν έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν θετική ώθηση στην οικονομία, σταθερότητα στις συναλλαγές μας και τη λέξη δουλειά στους πολίτες.
Αλήθεια (5): Είναι λανθασμένες και επικίνδυνες οι απόψεις που ακούγονται περί επιστροφής στη δραχμή. Η Ελλάδα όταν μπήκε στο ευρώ δεν ήταν έτοιμη να υιοθετήσει ένα τόσο ακριβό νόμισμα. Τώρα, όμως, το ευρώ φαντάζει ως η σανίδα σωτηρίας μέσα στον ωκεανό που πρέπει να ακουμπήσουμε πάνω για να σωθούμε. Κακά τα ψέματα: Ελλάδα χωρίς ευρώ=δρόμος χωρίς επιστροφή.
Αλήθεια (6): Ανεύθυνη διατύπωση συνιστά από κάποιους πολιτικούς ότι θα διορίσουν λαό σε κρατικές θέσεις. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Η κρίση είναι μια καλή ευκαιρία για ανασυγκρότηση και να δούμε τα λάθη μας. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, μια ανανεωμένη εκδοχή του υπερτροφικού και αντιπαραγωγικού κράτους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας θα μας σκότωνε σαν οικονομία.
Αυτές είναι οι αλήθειες. Η λέξη μεταρρύθμιση είναι το αντίδοτο και σε επίπεδο κοινωνικό, αλλά και σε επίπεδο οικονομικό. Ο Έλληνας πολίτης θα πρέπει να λάβει υπόψη του τον τι συμφέρει στην πραγματικότητα! Δε πρέπει να αφήνει ο πολίτης κανέναν να τον εξουσιάζει χωρίς να έχει γνώση. Ο ελληνικός λαός έχει καταφέρει σε κρίσιμες στιγμές να ορθώνει ανάστημα, έτσι πρέπει να κάνει την Κυριακή, να δει το συλλογικό συμφέρον του (αυτό που τον συμφέρει πραγματικά) και όχι αυτό που θέλουν κάποιοι να του το μπολιάσουν.
* Ο Νικόλαος Κοσμαδάκης είναι πολιτικός επιστήμονας, μεταπτυχιακός φοιτητής Βιοηθικής.
