Θυμίζοντας κάτι από το δημοψήφισμα της Σκοτίας, όπου μπορεί ο Βορράς της Αλβιόνας να ψήφιζε με ερώτημα την ανεξαρτησία του, όμως όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στον ευρωπαϊκό Νότο και στα απόνερα του παλιρροϊκού κύματος στην Καταλονία, επίσης με ζητούμενο την απόσχιση, η κρίσιμη - λέξη πια κλισέ διά πάσαν χρήσην - εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής στην Ελλάδα έχει προσελκύσει εδώ και καιρό το ενδιαφέρον όλων των ξένων ΜΜΕ και βεβαίως πολιτικών και αξιωματούχων.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Το ένα βλέμμα τους είναι καρφωμένο στην Αθήνα και στην ετυμηγορία του κυρίαρχου - επίσης λέξη κλισέ που χρησιμοποιείται άπαξ ανά τετραετία, ενίοτε δε και νωρίτερα - λαού, και το άλλο στην Ισπανία και την άνευ προηγουμένου αλματώδη κυριαρχία των Podemos. Κρίκοι της ίδιας αλυσίδας με άκριες που φτάνουν ακόμα και ως τη Βρετανία, η οποία ζει το παραλήρημα της Brexit - made by Cameron - και Κύριος οίδε μέχρι πού. Αυτό που ανησυχεί τους Ευρωπαίους δεν είναι ένα Grexit, μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, κάτι που, όπως είπε χθες και η Κριστίν Λαγκάρντ, για όσους δυσπιστούν, δεν επιτρέπεται βάσει των κανόνων της ζώνης του ευρώ, αλλά μια πιθανή ανατροπή της πολιτικής λιτότητας που θα αμφισβητούσε το αλάθητο» ουχί του Πάπα αλλά των μαγείρων αυτού του άνοστου, μπαγιάτικου και με επικίνδυνα «μεταλλαγμένα» συστατικά πια γεύματος που σερβίρεται στους Ευρωπαίους παρά κάτι μία δεκαετία.
Μια αριστερή στροφή της Ευρώπης θα ανάγκαζε αργά ή γρήγορα σε μια ηπιότερη στάση απέναντι στις σκληροπυρηνικές θέσεις που θυμίζουν γραμμή Μαζινό, χωρίς βεβαίως να αναιρεί τη βασική αρχή ότι κανείς που έχει δανείσει δε θα απεμπολήσει το δικαίωμά του να πάρει πίσω τα χρήματά του. Ο φόβος μιας ανατροπής που θα χαλούσε τη συνταγή της καθεστηκυίας τάξεως φέρνει στο μυαλό την Ιερά Συμμαχία του Μέτερνιχ και τους κύκλους που κάνει η Ιστορία με ανοίγματα στο παρά πέντε προς τον άλλοτε δαίμονα εξ αριστερών που ξόρκιζαν με μηχανισμούς στήριξης και μνημόνια.
Εξ ου και οι φιλικότερες προσεγγίσεις ακόμα και από έντυπα που έμοιαζαν... βασιλικότερα του βασιλέως στη σκληρή γραμμή με σημαία το περίφημο πια Grexit. Αφού όμως αυτό δεν προβλέπεται και φυσικά καμιά κυβέρνηση δε θα τολμούσε να το κάνει εθελούσια, τότε προς τι ο θρήνος και ο σπαραγμός; Και αν οι Ευρωπαίοι φοβούνταν τόσο πολύ το ενδεχόμενο να ανατραπούν όλα από μια αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τότε γιατί με τη στάση τους οδήγησαν ουσιαστικά σε πτώση την κυβέρνηση Σαμαρά; Γιατί αυτό που ξέραμε όλοι ήρθε να το επιβεβαιώσει και χθεσινό δημοσίευμα του «Ρόιτερς», το οποίο βασίζεται σε δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων οι οποίοι αποδίδουν τα όσα ακολούθησαν στην άκαμπτη στάση της τρόικας κατά τις διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν το Νοέμβριο στο Παρίσι για το ελληνικό πρόγραμμα, με το σκεπτικό ότι οι δανειστές εξέφραζαν αβεβαιότητα για το αν η κυβέρνηση Σαμαρά θα επιβίωνε από τη διαδικασία της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας.
Ας θυμηθούμε εδώ τα όσα είχαν προηγηθεί με το τελευταίο φιάσκο της συνάντησης Μέρκελ-Σαμαρά στο Βερολίνο. Όλο αυτό δε μοιάζει όμως λίγο με... ήξεις αφήξεις; Πρώτα αδειάζεις μια κυβέρνηση, την αφήνεις να πέσει και μετά τη στηρίζεις και εκφράζεις φόβους ότι το αντίπαλο αριστερό δέος μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από το ευρώ; Δε στέκει. Δεν έχει λογική. Εκτός και αν... Προκειμένου να στρογγυλευτεί η γωνία και να αποφευχθεί μια κοινωνική αναταραχή και μια καταστροφική ανατροπή του προγράμματος λιτότητας στην Ευρώπη δε θα ήταν προτιμότερος ένας συμβιβασμός, ο οποίος φυσικά δε θα εμφανίζονταν ποτέ ως τέτοιος αλλά θα οδηγούμασταν σε αυτόν σταδιακά μαλακώνοντας λίγο-λίγο την άκαμπτη στάση Τύπου και πολιτικών; Γιατί περιμένουν στη γωνία και οι Podemos. Και το Linke στη Γερμανία. Και ποιος ξέρει τι άλλο...
Άλλωστε ακόμα και ο Μέτερνιχ όταν είδε ότι δεν μπορούσε άλλο να τραβήξει το σκοινί έκανε τις δικές του παραχωρήσεις. Για να σώσει την Ιερά Συμμαχία στην Ευρώπη. Πάντως, για την ιστορία, το δημοψήφισμα στη Σκοτία δεν πέτυχε γιατί κυριάρχησε ο φόβος, ενώ αυτό στην Καταλονία τελικά δεν πραγματοποιήθηκε γιατί κρίθηκε μη σύννομο από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Μαδρίτης.
