Πάει κι αυτό. Ο Άγιος Βασίλης πέρασε από την αστρική πύλη της κβαντομηχανικής με τις ταχύτητες του φωτός για να μοιράσει τα δώρα του και επέστρεψε στο σπίτι του, με τα ξωτικά και τους ταράνδους, για να ξεκουραστεί. Και ίσως να κάνει και δίαιτα αν βεβαίως συνειδητοποίησε επιτέλους πόσο ζόρικο είναι με τέτοια κοιλιά να κατεβαίνει από τις καμινάδες.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Το γιορτινό τραπέζι ξεστρώθηκε και ο τρόμος των περιττών κιλών και της χοληστερίνης επισκίασε προσωρινά το φόβο ενός Grexit ή του Αρμαγγέδωνα, ανάλογα με το αποτέλεσμα της κάλπης και τη θεωρία που σας βολεύει περισσότερο ώστε να χάσετε όσο ύπνο σας έχει απομείνει. Τα στολίδια βάρυναν πάνω στο δέντρο, με τον προβληματισμό «και τώρα ποιος το ξεστολίζει» να στριφογυρίζει σαν ενοχλητική μύγα τους σπιτονοικοκύρηδες. Το όνειρο του πρώτου αριθμού του Πρωτοχρονιάτικου Λαχείου για μια ακόμα χρονιά μπαίνει στο πατάρι μαζί με όλα εκείνα τα αντίστοιχα γιορτινά, με πρώτη κυρίαρχη την ευφορία των ημερών.
Οι καλικάντζαροι ετοιμάζονται για το ταξίδι της επιστροφής στα έγκατα της γης και οι πραγματικοί και πολύ πιο τρομακτικοί που «ζουν ανάμεσά μας» ξαναγυρίζουν στη ρουτίνα τους, βάζοντας τα κάρβουνα στη φωτιά για να μας βασανίσουν με τον τρόπο που ο καθένας ξέρει και... απολαμβάνει. Οι ευχές ξεθωριάζουν, όπως το περίφημο πνεύμα των ημερών και οι καλοθελητές τριγύρω μας σκουπίζουν την άχνη από τους κουραμπιέδες από το στόμα ώστε να επιτρέψουν στο αγαπημένο τους σπορ, που δικαιολογεί το σκοπό της ύπαρξής τους. Να είναι οι κακοί της κάθε προσωπικής ιστορίας, βγάζοντας τις απαραίτητες ποσότητες δηλητηρίου που ποτίζει την καθημερινότητά μας. Αργά αλλά σταθερά, σαν αντιβίωση σε συγκεκριμένες δόσεις. Οι μικρότητες και οι μιζέριες ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια, καθώς οι σελίδες του ημερολογίου απομακρύνονται από τις γιορτινές.
Ευχές Νο frost
Οι υποσχέσεις που δώσαμε με την αλλαγή του χρόνου ξαναμπαίνουν στην κατάψυξη για να μη χαλάσουν, ώστε να αποψυχθούν, όπως κάθε Πρωτοχρονιά, σε 365 ημέρες. Η ευχή που δίνουμε κάθε χρόνο για καλύτερα και ευχάριστα νέα δεν κρατάει παρά κάτι ώρες, με την επικαιρότητα να μας διαψεύδει όπως εκείνη ξέρει πολύ καλά. Και η ζωή, απλά, συνεχίζεται. Με τους κλασικούς όρους και συμβάσεις (ορισμένου χρόνου καθότι κάθε τι άλλο το απαγορεύει πια η τρόικα). Οι ψευδαισθήσεις ότι οι άνθρωποι αλλάζουν παραχωρούν τη θέση τους σε μια νομοτελειακή λογική που πολλοί ξεχνάνε συχνά.
Η... επιστροφή
Οι λογαριασμοί αρχίζουν να επιστρέφουν στο γραμματοκιβώτιο, προκαλώντας τις πρώτες νευρικές κρίσεις της νέας χρονιάς. Το «δώρο» εξανεμίστηκε, το πορτοφόλι άδειασε και η αγωνία της επιβίωσης κάθεται και πάλι θριαμβευτικά στο θρόνο της. Τη θέση του «ω έλατο, ω έλατο» και του «Jingle Bells» παίρνουν οι βαρύγδουπες προεκλογικές διακηρύξεις αν όχι ξανά υποσχέσεις και η πρέσα από γύρω-γύρω αρχίζει να δουλεύει πυρετωδώς, καθώς οι περισσότεροι από μας, σαν κρέας για τα κανόνια στον ακήρυχτο πόλεμο που συνεχίζεται, τσουρουφλιζόμαστε στα γνωστά καζάνια της κολάσεως, πληρώνοντας για αμαρτίες που δεν ήταν δικές μας ή τελείως δικές μας. Τα εορταστικά σόου μπαίνουν στο αρχείο, ενώ τα γκι και τα στολίδια στα λογότυπα των καναλιών, των ιστοσελίδων και των εφημερίδων αποχωρούν διακριτικά. Η μελαγχολία της αυλαίας των γιορτών γίνεται ένα βάρος στο στήθος καθώς τίποτα από εκείνα που προσδοκούσαμε δεν έγινε πραγματικότητα. Τουλάχιστον τις πρώτες μέρες της νέας χρονιάς.
Παραμύθια
Τα παραμύθια των Χριστουγέννων παραχωρούν τη θέση τους στα παραμύθια των πολιτικών, που κάποιοι θα πιστέψουν και άλλοι απλά θα κοροϊδέψουν. Όλοι όμως θα ακούσουμε, νιώθοντας σαν τον Κοντορεβιθούλη που έχει χάσει το δρόμο και δεν ξέρει προς τα πού να πάει. Καθότι το δάσος, όπως πάντα είναι επικίνδυνο, γεμάτο λύκους, κακές μάγισσες με δηλητηριασμένα μήλα, τέρατα με διάφορες μορφές και τρομακτικά ξωτικά. Οι πρίγκιπες, ακόμα και οι μεταμορφωμένοι, έχουν φωλιάσει στις σελίδες των παραμυθιών, μέσα στην ασφάλειά τους, μην τολμώντας να ξεπορτίσουν στον αληθινό πια κόσμο και όχι εκείνον της φαντασίας. Και οι Κοκινοσκουφίτσες και οι Χιονάτες, μάταια περιμένουν την καλή νεράιδα να κουνήσει το μαγικό της ραβδάκι, αλλάζοντας τα πάντα και κάνοντας αληθινά τα όνειρα. Γιατί στον αληθινό κόσμο ακόμα και εκείνα έχουν γίνει πια εφιάλτες.
Προ κάλπης
Οι ντουντούκες στους δρόμους ψελλίζουν ακόμα βραχνά και συχνά φάλτσα τραγούδια και ευχές, για λίγο ακόμα, κάτι ώρες μέχρι τα Φώτα και όλοι κάνουν έναν ακόμη απολογισμό. Όπως πάντα. Μόνο που αυτή τη φορά είναι διαφορετικός. Γιατί τα διλήμματα γίνονται όλο και πιο πιεστικά, καθώς ο χρόνος τρέχει μαραθώνιο για να φτάσει καταϊδρωμένος ως τις κάλπες. Με όλους να κοιτούν σαν χαμένοι τριγύρω, προσπαθώντας να καταλάβουν τι συμβαίνει. Και ελάχιστους να κάνουν προβλέψεις για το μέλλον. Άλλωστε έτσι όπως έχει πάει το πράμα μόνο αν ξέρεις τα Ταρό απέξω και ανακατωτά μπορείς να κάνεις μια σοβαρή πρόβλεψη για το τι θα βγάλει η κάλπη. Γιατί, όπως λένε και οι αστρολόγοι από το πρωί μέχρι το βράδυ σε πρωινάδικα, απογευματινάδικα και βραδινάδικα, κάτι παίζει με τον ανάδρομο Ερμή, νομίζω και τον Κρόνο - μη σας γελάσω και δεν το θέλω - και η Αφροδίτη έχει πάρει ανάποδες ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Δηλαδή, αν τα έχει πάρει η Αφροδίτη εμείς τι πρέπει να λέμε; Ας μη συγχυστώ και με τους πλανήτες μέρες που είναι. Φτάνει που με έχουν συγχύσει από γύρω-γύρω μπόλικοι.
Το Τριώδιο
Τέλος οι γιορτές, λοιπόν. Όχι όμως και τα πανηγύρια. Και επειδή μ' αρέσουν οι συνειρμοί - βίτσια είναι αυτά, τι να κάνουμε - οι Απόκριες, λέει, είναι νωρίς φέτος. Λες και περιμέναμε το ημερολόγιο για να το ανακαλύψουμε. Δεν το βλέπουμε τριγύρω μας εδώ και τόσο καιρό; Πάντως, επειδή εξομολογημένη αμαρτία, λέει, δεν είναι αμαρτία, δε με χαλάει που τελείωσαν οι φιέστες. Γιατί είχε αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα όλη αυτή η αισιοδοξία και η χαρά, οι θετικές σκέψεις και το φενγκ σούι που μας προέκυψε με το πνεύμα των ημερών, έτσι ξόφαλτση για το καλό του χρόνου. Λες και πατώντας ένα κουμπί τα ξεχάσαμε όλα και περάσαμε σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου κάθε πρόβλημα είχε λυθεί. Και δεν περίμενε εκδικητικά στη γωνία. Δεν ξέρω αν φταίει που εγώ δεν κάνω θετικές σκέψεις ή αν η αύρα μου έχει κάποιο θέμα και μου βγαίνει φορτισμένη αρνητικά, όμως σε ένα τουλάχιστον πράγμα οφείλετε να συμφωνήσετε μαζί μου. Επιτέλους, τελειώσαμε πια με αυτό το Last Christmas, το τραγούδι που το άκουγες όπου κι αν γύριζες, όπου και αν πήγαινες. Εφιάλτης αυτό το πράμα. Ψυχαναγκασμός. Μ' αυτά και μ' αυτά, δε σας ευχήθηκα «Happy new year» σε άπταιστα Ελληνικά. Απαράδεκτος, το ομολογώ. Αλλά, είπαμε, φταίει η αύρα μου και το ότι κάνω αρνητικές σκέψεις. Τρομάρα μου. Να δω ως την κάλπη και μετά από αυτήν ποιος θα μπορεί να κάνει θετικές. Όχι, να δω να πάρω κι εγώ την εκδίκησή μου... Ε μα πια...
(*) Ένα χάπι κάθε 365 ημέρες. Προσοχή στις παρενέργειες.
