Βασικά ένα πρόβλημα το έχω με τα Χριστούγεννα. Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο Άγιος Βασίλης φέρνει τα δώρα στα παιδιά και ποτέ δεν του έγραψα γράμμα. Ίσως γι' αυτό είχε και εκείνος απωθημένα μαζί μου. Με εκνεύριζε το γεγονός ότι οι γιορτές συνοδεύονταν πάντα από το σχολικό έλεγχο και ότι οι καθηγητές των Αγγλικών σκαρφίζονταν διάφορα τεχνάσματα όπως το να βάζουν τον έλεγχο μέσα σε σφραγισμένες ευχετήριες κάρτες που έπρεπε να δώσουμε στους γονείς. Γενικώς οι γιορτές κάτι μου κάνουν ακόμα και τώρα που μεγάλωσα.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Τα κάλαντα που τα λένε μαντραχαλάδες στους δρόμους, η μιζέρια ακόμα και στο στολισμό των δρόμων, τα φώτα που παραμένουν στους στύλους μέχρι και το καλοκαίρι, η ξαναζεσταμένη συνταγή των τηλεοπτικών εορταστικών, το γεγονός ότι ο χρόνος περνάει γρήγορα, ο απολογισμός ο οποίος συνοδεύει πάντα την Πρωτοχρονιά με όλα εκείνα που δεν έγιναν παρά τις υποσχέσεις που δόθηκαν και όλα αυτά τα οποία υποσχόμαστε ξέροντας ότι και πάλι δε θα κάνουμε. Τα έξτρα κιλά από τα γλυκά. Κυρίως όμως με εκνευρίζει η εισβολή της σύγχρονης τεχνολογίας στις πιο απλές, ανθρώπινες διαδικασίες, τις ανθρώπινες σχέσεις. Να επιλέγεις την εύκολη λύση των ευχών μέσω ενός μηνύματος σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ενός e-mail ή μέσω ενός βομβαρδισμού στερεότυπων SMS και καθαρίσαμε. Άντε και μιας ηλεκτρονικής κάρτας που τραγουδάει, χορεύει και δεν ξέρω και 'γω τι άλλο κάνει. Όχι, καφέ, ακόμα. Σε λίγο, ίσως.
Με χαλάει αυτό το πράγμα. Δεν το μπορώ. Γενικώς δεν μπορώ αυτό το πράμα της νέας εποχής. Προτιμώ να βλέπω τα Χριστούγεννα μέσα από τα αθώα βλέμματα παιδιών που ακόμα δεν έχουν γίνει... ψηφιακά και χαμένα στο κενό! Άλλο πράμα κι αυτό. Κάνεις μια βόλτα στο γιορτινό (λέμε τώρα) κέντρο, βλέπεις τους νέους να πίνουν παρέες, παρέες τον καφέ τους και είναι λες και έχουν πέσει σε ύπνωση. Κάθονται μαζί, αλλά ο καθένας είναι αλλού κι αλλού, σε άλλη ιστοσελίδα, σε άλλο ψηφιακό κόσμο.
Πού πήγαν εκείνα τα Χριστούγεννα όπου όλα μύριζαν γιορτές, όπου υπήρχε η λαχτάρα για το ζεστό γιορτινό τραπέζι, για μια καλή παρέα, για θαλπωρή, για λίγες αληθινές και όχι χάρτινες ευχές; Έστω και υπό το φάσμα της γκρίνιας, σαν τον κλασικό Θείο Σκρουτζ, που και αυτή γίνεται όλο και πιο έντονη χρόνο το χρόνο, μεγαλώνοντας μαζί με τις ρυτίδες και τα άσπρα μαλλιά.
Πού εξαφανίστηκε η προσμονή μιας κάρτας με το γιορτινό φάκελο, τα χριστουγεννιάτικα γραμματόσημα, η ανυπομονησία να τον ανοίξεις, να ρουφήξεις το περιεχόμενό του και μετά να βάλεις την κάρτα κάτω από το δέντρο, να βγάλεις προσεκτικά το γραμματόσημο για τη συλλογή σου και να φυλάξεις το φάκελο στο συρτάρι για να το διαβάσεις και να το ξαναδιαβάσεις, αν ήταν από κάποιο αγαπημένο πρόσωπο;
Πού χάθηκε η αίσθηση μιας ζεστής αγκαλιάς, αληθινής και ανθρώπινης και όχι απλά και μόνο επειδή το επιβάλουν οι ημέρες; Πού πήγε η απλότητα τόσων πραγμάτων; Πού χαθήκαμε εμείς; Πού χάθηκαν τα Χριστούγεννα; Και πώς έγιναν και αυτά φαντάσματα παρασυρμένα από το χρόνο; Έμειναν μόνο κάποιες μνήμες φυλαγμένες στα σεντούκια του μυαλού μαζί με μυρωδιές και αισθήσεις για να βγαίνουν από τη ναφθαλίνη αυτές τις μέρες, όσο επιτρέπει ο χρόνος και το μικρό διάλειμμα από την καθημερινότητα, με τις ώρες να περνούν από μπροστά μας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, πιο γρήγορα και από την ταχύτητα του φωτός.
Τι πήγε στραβά και πόσο λάθος κάναμε τελικά; Πώς τα καταφέραμε έτσι; Και πώς στην ευχή έφτασαν τόσο γρήγορα και αυτά τα Χριστούγεννα, αφού λες και ήταν χθες που μας προσπέρασε ένα ακόμα καλοκαίρι; Είναι μετά να μην γκρινιάζεις; Όχι, πείτε μου. Είναι; Και ειδικά όταν σκέφτεσαι τα παλιά Χριστούγεννα (όχι και τόσο παλιά) που είχες τουλάχιστον τη δυνατότητα να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου χωρίς να κουταλομετράς ευρώ το ευρώ..! Τελικά είχαν δίκιο οι Λατίνοι. Ο tempora o mores. Άλλα ήθη, άλλοι καιροί. Αλλά και αυτοί έχουν γίνει πια ιστορία..!
