default-image

Η επιλογή της στρατηγικής του τρόμου

Απόψεις
Η επιλογή της στρατηγικής του τρόμου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τα σημάδια είχαν φανεί εδώ και αρκετό καιρό, όταν ο (γνωστός "λαγός" των "γκρίζων επιχειρήσεων" του κυβερνητικού στρατοπέδου) Άδωνης Γεωργιάδης άρχισε να κραυγάζει ότι αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγάλει τα χρήματά του από την τράπεζα και το ίδιο θα κάνουν και πολλοί άλλοι.

Ακολούθησε η "θεσμική" εκπρόσωπος της κυβέρνησης Σοφία Βούλτεψη, με τις δικές της ανησυχίες περί bank run. Βεβαίως η κινδυνολογία δεν περιορίστηκε στους δύο μάλλον φαιδρότερους κυβερνητικούς βουλευτές, αλλά προχώρησε και παραπέρα. Πριν ακόμη αρχίσουν να βαρούν τα νταούλια της προεδρικής εκλογής, ο ίδιος ο πρωθυπουργός "προειδοποιούσε" για bank run.

Και φτάσαμε αισίως στα προεόρτια της εκλογής ΠτΔ. Και αυτό που ήταν "διερευνητικές βολές", έγινε ολόκληρη εκστρατεία τρόμου. Από τον πρωθυπουργό μέχρι τον υπουργό Οικονομικών μέχρι τον (τοποθετημένο στη θέση του από τον Αντώνη Σαμαρά και ΥΠΟΙΚ τα προηγούμενα δυόμιση χρόνια) διοικητή της ΤτΕ, φυσικά συνεπικουρούντων των γνωστών λαγών, αλλά και με την αμέριστη συμπαράσταση των media της ακραίας διαπλοκής, όλοι άρχισαν να κραυγάζουν ότι αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ... ή ακόμη και αν απλώς προκηρυχθούν εκλογές, θα αρχίσει "μαζική φυγή καταθέσεων".

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε σε αυτό το "χοντρό" πολιτικό παιχνίδι, με μια εξίσου "χοντρή" διαπίστωση: Ισχυρίστηκε ότι υπάρχει σχέδιο του Αντώνη Σαμαρά με τη συνεργασία "φίλων" επιχειρηματικών κύκλων, για δημιουργία ενός "μίνι" bank run, που θα οδηγήσει σε ένα μεγαλύτερο που θα δημιουργήσει με τη σειρά του τεράστια προβλήματα στη χώρα. Κι όλα αυτά, εξήγησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, για να γαντζωθεί ο Αντώνης Σαμαράς στην εξουσία.

Προσωπικά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα έφτανε σε τέτοιο σημείο ο πρωθυπουργός, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο δείχνει να πολιτεύεται μου λέει ότι... δε θα πρέπει να αποκλείεται τίποτε.

Την προεκλογική περίοδο του Ιουνίου του 2012, η "εκστρατεία τρομοκρατίας" που διενεργήθηκε ήταν σαφώς έντονη, αλλά είχε κύριο εκφραστή τα media - θυμόμαστε όλοι τα σατιρικά κείμενα και μοντάζ φωτογραφιών που είχαν πλημμυρίσει τα social media, όπως λ.χ. εκείνο που είχε την Τρέμη να λέει ειδήσεις και "σουπεράκι" από κάτω "O Γκοντζίλα θα επιτεθεί στην Ελλάδα αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ".

Σήμερα η "εκστρατεία τρομοκρατίας" δεν είναι απλώς ένας τρόπος για να "βοηθήσουν" τα φιλικά media την κυβέρνηση να μακροημερεύσει, αλλά κεντρική πολιτική επιλογή του Αντώνη Σαμαρά και των συνεργατών του. Θα παίξουν το "χαρτί" του φόβου, της τρομοκράτησης του πληθυσμού, της κινδυνολογίας δίχως όρια, διότι πολύ απλά δεν έχουν άλλο χαρτί να παίξουν.

Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση θεωρούσε - προ ευρωεκλογών - ότι θα πήγαινε στην εκλογή ΠτΔ με πολλά "συν": πρωτογενή πλεονάσματα επί διετίας, μικρή αλλά υπαρκτή ανάπτυξη το 2014, ορατή έξοδο από το τούνελ, συμφωνία με τους εταίρους για "βελούδινο" τερματισμό των μνημονίων.

Αντ' αυτού, η κυβέρνηση καλείται να αποδείξει στους Ευρωπαίους ότι... δεν είναι ελέφαντας και παράλληλα να εφαρμόσει ουσιαστικά ένα τρίτο μνημόνιο (ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας: οι απαιτήσεις των δανειστών για να κλείσει το δεύτερο μνημόνιο, είναι... χειρότερες από το ίδιο το δεύτερο μνημόνιο!). Και στη συνέχεια να συμφωνήσει σε ένα - τρίτο ή τέταρτο (!), ανάλογα με το πως το βλέπει κανείς - μνημόνιο, διετούς (τουλάχιστον) διαρκείας, το οποίο προφανώς στόχος (των Ευρωπαίων) είναι να ανανεώνεται στη συνέχεια κατά τακτά χρονικά διαστήματα, έως ότου τέλος πάντων η Ευρώπη βρει το δρόμο που θέλει να ακολουθήσει ως ενιαία πολιτικοοικονομική οντότητα και αποκτήσει άμεσο έλεγχο επί των οικονομικών της Ελλάδας.

Βεβαίως στην πραγματικότητα, ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει καν χρεία να "συνωμοτήσει" με "φίλους επιχειρηματίες" για να ξεκινήσει ένα bank run. Το 2012 δε χρειάστηκε να συνωμοτήσει κάποιος για να φύγουν 50 δισ. ευρώ από τις ελληνικές τράπεζες μέσα σε ένα εξάμηνο, ολοκληρώνοντας την "εικόνα ερήμωσης" που είχε ξεκινήσει από το 2010 και την τότε ισχυρή προοπτική του Grexit. Με την ευκαιρία να δούμε μερικά στοιχεία για τη φυγή των καταθέσεων: Πάνω από 115 δισ. ευρώ έφυγαν από τις ελληνικές τράπεζες την περίοδο αυτή και εξ αυτών τα 55 περίπου ουδέποτε επέστρεψαν. Βεβαίως υπολογίζεται ότι τα 25 δισ. εκταμιεύθηκαν για την κάλυψη καταναλωτικών ή φοροδοτικών αναγκών και μόλις τα 30 (που σχεδόν εξ ολοκλήρου βγήκαν στο εξωτερικό) είναι εκείνα που αποτέλεσαν την "απόσυρση καταθέσεων", κυρίως μεγαλοκαταθετών

Και να ανοίξω εδώ μια παρένθεση, για να προσθέσω και τούτο το πολύ ενδιαφέρον: αυτή τη στιγμή από τα 160 τόσα δισ. των καταθέσεων που υπάρχουν στις ελληνικές τράπεζες, τα χρήματα των κατεξοχήν "νοικοκυριών" είναι ελάχιστα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΤτΕ, οκτώ στους δέκα Έλληνες, το 80% των κατοίκων αυτής της χώρας, έχει καταθέσεις μικρότερες από 10.000 ευρώ! Και μάλιστα το 60% των Ελλήνων έχει καταθέσεις μικρότερες των 5.000 ευρώ. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι αρκετοί είναι εκείνοι που έχουν βάλει τα χρήματά τους... στα σεντούκια και τα στρώματα (που λέει και ο Βενιζέλος) η πραγματικότητα είναι ότι η αποταμιευτική δυνατότητα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων είναι ελάχιστη έως ανύπαρκτη. Αυτό έχει τη δική του σημασία στα όποια σενάρια απεργάζονται οι "ισχυροί" για την επόμενη μέρα της Ελλάδας. Κλείνει η παρένθεση.

Έλεγα λοιπόν ότι ο Α. Σαμαράς δε χρειάζεται να "συνωμοτήσει" για να "πετύχει" (αν αυτό μπορεί να θεωρείται επιτυχία) ένα bank run. Αρκεί να επαναλαμβάνει τακτικά (μαζί με όλο τον κυβερνητικό μηχανισμό και τους "συμπαραστάτες" του) ότι κινδυνεύουμε από bank run - και το πράγμα θα μπει στα χωράφια της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Άλλωστε η αγορά πέρα από πεδίο χειραγώγησης, είναι και θέμα ψυχολογίας. Και εφόσον επικρατήσει η ψυχολογία του πανικού, θα αρχίσουν να αδειάζουν τα χρηματοκιβώτια των τραπεζών με ρυθμούς... πολυβόλου.

Τι ακριβώς θα επιτύχει έτσι ο Αντώνης Σαμαράς; Να τρομάξει αρκετά τους βουλευτές (και τους ψηφοφόρους, σε δεύτερη φάση) για τις συνέπειες εκλογής ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να σπεύσουν να ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα ή όποιον άλλον υποψήφιο μπορεί να κατεβάσει στην τρίτη ψηφοφορία; Ή (μιλώντας για τους ψηφοφόρους) να υπερψηφίσουν, εφόσον οδηγηθούμε τελικά σε εκλογές, τη Νέα Δημοκρατία "για να μην έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ και διαλυθούν οι τράπεζες";

Μα, αφού θα έχουν ήδη διαλυθεί οι τράπεζες! Άμα φύγουν 40-50 δισ. ακόμη, το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας θα χρειαστεί ακόμη περισσότερες "ενέσεις" για να επιβιώσει. Και αυτό δοθέντος του ότι η ΕΚΤ θα συνεχίσει να "σπρώχνει" ρευστό για να μη στεγνώσουν τα ΑΤΜ. Δηλαδή, ο ελληνικός λαός που μόλις ολοκλήρωσε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αν χρεωθεί με 50 δισ. για αυτόν το λόγο, θα χρεωθεί... άλλα τόσα για να τις στηρίξει ξανά. Ενδεχομένως να έχουν μεσολαβήσει και "σκηνικά Κύπρου", με προσωρινό "στέγνωμα" των ΑΤΜ και περιορισμό του ύψους των αναλήψεων ανά λογαριασμό.

Και βεβαίως δεν αρχίζω καν με τις επιπτώσεις αυτού του πράγματος στην "πραγματική οικονομία". Ποιος επενδυτής (ντόπιος ή ξένος) θα ρίξει τα λεφτά του σε μια χώρα όπου η κυβέρνηση που θέλει να εμφανίζεται ως "υπεύθυνη" συναγωνίζεται (και κερδίζει, φοβούμαι) την αντιπολίτευση σε ανευθυνότητα και αριβισμό; Πού θα σταματήσει η κατρακύλα του χρηματιστηρίου (που δεν αφορά μόνο τους "επενδυτές" αλλά και τις εταιρείες που είναι εισηγμένες σε αυτό και απαξιώνονται σφοδρά); Οι τράπεζες δε θα παύσουν τις χρηματοδοτήσεις επιχειρήσεων (που άρχισαν πάλι δειλά-δειλά μετά την ανακεφαλαιοποίηση) για ακόμη έναν χρόνο, έως ότου "τακτοποιηθούν" ξανά;

Η κυβέρνηση έχει κάνει την επιλογή της ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτεί σε σχέση με την χώρα: σε πλήρη αρμονία με τις απαιτήσεις των δανειστών. Αυτό είναι μια πολιτική επιλογή, την οποία είτε την αποδέχεσαι, είτε όχι, είναι πάντως σε κάθε περίπτωση σεβαστή. Είναι μια πολιτική επιλογή. Μια επιλογή στρατηγικής, αν θέλετε.

Ωστόσο το να προσπαθεί να αποφύγει τις εκλογές σπέρνοντας τον πανικό, φαλκιδεύοντας την ίδια την (όποια) "επιτυχία" του αιματηρού προγράμματος προσαρμογής, ωθώντας το τραπεζικό σύστημα σε νέες περιπέτειες και καλλιεργώντας μια κατάσταση κατατρομοκράτησης των πολιτών της χώρας... αυτό δεν είναι "πολιτική επιλογή". Αυτό είναι ακραία ανευθυνότητα και ανερμάτιστος λαϊκισμός. Δείχνει ότι μοναδικό μέλημα αυτής της κυβέρνησης είναι η παραμονή της "πάση θυσία" στο τιμόνι της χώρας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διαλύσει ότι έχτιζε δυόμισι χρόνια τώρα.

Θα ήθελα έστω και αυτήν την ώρα ο Αντώνης Σαμαράς να επανεξετάσει τη στρατηγική του. Δε θα το κάνει, δυστυχώς, επειδή δεν έχει άλλα επιχειρήματα. Δεν έχει "επιτυχίες" να επιδείξει, διότι ως μέτρο επιτυχίας είχε προβάλει την επερχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το καθεστώς μνημονίων - και σε αυτό εισέπραξε ένα μεγαλοπρεπές "ΟΧΙ" από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι δεν έμειναν σε αυτό, αλλά του ζητούν και ΝΕΑ μέτρα τα οποία θα ξαναφέρουν την ύφεση, θα φτωχοποιήσουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ακόμη και θα διαλύσουν ακόμη περισσότερο την ήδη διαλυμένη αγορά εργασίας.

Δυστυχώς ο Α. Σαμαράς παγιδεύτηκε στην ίδια τη ρητορεία του και τώρα αναζητεί διέξοδο σε έναν ανερμάτιστο λαϊκισμό, τον οποίο ο ίδιος, μέχρι και λίγο καιρό πριν, κατακεραύνωνε καθημερινά.

Γιώργος Ψαρουλάκης

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News