Η ζωή από τα παιδικά της χρόνια της έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο. Κι όμως κοντεύει αιώνας και η κ. Γεωργία Γερωνυμάκη αντέχει ακόμη ένα χαστούκι. Αυτό της ανέχειας και της μοναξιάς. Στα γεράματά της έχει την μπόρεση και πηγαινοέρχεται καθημερινά από την Αλικαρνασσό με τα πόδια στην καρδιά του Ηρακλείου. Στα σκαλοπάτια ενός σπιτιού επί της οδού Καρτερού εδώ κι έναν ολόκληρο χρόνο βρήκε "αποκούμπι", ζητώντας τον οβολό τού κάθε περαστικού.
«Να 'στε καλά και ο Θεός να σας δίνει χαρά. Να συγχωρέσει και των αποθαμένων σας», ψέλλιζε και χθες η κ. Γεωργία, όπως κάθε φορά που διέρχεται από μπροστά της ο κόσμος. Μεγάλοι και μικροί, είτε της έδιδαν χρήματα, είτε όχι, εισέπρατταν την ίδια ευχή...
Ο φωτογραφικός φακός της "Ν.Κ." αιχμαλώτισε το βλέμμα της 85χρονης Ηρακλειώτισσας. Τα γαλανά της μάτια βούρκωναν όση ώρα πιάσαμε την κουβέντα.
«Κανέναν δεν έχω. Ούτε συγγενείς. Είμαι ολομόναχη σε αυτόν τον κόσμο. Πέθαναν όλοι και με άφησαν έρημη και σκοτεινή. Είμαι 85 ετών, ακατέβατα. Δεν παντρεύτηκα ποτέ», αρκέστηκε να πει όταν τη ρωτήσαμε. Και συνέχισε: «Γυρεύω βοήθεια. Μια γυναίκα μού έφερε ένα μπουκάλι λάδι. Άλλη μου έδωσε μακαρόνια για να ψήσω. Κάποια άλλη κυρία μου έδωσε μια ρόμπα κι έχω κι εγώ άλλη μια και τη φορώ. Έναν χρόνο έρχομαι εδώ. Παλαιότερα πήγαινα προς στην αγορά, αλλά με κυνηγούσε η Αστυνομία γιατί, λέει, απαγορεύεται. Γι' αυτό ήρθα στην οδό Καρτερού και δε με βλέπουν να με διώξουν».
Εκεί, στην οδό Καρτερού πλέον, οι περίοικοι τη γνωρίζουν και βγάζει, όπως μας λέει, το ψωμί της, από τις 10 το πρωί μέχρι τις 2:30 το μεσημέρι, δίχως να την πειράζουν. Το μεροκάματό της ανέρχεται περίπου στα 10 με 12 ευρώ. Με το χέρι στην καρδιά μάς ανέφερε πως πέρυσι πήγε πιο καλά στις γιορτές. «Φέτος δεν ξέρω πώς θα πάνε τα πράγματα. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Δυσκολεύεται πολύ. Άλλα χρόνια έβγαζα περισσότερα χρήματα. Δεν το κρύβω. Τώρα τίποτα. Αλίμονο τα χάλια των φτωχών. Ορίστε, κόρη μου, 50 άτομα πέρασαν ετούτη την ώρα από μπροστά μας και δε μου έδωσε κανείς τίποτα, παρά μόνο ένας κύριος 50 λεπτά», συμπλήρωσε.
Τα κόκκαλά της την πονούν. Πάσχει από οστεοπόρωση. Κι όμως μόνο όταν βρέχει δε βγαίνει από το σπίτι της. Τα 150 ευρώ σύνταξη που παίρνει, όπως μας είπε, δε τη φτάσουν να πληρώνει ενοίκιο 330 ευρώ, σε ένα σπίτι μικρό και παλιό στην Αλικαρνασσό, όπου χρωστά επιπλέον ενοίκια. Η 85χρονη απλώνει και πάλι το χέρι της ζητώντας ό,τι έχουν ευχαρίστηση να της δώσουν οι περαστικοί. Πλέον δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Το σώμα της δε τη βοηθά όπως παλιά.
«Όταν ήμουν νέα, δούλευα στα σπίτια του Ηρακλείου. Τα συμμάζευα, τίναζα χαλιά κι έκανα όλες τις λάτρες. Δούλευα και στα σταφύλια και στις αποθήκες με τις σταφίδες. Γι' αυτό είμαι και σακατεμένη. Τώρα πού να δουλέψω...».
Μέχρι σήμερα προσπαθεί να αντεπεξέλθει στη ζωή με τη βοήθεια γνωστών και αγνώστων, δίχως σε αυτούς να περιλαμβάνεται κανένας συγγενής.
ΤΑ ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΟΛΑ
«Με άφησαν στους 5 δρόμους»
Όπως χαρακτηριστικά μας είπε, οι γονείς της πέθαναν όταν ήταν πολύ μικρή και βρέθηκε σε ορφανοτροφείο. «Όταν ήμουν 4 ετών με πήραν οι θετοί μου γονείς από το ορφανοτροφείο στις Πατέλες. Ήταν από τη Μυτιλήνη. "Είμαι η μαμά σου και ο μπαμπάς σου" μου είπαν κι έτσι βρέθηκα στον Κατσαμπά. Όμως δεν ήταν καλοί γονείς και πέθαναν λίγο μετά που ενηλικιώθηκα. Τα πούλησαν όλα, και το σπίτι τους και τις ελιές τους, και με άφησαν στο έλεός μου. Έχω τραβήξει του Χριστού τα πάθη. Με άφησαν στους πέντε δρόμους. Έβλεπα τον καημό μου. Αυτά που τραβούσα. Τι να παντρευτώ να κάνω. Μην τα ρωτάς τα χάλια μου...», κατέληξε.
Της Ιωάννας Βλαχάκη
