Ξεχάσαμε βασικά πράγματα σε αυτήν τη ζωή. Ξεχάσαμε να ζούμε. Λησμονήσαμε ότι υπάρχει πραγματική ζωή στα όρια που θέτει ένα εικοσιτετράωρο και αληθινοί άνθρωποι πίσω από τον ψηφιακό κόσμο που χτίσαμε. Στα ερείπια του πραγματικού. Άνθρωποι τους οποίους μπορούμε να ερωτευτούμε, να ζήσουμε μαζί τους, να τους μιλήσουμε με αληθινά λόγια.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Τρέχουμε για να επιβιώσουμε σε ρυθμούς παρανοϊκούς χωρίς να ζούμε αληθινά, παλεύοντας και ιδρώνοντας για να αντέξουμε τα σπασμένα ενός μήνα, με το βλέμμα στο αβέβαιο αύριο και στα έξοδα που συνεχίζουν να τρέχουν πιο γρήγορα απ' ό,τι τρέχουμε εμείς, πιο γρήγορα απ' ό,τι τρέχει ο χρόνος. Με την ταχύτητα του... φωτός. Και εμείς αφήνουμε τη ζωή να κυλά σε ρυθμούς που μας υπαγόρευσαν σχεδόν καταναγκαστικά για να πληρώνουμε. Τους λογαριασμούς που μας περιμένουν. Το τίμημα των επιλογών, όχι πλέον απαραίτητα των δικών μας. Το χρέος ενός αύριο που πρέπει να διασφαλίσουμε στα παιδιά μας.
Ξεχάσαμε τι θα πει ζωή. Ξεχάσαμε τι θα πει "τώρα". Ζούμε για το αύριο, περιμένοντας απλά να περάσει το σήμερα, όσο πιο ανώδυνα γίνεται, κουβαλώντας στις πλάτες την κληρονομιά ενός χθες. Ξεχάσαμε ότι δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο με τη ζωή ή το Θεό, πιστεύοντας με την ηλιθιότητα μιας έξυπνης μηχανής ή μιας "έξυπνης" συσκευής ότι είναι δεδομένο πως το αυριανό ξημέρωμα θα μας βρει όπως το χθες που αφήσαμε να χαθεί πέφτοντας ξεροί στο κρεβάτι μετά από μια ακόμη εξαντλητική μέρα, περιμένοντας ως δεδομένο το επόμενο ξημέρωμα. Ξεχάσαμε ή μας έκαναν να ξεχάσουμε απλές αλήθειες της ζωής και δεν αναρωτηθήκαμε το γιατί.
Ποιους συμφέρει να είμαστε ρομπότ που μοχθούμε απλά και μόνο για να πληρώνουμε, χωρίς όχι απλά να επιβιώνουμε αλλά να ζούμε. Ίσως γιατί ξεχάσαμε τον ίδιο τον ορισμό της ζωής. Και αυτό είναι δραματικό. Ξεχάσαμε να κοιτάμε τα άστρα. Να τολμάμε να αφήσουμε τη φαντασία μας χαλαρή να ταξιδέψει σε ανεξερεύνητα μονοπάτια, αναζητώντας μια διέξοδο, μια διαφυγή από το πνιγηρό τούνελ της καθημερινότητας στο οποίο βαδίζουμε χωρίς πια πυξίδα ή μάλλον GPS όπως προστάζουν οι καιροί. Εκείνοι που ήρθαν και αυτοί που θα έρθουν. Λησμονήσαμε ότι, εκτός από ύλη, είμαστε και πνεύμα. Συναισθήματα που δεν μετρούνται με kilobytes, terabytes και άλλα bytes. Ξεχάσαμε ότι είμαστε άνθρωποι.
Επιλέξαμε, πνιγμένοι στα επικίνδυνα νερά της ζωής μας, να αντικαταστήσουμε την ανθρώπινη επαφή με ένα τσατ ή ένα μήνυμα στο κινητό. Χάσαμε τη μαγεία της απλότητας, εκείνη της ομορφιάς. Χάσαμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Όχι απαραίτητα ως συνειδητή επιλογή. Γιατί πώς να ονειρευτείς όταν ζεις μέσα σε ένα εφιάλτη; Πώς να αναζητήσεις την ομορφιά όταν κανείς δεν στην έδειξε; Πώς να ζήσεις σαν άνθρωπος όταν όλα γύρω σου προσπαθούν να σε κάνουν να το ξεχάσεις;
Πώς να επιτρέψεις στον εαυτό σου κάτι άλλο από την απλή επιβίωση, όταν πριν φύγει ένας μήνας έχει αδειάσει η τσέπη και δεν ξέρεις πώς θα τη βγάλεις τις μέρες που απομένουν. Όμως, κανείς μας δεν αναρωτιέται όχι το πώς αλλά το γιατί φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση. Ίσως πολύ απλά γιατί προϋποθέτει σκέψη. Και οι καιροί δε θέλουν ανθρώπους που σκέφτονται. Οι καιροί που ήρθαν, αλλά κυρίως οι ακόμα πιο σκοτεινοί που θα 'ρθούν...
