Η Μονή Αρκαδίου είναι ένα ανδρικό μοναστήρι που στην πάροδο των χρόνων έχει καταγράψει μεγάλη ιστορία. Έχει χαρακτηριστεί ως σύμβολο της Ορθοδοξίας, μα και σύμβολο αυτοθυσίας και ηρωισμού. Σε αυτό το μοναστήρι ζει 68 χρόνια τώρα ο ηγούμενος Άνθιμος. Ο ηγούμενος εκτελεί με θέρμη τα χριστιανικά του καθήκοντα, όμως διαχειρίζεται και επιβλέπει κι άλλες εργασίες και δραστηριότητες που σχετίζονται με τη Μονή. Η εφημερίδα "Νέα Κρήτη" βρέθηκε στη Μονή Αρκαδίου και επιχείρησε μια γνωριμία με τον ηγούμενο Άνθιμο.
Ο ηγούμενος μάς υποδέχτηκε, μας ξενάγησε στους ιστορικούς θησαυρούς της Μονής, μας αποκάλυψε τους μύθους που συνυπάρχουν με την ένδοξη ιστορία του μοναστηριού και μας ανέπτυξε τα δικά του "πιστεύω" για όσους ακολουθούν τον ορθόδοξο μοναχισμό. Για τον ίδιο, η ζωή ενός μοναχού πρέπει να χαρακτηρίζεται από προσήλωση και προσευχή στο Θεό. Στην ψυχή του θα πρέπει να επικρατούν απλότητα, ηρεμία, γαλήνη και αληθινή αγάπη για όλο τον κόσμο. Κάθε του πράξη θα πρέπει να μαρτυρεί την αφοσίωση και την άσκηση κοντά στον Ουράνιο Πατέρα.
Ο ίδιος 68 χρόνια τώρα ζει αφιερωμένος στο Θεό και υπηρετεί με ευλάβεια τη Μονή Αρκαδίου. Όταν πήγε στη Μονή, ήταν μόλις 20 ετών και ήταν μια απόφαση που έδωσε νόημα στη ζωή του. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα. Οι γονείς του ήταν πολύ φτωχοί και είχαν να φροντίσουν 9 παιδιά. Έτσι του είχαν αναθέσει πολλές ευθύνες από τα 13 του κιόλας χρόνια. Ο ίδιος μας υπογράμμισε ότι τις σπουδαιότερες όμως ευθύνες ανέλαβε ως μοναχός.
Ο ηγούμενος Άνθιμος θυμήθηκε την πρώτη κιόλας ημέρα του στη Μονή. Ήταν Ιανουάριος του 1947 όταν πρωτοπήγε. Θυμήθηκε και την πρώτη του δραστηριότητα. Αρχικά μαγείρευε στα κελαρικά. Όπως μας είπε, τότε ένας μοναχός περνούσε πολλές δοκιμασίες από τον ηγούμενό του έως ότου χειροτονηθεί και αναλάβει μεγαλύτερες ευθύνες. Ο ίδιος δοκιμάστηκε αρκετές φορές και εργάστηκε σκληρά. Έζησε στο σπουδαίο αυτό μοναστήρι σε μια άλλη εποχή, που έχει σημαδέψει και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Τότε οι καλόγεροι ήταν πολλοί και οι υποχρεώσεις μέσα στη Μονή ακόμα περισσότερες σε σχέση με σήμερα. Παρ' όλα αυτά, στην εποχή αυτή ήταν "ειρήνη ημίν τα πάντα".
Δεν ήταν τόσο ερημικά όπως σήμερα. Όλοι μαζί μετά από τις υποχρεώσεις τους "έσμιγαν" για να συζητήσουν ζητήματα του μοναστηριού, αλλά και ό,τι τους προβλημάτιζε. Την εποχή αυτή όλοι οι μοναχοί εκτελούσαν και άλλες εργασίες προς όφελος πάντα της Μονής. Εκτός από τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα, τους είχαν παραχωρηθεί χωράφια που άνηκαν στη Μονή, τα οποία καλλιεργούσαν και στη συνέχεια πουλούσαν τα προϊόντα τους για να καλύψουν με τα χρήματα αυτά ανάγκες του μοναστηριού. Όπως είπε ο ηγούμενος Άνθιμος, «την εποχή αυτή δεν ήμασταν καθόλου στερημένοι. Με μόχθο είχαμε πάντα τις αποθήκες μας γεμάτες. Τότες σπέρναμε κριθάρι, ρεβίθια, φακές, παπούλες και κουκκιά. Είχαμε το λάδι μας, το κρασί μας. Το '47 δεν μας έλειπε τίποτα και στη Χώρα πηγαίναμε μια φορά την εβδομάδα για να πουλήσουμε γάλα και τυριά».
Συζητώντας γι' αυτή την παλιά καλή εποχή, ο ηγούμενος τόνισε πως κατά βάση όλοι οι μοναχοί ζούσαν αφιερωμένοι στο Θεό και πως το έργο τους παρουσίαζε αγάπη προς τον πλησίον. Ο τρόπος ζωής τους ήταν μοναχικός και η διατροφή τους χαρακτηριζόταν από απλότητα.
Ξυπνά στις 4 το πρωί και φροντίζει για ένα σωρό πράγματα
Ο μόνος μοναχός που έμεινε από αυτήν την παλιά και καλή εποχή είναι ο γέροντας Άνθιμος. Ο ίδιος, αν και τα χρόνια πέρασαν, δεν το βάζει κάτω. Εξακολουθεί να εργάζεται για τη Μονή Αρκαδίου όπως τότε... Έχει το περβολάκι του, το αμπέλι του και απολαμβάνει τα αγαθά που παίρνει από τη γη με κόπο. Η αποθήκη του είναι γεμάτη, ενώ ο ίδιος για τη διατροφή του χρειάζεται στο κελί του μόνο ελιές, ψωμί και ντομάτα. Ακόμα και το λάδι δεν είναι από τα προϊόντα που μπαίνουν καθημερινά στο τραπέζι του κελιού του, εκτός φυσικά και αν έχει επισκέψεις, αφού πλήθος κόσμου φτάνει καθημερινά στη Μονή Αρκαδίου μόνο και μόνο για να συναντήσει το γέροντα Άνθιμο. Μόνο τότε το τραπέζι του γίνεται πλουσιοπάροχο και φυσικά μόνο για τους φιλοξενούμενούς του.
Όπως μας εξήγησε ο ηγούμενος, το μοναστήρι δεν είναι κοινόβιο, είναι ιδιόρρυθμο, και ο κάθε μοναχός, αφού πάει στο κελί του, κάνει ό,τι επιθυμεί και μαγειρεύει ό,τι θέλει.
Σήμερα οι εκκλησιαστικές αρμοδιότητες των μοναχών δε διαφέρουν και πολύ από τότε. Οι μοναχοί δεν είναι πολλοί όπως τότε, είναι μόνο τέσσερις. Καθημερινά ξυπνούν στις 4 το πρωί και εκτελούν τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα. Τις αρμοδιότητές τους τις λαμβάνουν μετά από συμβούλιο που γίνεται κάθε εβδομάδα, που ορίζει και το ποιος μοναχός θα έχει την επίβλεψη της Μονής Αρκαδίου, ποιος μοναχός θα έχει την επίβλεψη των εκκλησιών που ανήκουν στη Μονή και βρίσκονται στα γύρω χωριά, και στο ποιος μοναχός θα έχει την επίβλεψη στα χωράφια που ανήκουν στο μοναστήρι. Εκτός από όλες αυτές τις αρμοδιότητες, οι μοναχοί φροντίζουν να είναι κοντά σε κάθε πιστό που καταφτάνει εκεί, από κάθε γωνιά της γης, για να γνωρίσει αυτό το σπουδαίο ιερό και ιστορικό προσκύνημα.
Της Βούλας Νεονάκη
