Νιώθω ότι μου τη δίνουν στα νεύρα όλοι και όλα - οποία πρωτοτυπία - ζώντας μέσα σε αυτή την κωμωδία του παραλόγου ως κομπάρσος, χωρίς να έχω καν ένα σενάριο να ακολουθήσω στο ρόλο μου. Βασικά μου τη δίνει πρώτιστα αυτή η χώρα, που ποτέ δεν τη βίωσα ως χώρα μου.
Του Σταύρου Μουντουφάρη
Πάντα ένιωθα ότι είμαι από άλλο πλανήτη, μη σας πω γαλαξία, και καθώς πληθαίνουν οι ειδήσεις για εξωηλιακούς περιμένω τη μεγάλη είδηση μπας και βρω επιτέλους και εγώ από πού ήρθα και πώς βρέθηκα κατά λάθος σε αυτή τη γωνιά της γης. Και δε ρίζωσα ακόμα.
Ούτε και το βλέπω στον ορίζοντα. Αφήστε που με έχουν φάει τα άλλα παράσιτα που έχουν βγάλει ρίζες δέκα οργιές. Μου τη βιδώνει όταν βλέπω να καταστρέφεται καθετί που γίνεται σε αυτόν τον τόπο προς τη σωστή κατεύθυνση. Από ένα ταλαίπωρο δεντράκι που προσπαθεί να επιβιώσει και κάποιοι του κάνουν το βίο αβίωτο έως τις ταμπέλες που προσπαθούν με μύριους κόπους να κατατοπίσουν ντόπιους και επισκέπτες ώστε να μη χαθούν και κάποιοι βανδαλίζουν, χωρίς να βάλουν τα ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα που δεν έχουν ακόμα κάψει να μπουν σε λειτουργία για να τους πείσουν ότι κάνουν ζημιά στον ίδιο τους τον εαυτό.
Μου τη δίνει όταν βλέπω τον κάθε "έξυπνο" να μου τρώει τη σειρά είτε στο δρόμο με το αμάξι, είτε σε μια δημόσια υπηρεσία, είτε οπουδήποτε, και να κορδώνεται πιστεύοντας ότι έκανε κατόρθωμα, αγνοώντας την περιφρόνησή μου και εκλαμβάνοντάς την ως έπαινο.
Προχθές έβλεπα, εδώ που τα λέμε, ένα σλόγκαν κάτω από μια διαφήμιση για κοινωνικό σκοπό (που είναι και της μόδας) και έγραφε «ας δείξουμε πραγματικά ποιοι είμαστε». Και ομολογώ ότι γέλασα. Με την ψυχή μου. Τόσο που με κοιτούσαν οι γύρω σαν παλαβό (και όχι ως εξωγήινο, που θα ήταν το ορθότερον).
Ξέρετε γιατί; Γιατί σκέφτηκα ότι, αν δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, αν το αναγνωρίσουμε πρώτα από όλα κοιτώντας αυτοκριτικά, αν όχι αυτοσαρκαστικά, τον καθρέφτη, θα σοκαριστούμε πρώτιστα εμείς οι ίδιοι.
Γιατί, παρά τα όσα λέμε, μας ενδιαφέρει πρώτα από όλα η πάρτη μας. Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάρτης... Σας λέει κάτι; Όχι; Σκεφτείτε το την επόμενη φορά που θα βγάλετε τα σκουπίδια νύχτα για να τα πάτε στη μύτη του γείτονα, στον κάδο, όπου θα μείνουν ένα τριήμερο για να μην τα έχετε εσείς στην πόρτα σας. Αναλογιστείτε το την επομένη, που, για να κάνετε εσείς τη δουλειά σας, θα βάλετε μέσον ή θα παρκάρετε όπου γουστάρετε και ας εμποδίζετε όλο τον κόσμο.
Μου τη δίνουν όλα αυτά. Πραγματικά μου τη δίνουν στα νεύρα γιατί με κάνουν να νιώθω σαν ηλίθιος που πάω με το σταυρό στο χέρι. Όπως μου τη δίνουν οι βολεμένοι, που δεν έχουν πάρει ακόμα το μάθημά τους, όταν τη νύφη την έχουν πληρώσει αυτοί που πάντα δούλευαν και ποτέ δεν έφταιξαν. Γενικώς, έχω μια αλλεργία με τα παράσιτα και την υγρασία. Που επίσης μου τη δίνει στα νεύρα. Δεν το αντέχω αυτό το πράμα. Ζέστη τη μέρα, υγρασία τη νύχτα. Αλλά εδώ εμείς είμαστε ανισόρροποι. Ο καιρός θα πάει πίσω; Μου την καρφώνει που υποκρινόμαστε όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του, διάφορα πράγματα για να μη χαλάσουμε τη μόστρα.
Μου τη βιδώνει που σε κάθε σχεδόν ελληνική οικογένεια υπάρχει ένας γκέι και εμείς καίμε κλαδιά λιβάνια μη μας βρει το κακό ή κοροϊδεύουμε το γείτονα, ενώ κάνουμε γαργάρα τα όσα συμβαίνουν στην πόρτα μας. Και ρίχνουμε και το λίθο του αναθέματος γιατί είναι αμαρτία. Και πέντε-έξι μετάνοιες για να μας βλέπει ο κόσμος και να χαίρεται που είμαστε τόσο θεοσεβούμενοι.
Κάτι παθαίνω με όλα αυτά. Μου χαλάνε το στομάχι γενικώς. Μου τη δίνει που πρέπει να ακούω όλες αυτές τις αηδίες που λένε οι πολιτικοί περνώντας με για βλαμμένο. Και κυρίως το ότι έχουν την εντύπωση πως τα χάβω κιόλας. Όπως επίσης μου τη δίνει όταν ακούω αυτό το μοιρολατρικό «υπάρχουν και χειρότερα». Τι λέτε, ρε παιδιά. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Και τι σημαίνει αυτό; Να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά λοιπόν και να περιμένουμε τον κόρακα της Παλαιάς Διαθήκης να μας ρίξει το καρβέλι το ψωμί εξ ουρανού; Επειδή υπάρχουν χειρότερα, πρέπει εμείς τώρα να νιώθουμε τυχεροί δηλαδή; Και επίσης μου τη δίνει που οι ημέρες αργίας και οι ωραίες στιγμές περνούν σαν το νερό. Και δεν το καταλαβαίνεις.
Όπως περνούν τα χρόνια. Μου τη δίνουν τα πάντα, το ομολογώ. Έτσι για σπάσιμο, υπάρχει όμως κάτι που δε μου τη δίνει στα νεύρα. Το ότι επιτέλους καλοκαιριάζει. Και λατρεύω τη ζέστη. Δε θα μ' αφήσουν όμως να το απολαύσω ούτε αυτό. Γιατί θα αρχίσει το μαρτύριο του αιρκοντίσιον. Και οι συνάδελφοί μου ξέρουν πολύ καλά πόσο μου την δίνει... ΚΑΙ αυτό!
