Σήμερα λέω να ανοίξουμε μια παρένθεση στην Ελλάδα της παρακμής, του άσπρου και του μαύρου. Μέσα σε αυτή την παρένθεση θα βάλω μια ιστορία. Την ιστορία ενός νεαρού φοιτητή από την Αυστρία που ήρθε διακοπές στη χώρα μας.
Ήταν τέλη της δεκαετίας του '70 όταν ο Φριτς και οι φίλοι του αποφάσισαν να κάνουν διακοπές στην Πελοπόννησο. Κάποια στιγμή βρέθηκαν στη Μάνη. Ο έρωτας με τον άγριο αυτό τόπο ήταν κεραυνοβόλος. Ο Φριτς βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα. Να επιστρέψει στη χώρα του και στις σπουδές ιατρικής που είχε ξεκινήσει ή να μείνει στη Μάνη και να προσφέρει στον εαυτό του τη μεγαλύτερη ευλογία του κόσμου, να ζήσει μια ζωή εναρμονισμένη με τη φύση; Μάλλον χρειάστηκαν ελάχιστα δευτερόλεπτα για να αποφασίσει. Η Μάνη έγινε η νέα του πατρίδα.
Άρχισε να δουλεύει μεροκάματα στις ελιές, που είναι και το μόνο προϊόν που ευδοκιμεί στην περιοχή. Όταν δοκίμασε το ελαιόλαδο της Μάνης, ένιωσε πως έλαβε θεία μετάληψη! Ήταν σε θέση να εκτιμήσει την ιδιαιτερότητα και την αξία του λαδιού, λόγω της δουλειάς των γονιών του. Οι ίδιοι διατηρούσαν εστιατόριο στη Βιένη, οπότε η επαφή με τις γεύσεις και τα εκλεκτά προϊόντα της φύσης ήταν για τον Φριτς καθημερινή και απαραίτητη για να μένει σταθερή η ποιότητα του καταστήματος.
Πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι το ελαιόλαδο έφευγε από τη χώρα χύμα, σε μεγάλα φορτηγά. Οι ίδιοι οι παραγωγοί δε γνώριζαν πώς να εκμεταλλευτούν το θησαυρό που είχαν στα χέρια τους και έτσι έχαναν τεράστια κέρδη.
Ο Φριτς πήρε ένα χωνί και με τα ίδια του τα χέρια γέμιζε ένα-ένα τα μπουκάλια με ελαιόλαδο. Ήταν ο πρώτος που έδειξε το δρόμο της τυποποίησης.
Φόρτωσε το αμάξι του με τον πράσινο χρυσό και ταξίδεψε μέχρι την Αυστρία για να συστήσει το ελαιόλαδο της Μάνης σε εστιατόρια και καταστήματα με είδη διατροφής.
Οι Αυστριακοί μαγεύτηκαν από τη γεμάτη γεύση και την καθαρότητα του ελαιολάδου.
Τότε ο Φριτς, που πολύ σύντομα έγινε Φριτζέας (!), έστησε μια μικρή μονάδα τυποποίησης και εξαγωγής ελαιολάδου. Οι κάτοικοι στάθηκαν στο πλευρό του. Αναγνώρισαν ότι οι ίδιοι είχαν την πρώτη ύλη και ο Φριτζέας τη δυνατότητα να την απογειώσει.
Η δουλειά στήθηκε πολύ μεθοδευμένα. Οι καλλιέργειες χωρίστηκαν σε συμβατικές και βιολογικές. Τα δέντρα καλλιεργούνταν σύμφωνα με τα πρότυπα της περιοχής. Κλαδεύονταν αρκετά ώστε να μένουν πάντα μικρά σε μέγεθος, για να στέκονται όρθια στους ισχυρούς ανέμους. Στόχος δεν ήταν η ποσότητα, αλλά η ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος. Τα ελαιόδεντρα της Μάνης παράγουν μικρές ποσότητες ελαιολάδου και αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό της καλλιέργειας που ο Φριτς δε θέλησε να νοθεύσει και να αλλοιώσει. Σεβάστηκε τους νόμους της φύσης. Και αυτή του το ανταπέδωσε.
Σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, διευθύνει μια επιχείρηση με 40 εργαζόμενους. Συνεργάζεται, με συμβόλαιο, με 500 καλλιεργητές και η ετήσια παραγωγή ελαιολάδου υπολογίζεται στους 400 τόνους. Το ελαιόλαδο τυποποιείται και στη συνέχεια πωλείται σε Ελλάδα και εξωτερικό. Η τιμή φτάνει μέχρι και τα 12 ευρώ το μισό λίτρο! Ο Φριτς Μπλάουελ, ο Φριτζέας της Μάνης, ακολούθησε ένα δρόμο που στη χώρα του είναι αυτονόητος. Καλλιεργώ, τυποποιώ, μεταπωλώ.
Στην Ελλάδα αυτή η διαδρομή δεν ακολουθείται, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις.
Τα προϊόντα του πρωτογενούς τομέα φεύγουν έξω χύμα και χαραμίζονται οι κόποι των παραγωγών. Φυσικά και η Πολιτεία οφείλει να αναλάβει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για την έλλειψη πολιτικών, αλλά ας πάψουμε κάποτε και εμείς να συμπεριφερόμαστε σαν ιθαγενείς. Με τα "καθρεφτάκια" δε φέρνεις ανάπτυξη.
Της Ανδριαννής Αγγελιδάκη
