Πάσχα... Το ένα και μοναδικό «Ελλήνων Πάσχα», που δε θύμιζε σε τίποτα εκείνα που όλοι θυμόμαστε και βιώναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, αποτελεί παρελθόν.
Πλέον οδεύουμε προς την Πρωτομαγιά, που και αυτή θα είναι... διαφορετική, εν συγκρίσει με εκείνες των προηγούμενων ετών, αλλά "παρόμοια" με το φετινό Πάσχα, ακόμη και τη φετινή 25ης Μαρτίου.
Και όμως, ακόμη και αν έχουμε προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, αυτό που ζούμε δεν παύει να μας... εκπλήσσει και ενίοτε να απορούμε για τις συνθήκες υπό τις οποίες ζούμε το τελευταίο διάστημα.
Ποιος θα μας το 'λεγε ότι πλέον δε θα μας ένοιαζε για το πότε θα έρθει η Κυριακή, καθώς τη "μορφή" και τη "χάρη" της την έχουν... αποκτήσει και οι υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας.
Ποιος θα μας το 'λεγε ότι δε θα μας που ένοιαζε που ξημερώνει Δευτέρα, αφού η συγκεκριμένη μέρα πλέον δε σημαίνει πρωινό ξύπνημα από τα ξημερώματα, σχολεία, ετοιμασίες για δουλειά, σχόλασμα, δραστηριότητες, υποχρεώσεις, κ.λπ.
Ποιος θα μας το 'λεγε ότι πλέον η ανυπομονησία που νιώθεις την Παρασκευή για το σαββατοκύριακο που πλησιάζει πλέον δεν υφίσταται.
Πόσες μέρες έχουν περάσει από τότε που η χώρα "κατέβασε ρολά" και μπήκε σε καραντίνα;
Μάλλον καλύτερα πόσες βδομάδες; Έχω αρχίσει να χάνω και το μέτρημα. Αλλά να σας πω κάτι; Δε με πολυνοιάζει.
Ξαφνικά ο "διακόπτης" των υποχρεώσεων, του τρεξίματος, έπεσε και μαζί του καταλάγιασε το άγχος να τα προλάβουμε όλα και πάντα με το παράπονο και την αγωνία ότι ο χρόνος και το 24ωρο δε μας φτάνει.
Τι έχουμε να πούμε τώρα που ο χρόνος είναι με το μέρος μας; Πού το 24ώρο μια χαρά το καταλαβαίνουμε και οι ώρες περνάνε αλλά χωρίς να κοιτάμε πάντα το ρολόι για το αν θα προλάβουμε να τα κάνουμε όλα μέσα σε μια μέρα;
Να συνεχίσουμε να «ρουφάμε» αυτό που ζούμε τώρα.
Εγώ λέω να το ζήσουμε όλο αυτό.
Κάποια στιγμή το lochdown δε θα υπάρχει και όλοι μας θα κληθούμε να επιστρέψουμε στους παλιούς γνώριμους ρυθμούς... Και τότε θα αναπολούμε τις στιγμές χαλάρωσης μέσα στο σπίτι. Ξέρω ότι έχει και αυτό τα αρνητικά του, αλλά δεν είναι επί του παρόντος τέτοιου είδους σκέψεις.
Έχει περάσει παραπάνω από ένας μήνας και μου φαίνεται κάποιες φορές σαν μια εβδομάδα. Μέρες... Φταίει ότι ακόμη και στο σπίτι σε δουλειά βρίσκομαι από πολλές απόψεις;
Δεν ξέρω. Ξέρω ότι όλα για όλα αυτά που ζω, δεν γκρινιάζω για το πότε θα τελειώσουν... Ίσα-ίσα τα απολαμβάνω και μέσα μου σκέφτομαι να κρατήσουν λίγο ακόμη, και λίγο ακόμη...
Μα πώς αλλιώς θα μπορούσε γίνει; Αφού μπορώ και "γεύομαι" απλά, όμορφα πράγματα της καθημερινότητας, τα οποία υπό άλλες συνθήκες δε θα μπορούσα ή κατά βάθος δε θα άφηνα εγώ ή ίδια τον εαυτό μου να "γευτεί" λόγω άγχους, υποχρεώσεων και πολλών άλλων παραγόντων.
Ο "διακόπτης" θα "ανέβει" και πάλι...
Όπως όλοι καταλαβαίνουμε και θα δούμε σίγα-σιγά να γίνεται πράξη, ο "διακόπτης" θα ανέβει και πάλι κάποια στιγμή. Σε γενικές γραμμές, άλλωστε, τα πήγαμε αρκετά καλά ως χώρα στην καταπολέμηση του ιού και οι ανακοινώσεις για την άρση των περιορισμών είναι θέμα ημερών.
Η αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή στους παλιούς γνώριμους ρυθμούς δειλά-δειλά έχει αρχίσει και σίγουρα αυτό δεν είναι κακό.
Σε λίγο καιρό, και ανάλογα τις συνθήκες, τα μαγαζιά θα ανοίξουν, οι δρόμοι θα αποκτήσουν κίνηση, ενίοτε με τις συνηθισμένες σκηνές μποτιλιαρίσματος, οι μαθητές θα μπουν στις αίθουσες, τα γραφεία θα αποκτήσουν τις γνώριμες φωνές των εργαζομένων, οι καφετέριες κόσμο και ούτω καθεξής...
Ωστόσο, μένοντας λίγο ακόμη μέσα στο... "καβούκι" μας για όσο διάστημα μας απομένει, έχουμε χρόνο για μια ακόμη αγκαλιά, έναν χαλαρό περίπατο, ύπνο χωρίς ξυπνητήρι, διάβασμα ενός βιβλίου, μαγείρεμα για τους αγαπημένους μας, κ.λπ.
Τελικά, όπως αποδείχτηκε, το να μπούμε σε καραντίνα και να μείνουμε υποχρεωτικά στο σπίτι, μόνο κακό δε μας έκανε...
Ίσα-ίσα αποδείχτηκε ένα μικρό «δώρο» προς τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας και τους δικούς μας ανθρώπους.
Διαβάστε ΕΔΩ όλες τις ειδήσεις για τον κορωνοϊό.
