Δύο και πλέον χρόνια συμπληρώνονται από τότε που μπήκα και εγώ στη λίστα των “τυχερών” που δέχτηκαν “επισκέψεις”...
Καλώς τα δεχτήκαμε... Ξέρετε από εκείνες τις... ανεπιθύμητες, όπως τις χαρακτηρίζουμε εμείς οι δημοσιογράφοι, από τους περίφημους “ποντικούς” που μπαίνουν στα σπίτια - όχι φυσικά τους αρουραίους (μακάρι να ήταν τέτοιοι) - αλλά από αυτούς που γράφουμε εμείς οι δημοσιογράφοι συχνά-πυκνά, και τους βάζουμε και μέσα σε εισαγωγικά, εννοώντας τους κλέφτες ή τους διαρρήκτες. Αφορμή να “ξυπνήσουν” στον νου μου πάλι άσχημες αναμνήσεις αποτέλεσαν περιστατικά διάρρηξης που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα στο ευρύτερο περιβάλλον μου. Τα συναισθήματα που με κυρίευσαν όμως και πάλι ήταν τα ίδια, ακόμη και αν έχει περάσει αρκετός καιρός...
Οργή θυμός, θλίψη και αγανάκτηση. Και δε θα σταθώ στη λεία που μπορεί να πήραν οι “ποντικοί”, ή μπορεί και να μην πήραν, αλλά στη συναισθηματική “κακοποίηση” που νιώθει οποιοσδήποτε πέσει θύμα διάρρηξης ή κλοπής.
Και είναι πολλά αυτά που περνούν από το μυαλό σου, μόλις αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τις σκέψεις και τα σχέδια που έχουν προηγηθεί από αγνώστους για σένα, χωρίς εσένα, αλλά με “θύμα” εσένα. Σας παραθέτω μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ. Μου προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι άγνωστοι σε παρακολουθούν και σε “βάζουν στο μάτι” για πολύ καιρό. Κάνουν σχέδια και περνούν ώρες ασχολούμενοι με το πώς θα μπουν στο σπίτι σου και το πώς θα παραβιάσουν τον προσωπικό σου χώρο. Για το πώς θα κινηθούν ευέλικτα για να μη γίνουν αντιληπτοί. Για το πώς θα μάθουν το πρόγραμμα το δικό σου αλλά και της οικογένειάς σου. Για το πώς θα μάθουν ποια μέρα είναι η... καλύτερη για να “χτυπήσουν”. Για το πώς θα γνωρίζουν πού θα πας, με ποιον θα πας, την ώρα που θα γυρίσεις και με ποιους θα γυρίσεις... Κυρίως όμως γνωρίζουν τι έχεις μέσα στο σπίτι σου και πού έχεις τοποθετήσει τον πολύτιμο για εκείνους “θησαυρό”. Χωρίς καν να σκεφτούν ούτε τις συνέπειες που αφήνει η πράξη τους σε ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζουν και που, στην τελική, ούτε οι ίδιοι θα ήθελαν να βρεθούν στη θέση τους, δηλαδή, αντί του θύτη, στη θέση του θύματος...
Αφού ζεις... όλα καλά
Και ξέρω και τι θα μου πείτε: «Έλα, μωρέ, λεπτομέρειες, αφού δεν ήταν κάποιος μέσα ή δεν κινδύνευσες τη στιγμή που συνέβαινε το “κακό”, να κάνουμε και τον σταυρό μας κιόλας και όλα καλά». Συμφωνώ απολύτως μαζί σας, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά»... Όπως και να το κάνουμε, πάνω από όλα σαφώς προέχει η υγεία και η σωματική μας ακεραιότητα, λόγω του ότι μιλάμε για αδίστακτους ανθρώπους, και μετά τα υπόλοιπα...
Και μετά τι;
Άρα λοιπόν μπορεί σωματικά να τη γλιτώσαμε αλλά ψυχικά; Γιατί - και σας μιλάω εκ πείρας - αυτό που σου αφήνει η “καταπάτηση” της περιουσίας σου από τη μια στιγμή στην άλλη δεν μπορεί με τίποτα να περιγραφεί με λόγια. Η ψυχή σου, η ψυχή μας μόνο ξέρει... “Βιασμός του ιδιωτικού σου χώρου”... δε θα ήταν υπερβολή να γράψω. Μιλάμε για ένα αίσθημα οργής και θυμού να σε κυριεύει, αλλά και άρνησης, αφού πλέον δε θα θες να μπεις ξανά στο σπίτι σου, θα σιχαίνεσαι το κρεβάτι σου, τις ντουλάπες σου, τα συρτάρια σου, την κουζίνα σου και γενικά όλους τους χώρους από όπου πέρασαν τα θρασύτατα “τυπάκια” για να σου κάνουν αυτήν την... επίσκεψη. Τι και αν τρίβεις, τι και αν καθαρίζεις και ξανακαθαρίζεις για να φύγει μια και καλή ο... λεκές κι η “ρετσινιά”... Το κακό έγινε... “Βίασαν” την προσωπικό σου χώρο. Και αυτό δεν αλλάζει.
Το θέμα πάντως είναι πώς βγαίνεις από αυτήν την κατάσταση... Σίγουρα λαβωμένος και βαθιά πληγωμένος.
Το αίσθημα της αποδοχής και πάλι του ιδιωτικού σου χώρου, εκεί όπου έχεις περάσεις τις πιο όμορφες δυνατές, “ζωντανές” στιγμές σου, μόνος σου, με την οικογένεια, τους συγγενείς και του φίλους σου, θα αργήσει να επιστρέψει.
Πρέπει όμως να κάνεις την υπέρβαση και το οφείλεις στον εαυτό του. Τι να κάνεις δηλαδή; Παραμερίζεις όλα τα άσχημα και αντλείς δύναμη από μέσα σου, από τους ανθρώπους σου, για να σταθείς και πάλι στα πόδια σου... Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζωή συνεχίζεται και σίγουρα κάνει κύκλους. Ακόμη και σε τέτοιες δύσκολες στιγμές δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Σηκώνουμε κεφάλι και ανάστημα, απέναντι σε οποιοδήποτε αρνητικό στοιχείο, παίρνουμε ανάσα και συνεχίζουμε... Τουλάχιστον (και αυτό είναι το μόνο σίγουρο), αν και θα σου πάρει καιρό να επανέλθεις στην πραγματικότητα και σε μια φυσιολογική ζωή, θα μπορείς να κοιμάσαι τα βράδια με ήσυχη συνείδηση ότι δεν έχεις πειράξει άνθρωπο. Οι “ποντικοί” όμως;
