Αν και έχουν περάσει αρκετές μέρες και ο θόρυβος πλέον έχει κοπάσει από το θλιβερό περιστατικό που συνέβη σε ΕΠΑ.Λ. της Θεσσαλονίκης με πρωταγωνιστή έναν μαθητή που μίλησε χυδαία προς την καθηγήτριά του, δεν μπορώ να το προσπεράσω έτσι απλά.
Η συμπεριφορά του, αν μη τι άλλο, αφενός με τρόμαξε, αφετέρου με γέμισε οργή αλλά και απογοήτευση.
Μιλάμε για μια συμπεριφορά που εξόργισε, προβλημάτισε, στενοχώρησε, με κοινό παρονομαστή όλων των παραπάνω ότι επρόκειτο για μία καταδικαστέα και απαράδεκτη συμπεριφορά.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οι γονείς του δεν είχαν αντιληφθεί το παραμικρό. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η καθημερινότητά του, κατά τα λοιπά, κυλάει ήρεμα και φυσιολογικά και ζει σε ένα απολύτως υγιές περιβάλλον. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο συγκεκριμένος έφηβος δεν είχε επιδείξει ανάλογη συμπεριφορά στο οικογενειακό του περιβάλλον και την εκδήλωσε με αυτόν τον άσχημο τρόπο ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη.
Πραγματικά λυπάμαι όταν βλέπω τέτοιου είδους συμπεριφορές και στενοχωριέμαι όχι μόνο για τον νεαρό άντρα, αλλά και για το στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Οι γονείς πόσο κοντά ήταν ή πόσο μακριά από το παιδί τους; Όλα έχουν ένα υπόβαθρο και από κάπου ξεκινούν... Επειδή το θέμα με προβλημάτισε αρκετά, με οδήγησε στο να ζητήσω μια άκρως επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη.
Ο γνωστός ψυχολόγος Νίκος Παπανικολάου μου ανέφερε, μεταξύ άλλων, και σας μεταφέρω αυτούσια:
«Σε πρώτη φάση μιλάμε για μια προκλητική και συνάμα ακραία συμπεριφορά, με ξεσπάσματα θυμού που δεν έχουν κανένα όριο. Η αίσθησή μου είναι ότι δεν ήταν ο πρώτος καβγάς και μάλιστα με ενήλικα που έχει “εξουσία”, όπως είναι η καθηγήτριά του. Δε γνωρίζουμε γεγονότα, πράγματα και καταστάσεις, και δεν ξέρουμε αν υπάρχει ψυχοπαθολογική κατάσταση, αν και η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να υπάρχει ψυχοπαθολογία. Μιλάμε για μια προκλητική εναντιωτική διαταραχή, μιλάμε για ανθρώπους που έχουν καβγάδες με ενήλικες και συχνά ξεσπάσματα θυμού, και οι οποίοι αρνούνται να συμμορφωθούν με κανόνες των ενηλίκων, συχνά κατηγορούν άλλους για κακή διαγωγή και συχνά είναι θυμωμένοι και εκδικητικοί».
Από την άλλη, οφείλω να σας πω ότι η συμπεριφορά της καθηγήτριας μού έκανε τρομερή εντύπωση.
Ο μόνος χαρακτηρισμός προς το πρόσωπό της, ο οποίος μου βγαίνει αβίαστα αυτή τη στιγμή, είναι “τέρας” υπομονής, που ούτε καν κοίταξε στα μάτια τον μαθητή της, αποφεύγοντας στο έπακρο τη βλεμματική επαφή. Και αυτό όμως έχει την εξήγησή του.
«Είναι σαν να προσπαθείς να περιορίσεις τον θυμό του. Είναι ένας σωστός τρόπος κατά τη γνώμη μου. Η ίδια προσπαθεί να αποφύγει τον μαθητή και να τον αγνοήσει, μη δίνοντας βάση στα λεγόμενά του, με πολλή υπομονή και ηρεμία. Λειτούργησε πολύ σωστά», μου είπε ξεκάθαρα ο ψυχολόγος κ. Παπανικολάου.
Να σας υπενθυμίσω ότι η καθηγήτρια με δηλώσεις της έδωσε τη δική της απάντηση για την επίθεση που δέχτηκε και την ψύχραιμη αντίδρασή της, λέγοντας τα εξής: «Με τα παιδιά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Μέσα σε μια αίθουσα διδασκαλίας πρέπει να είμαστε σαν σε εκκλησία. Είμαι εκπαιδευτικός και δείχνω τον δρόμο...».
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα ανησυχητικό φαινόμενο που μέσω αυτού πρέπει όλοι μας να προβληματιστούμε απέναντι σε μια είδους βία που έχει νομιμοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο, θεωρώντας τη μάλιστα κάποιοι δίκαιη, όπως άλλωστε συνέβη με τους συμμαθητές τού συγκεκριμένου μαθητή.
Και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου στο γεγονός ότι το χειρότερο όλων είναι η στάση των υπόλοιπων μαθητών μέσα στην τάξη, οι οποίοι είτε συναινούν, είτε “συμμετέχουν” σε αυτό το “μπούλινγκ” απέναντι στην ίδια την καθηγήτρια.
Να σας υπενθυμίσω ότι την επόμενη μέρα που έγινε γνωστό το περιστατικό, συμμαθητές του στο ΕΠΑ.Λ. προχώρησαν σε κατάληψη ως ένδειξη συμπαράστασης στον συμμαθητή τους, καθώς, όπως σημείωναν, ο συγκεκριμένος μαθητής θα έμενε από απουσίες.
Η βία γεννάει βία
Ένα είναι σίγουρο και είναι γεγονός, ότι η βία γεννάει βία και έχει φανεί ότι η σωματική όπως και η λεκτική βία σε ποσοστό μεγάλο, της τάξης του 60%, ξεκινάει μέσα στο σπίτι. Αν έχω δηλαδή κακοποιηθεί μέσα στο σπίτι μου, θα προσπαθήσω να εκφράσω τη βία και να τη βγάλω αργότερα. Αποτέλεσμα; Από εκεί που ήμουν θύμα, τελικά να γίνω θύτης.
