Μπροστά από καφετέρια του Ηράκλειου, όπου κάθομαι για να απολαύσω το καφέ μου, υπάρχει δρόμος με ράμπα αναπήρων και σήμα απαγόρευσης στάθμευσης.
Ξαφνικά, σταματάει ένα τζιπ. Στην αρχή δεν δίνω σημασία, λόγω παρέας.
Δευτερόλεπτα όμως αργότερα, η ματιά ξαναγυρίζει στο ίδιο σημείο διαπιστώνοντας εμβρόντητη ότι το μεγάλο κυβισμού αυτοκίνητο, όχι μόνο δεν έφυγε αλλά έχει «ρεμιζάρει» «ωραιότατα» παραβιάζοντας Κ.Ο.Κ και αδιαφορώντας για την μπάρα.
Ο οδηγός, ατάραχος, κατεβαίνει από το τζιπ, το κλειδώνει και απομακρύνεται. Λέω να μην αντιδράσω, γιατί συνειδητοποιώ ότι σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται φαρμακείο και σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος - μωρέ- θα έχει μεγάλη ανάγκη και σταμάτησε να πάρει φάρμακα που χρειάζεται και άρα θα φύγει πολύ γρήγορα.
Ήρεμη προς στιγμήν αλλά με το βλέμμα καρφωμένο στο φαρμακείο.
Βγαίνει, λοιπόν, από το φαρμακείο και τότε αντί να κατευθυνθεί προς το πολυτελές του όχημα, προκειμένου να το πάρει και να φύγει, έρχεται χαλαρός προς την καφετέρια και δίχως να σκεφθεί ότι έχει παρκάρει σε σημείο που ενοχλεί ενδεχομένως κάποιον συμπολίτη του ή ότι δεν σέβεται τον ΚΟΚ και το σήμα απαγόρευσης στάθμευσης που έχει τοποθετηθεί ,κάθεται αραχτός να απολαύσει το καφέ του.
Και ρωτώ; Χάθηκε ο κόσμος να κάνει μια βόλτα στα γύρω τετράγωνα και να αφήσει το αυτοκίνητο κάπου που να μην ενοχλεί και να μην προκαλεί. Γιατί - αν μη τι άλλο- προκαλούσε, με την συμπεριφορά του.
Δεν ξέρω την εξέλιξη και αν του έκανε κάποιος παρατήρηση, αν και δεν νομίζω.
Ήταν ώρα να φύγω άλλωστε και από τα νεύρα μου δεν έβγαλα ούτε φωτογραφία. Περιττό νομίζω.
Τι να την κάνω άλλωστε. Η κατάσταση στην χώρα μας είναι δεδομένη και δεν αλλάζει.
Η παιδεία ορισμένων σε θέματα που αφορούν την οδήγηση αλλά και ο αντίκτυπος που μπορεί να έχει η συμπεριφορά τους απέναντι σε έναν γνωστό ή και άγνωστο, βρίσκεται στο ναδίρ.
Αν μέσα μας δεν ξέρουμε πώς να φερθούμε σε απλά αλλά ουσιαστικά πράγματα της καθημερινότητας, ουδείς νόμος ή κώδικας οδικής κυκλοφορίας δεν πρόκειται να μας αλλάξει ως ανθρώπους...
Σεβόμαστε λοιπόν για να μας σεβαστούν και σίγουρα δεν φερόμαστε με τρόπο τέτοιο, για να μην γίνουμε τουλάχιστον παράδειγμα προς αποφυγή.
Ίσως θέλει πολύ κόπο αλλά και τρόπο . Ή αρχή, άλλωστε, είναι το ήμισυ του παντός και λίγη παραπάνω σκέψη σε ότι αφορά εμάς ή και τον συνανθρώπους μας μόνο καλό κάνει και γεννάει ελπίδα ότι υπάρχει… σωτηρία σε αυτήν την χώρα.
