Παραμονή 24ης Ιουνίου και…
Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές
του Αη Γιάννη...
Χθες, λοιπόν Κυριακή και μία από αυτές τις γειτονιές, όπου αναβίωσε το έθιμο του Κλήδονα, ήταν και η δική μου.
Εκεί ανάψαμε φωτιές και ο νους ταξίδεψε χρόνια πίσω σε νοσταλγικές στιγμες με ένα όμορφο συναίσθημα να πλημμυρίζει την ψυχή.
Και πώς να μην γίνει αυτό….
Όταν γινόσουν αυτόπτης μάρτυρας ενός "ξεχωριστού" τελετουργικού. Με όμορφες παιδικές φατσούλες, στην αρχή διστακτικές, στη συνέχεια "φορτσάτες" και με ένα πλατύ χαμόγελο να περιμένουν με μεγάλη ανυπομονησία την σειρά τους για να πηδήξουν πάνω από την φωτιά την οποία και είχαν ανάψει οι μεγαλύτεροι σε ηλικία.
Ένα τελετουργικό σε πλήρη εξέλιξη που στην θέα του και μόνο, αναπολείς τα δικά σου όμορφα παιδικά χρόνια. Τότε που είχαμε και εμείς μεγάλη αγωνία για την ημέρα εκείνη. Να περιμένουμε πώς και πώς να φθάσει η ώρα να ανάψει η φωτιά και να αρχίσουμε να πηδάμε από πάνω συνεχώς μέχρι να σβήσει και η τελευταία φλόγα.
Τελικά, όπως και να έχει, ακόμη και στις μέρες μας, ακόμη και με την αναβίωση του εθίμου του Κλήδονα, είμαστε τυχεροί που υπάρχουν γειτονιές.
Που τα παιδιά με το που κλείσουν τα σχολεία δίνουν άτυπα ραντεβού για να παίξουν, να ξαναβρεθούν στις γειτονιές, να ανταλλάξουν πειράγματα και τελικά να έρθει το βράδυ για να αποχαιρετιστούν γεμάτα από μία ακόμη μέρα και φυσικά να δώσουν υπόσχεση για συνέρευση και πάλι την επόμενη μέρα.
Και μαζί με τα παιδιά , συμπαρασύρονται και οι μεγάλοι. Γιατί κατά βάθος το έχουν και αυτοί ανάγκη., Να βρεθούν με τους γείτονες και να περάσουν χαλαρά απογεύματα ακόμη και σε μια πυλωτή πολυκατοικίας, σε ένα σοκάκι, σε ένα αδιέξοδο , σε ένα μικρό στενάκι.
Πραγματικά νιώθω τυχερή που και η δική γειτονιά μου «ξαναζωντανεύει» απογεύματα καλοκαιριού.
