Θρήνος και σπαραγμός. Οργή και απογοήτευση. Πώς Θα στεγνώσουν τα δάκρυα; Πώς θα καταλαγιάσουν οι ψυχές; Έγινε “στάχτη” στις πυρωμένες λαμαρίνες του τρένου η προσδοκία μας για το καλύτερο αύριο που θα έπρεπε ήταν αλλιώς.
Της Στέλλας Τερζάκη
Ένας λαός καταρρακωμένος χρόνια και χρόνια να περιμένει μάταια την επόμενη μέρα που δεν έρχεται. Να βλέπει να “σκοτώνονται” τα όνειρα και οι προοπτικές του. Ποια η αρχή και που το τέλος της εθνικής μας αποτυχίας; Αγνοείται κάθε ίχνος της ελπίδας μας για τη χώρα μας, που όλο προσπαθεί να σταθεί στα “πόδια” της κι όλο σέρνεται... Δε χάθηκαν 57 ψυχές στα Τέμπη. Χαθήκαμε χιλιάδες, εκατομμύρια Ελλήνων μαζί τους. Ο “βασιλιάς είναι γυμνός” και εμείς παγωμένοι, χωρίς ψυχή να παρακολουθούμε σε απευθείας σύνδεση την “κόλαση” επί γης. Επτά ημέρες βασανιστικές. Χωρίς ανάσα. Σαν ζωντανοί-νεκροί να μετράμε ζωές που δε μέτρησαν. Να μετράμε δυνάμεις. Πόσο αντέχεται ο πόνος; Η ανεπάρκεια; Η αναξιοκρατία; Λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις. Να μετράμε τα λάθη τους τα ασυγχώρητα και τις εκ των υστέρων συγνώμες τους. Να “ζυγίζουμε” ευθύνες. Μεγάλες, μικρές, άπειρες. Πρωτίστως πολιτικές παρά τις “στάχτες” στα δακρυσμένα μάτια. Παρά την εύκολη και προς πάσα νόσο καραμέλα της διαχρονικής ελληνικής παθογένειας. Αμαρτωλές συμβάσεις. Κανονισμοί που δεν τηρήθηκαν. Δικλίδες ασφαλείας που δεν υπήρχαν. Κι αν υπήρχαν δε λειτούργησαν. “Εξαϋλώθηκε” η κοινή λογική κι οι αντοχές μας σε μια νύχτα. Αδιανόητο. Ασύλληπτο. Πρωτοφανές. Λέξεις στον απόλυτο υπερθετικό να χάνουν την υπεροχή τους. Ανήμπορες να χωρέσουν τα συναισθήματα μιας άνοιξης που ήρθε “ματωμένη”. Χωρίς φως στον ορίζοντα. Μια ατέλειωτη Μεγάλη Παρασκευή χωρίς Ανάσταση. Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος; Πώς να σιγήσει το μοιρολόι; Πώς να επιστρέψουμε σε “κανονικότητα”; Γιατί να επιστρέψουμε αλήθεια; Αν η “κανονικότητα” σε αυτήν τη χώρα περιλαμβάνει όλα τα εξωφρενικά που μάθαμε και ζήσαμε αυτήν την εβδομάδα να μην έχει επιστροφή… σαν το τρένο του θανάτου. Δεν μπορεί, δεν πρέπει να γίνει μια ακόμη μαύρη επέτειος η τραγωδία του “πάμε κι όπου βγει”. Του “πάμε κι όποιον πάρει ο χάρος”.
