Ένα πατείς με πατώ σε, λαχτάρησε η ψυχή μου

Απόψεις
Ένα πατείς με πατώ σε, λαχτάρησε η ψυχή μου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι πόρτες μας ερμητικά κλειστές ,ανοίγουν μόνο για εξαερισμό

Κλειστόν για λόγους υγείας. Αόρατη μεν , υπαρκτή δε η ταμπέλα στην ζωή μας. Κλείσαμε σπίτια, μαγαζιά, αγκαλιές και κύκλους ανθρώπινων επαφών. Φυλακίσαμε ύποπτες ανάσες, “κόψαμε” επίφοβες εκδηλώσεις συναισθημάτων κι όλα τα ριψοκίνδυνα…πολλά-πολλά. Να μην κολλήσουμε, να μην διασπείρουμε, να μην είμαστε εμείς ο κρίκος που θα σπάσει  την αλυσίδα ασφάλειας για τους ανθρώπους μας.

Οι πόρτες μας ερμητικά κλειστές ,ανοίγουν μόνο για εξαερισμό. Οι ψυχές μας κλειδαμπαρωμένες , οι ζωές μας σε αναστολή. Και οι μέρες περνούν. Με την μαυρίλα του φόβου να παραμένει . Με την ανασφάλεια του λάθους. Με την αγωνία των αριθμών. Οι μήνες περνούν…Χωρίς ελευθερία. Χωρίς παρέες. Χωρίς κανονικότητα. Χωρίς ηρεμία. Είναι πολύς πια ο καιρός και οι καμπάνες δε λένε να σημάνουν, πόσο ακόμη να σωπάσω; Δεν είναι οι Απόκριες που δεν καρναβαλιστήκαμε.

Δεν είναι το Πάσχα που δεν σουβλίσαμε. Ούτε κι  η πρωτομαγιά που δεν πλέξαμε στεφάνια σε αγρούς με φόντο γεμάτα οικογενειακά τραπέζια. Δεν είναι τα γενέθλια, οι γιορτές και οι επέτειοι , προσωπικές και εθνικές που χάθηκαν στην δίνη… Δεν είναι τα Χριστούγεννα που θα θυσιαστούν και εκείνα. Δεν είναι οι εκδρομές και τα ταξίδια που δεν έγιναν. Μπορεί να μην γινόταν καν αλλά είναι άλλο να μην μπορείς κι άλλο να μην σου επιτρέπεται. Είναι άλλο να μην έχεις την δυνατότητα για χίλιους δυο λόγους κι άλλο να σου απαγορεύεται αυστηρώς και υπό την απειλή του κινδύνου,  της ασθένειας και του θανάτου. Τα θέλω μας σε καταστολή. Μικρά και μεγάλα.

Θέλω παντόφλες, εδώ και τώρα, γιατί πιάσανε τα κρύα. Παντόφλες! Θέλω ρόφημα ζεστό σε “τίγκα” μαγαζί –γωνία , έτσι από αντίδραση. Από αυτά που μια ζωή απέφευγα. Που η μια παρέα δεν ξεχωρίζει από την άλλη από τον πολύ συνωστισμό. Που άνευ αδιακρισίας και κόπου βρίσκεσαι να παρακολουθείς  3-4 τουλάχιστον εν εξελίξει ιστορίες θαμώνων από τα κολλητά τραπέζια σε απόσταση αναπνοής με ελευθέρας. Θέλω χειραψίες σφιχτές από καρδιάς. Από γνωστούς για την χαρά της συνάντησης. Από  αγνώστους για τον ενθουσιασμό της γνωριμίας. Θέλω αγκαλιές μεγάλες και ζεστές από φίλους και συγγενείς. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς καμία απόσταση ασφαλείας. Μπούχτισα μωρέ. Λιγοψύχησα. Μια έκρηξη ανθρώπινων επαφών, πεθύμησα. Ένα πατείς με πατώ σε , λαχτάρησε η ψυχή μου.

Κι αφού τα πα και ξεθύμανα , παίρνω βαθιά ανάσα πίσω από την χρωματιστή και λαχουράτη μάσκα μου και συνεχίζω ακάθεκτη. Με τα αντισηπτικά ανά χείρας ,με τις απαραίτητες αποστάσεις, με τα sms και τα λοιπά “εισιτήρια” των περιορισμένων εξόδων μας. Ανθρώπινο το να λυγίζεις. Απαραίτητο να βρίσκεις τα κουράγια να παραμένεις στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων. Λίγοι και καλοί και την υγειά μας να χουμε…

Σοφά λόγια, άλλοτε του αέρα,  που όμως ταιριάζουν γάντι στην κατάσταση. Από αυτά θα κρατηθώ για να μπορώ να περιμένω πως δεν αργεί η μέρα που λεύτεροι και ασφαλείς ,στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε , τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους...Μέρη με ζωή χωρίς όλα αυτά τα πρέπει και τους κανόνες. Χέρια που θα αγγίζονται. Δρόμοι γεμάτοι από ανθρώπους που θα πλησιάζονται, θα επικοινωνούν και θα γελούν δυνατά χωρίς οι κουβέντες και τα χαμόγελα τους  να χάνονται πίσω από τις μάσκες. Καλή αντάμωση και βαστάτε γερά…

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News