Λόγω δουλειάς έχω ζήσει πολλά τροχαία, εκ του ασφαλούς. Καταφτάνοντας λίγα λεπτά αργότερα, καταγράφοντας εικόνες σοκαριστικές, περιγράφοντας συνθήκες, μετρώντας νεκρούς, απώλειες, ανοιχτές πληγές, λάθη ασυγχώρητα... Όταν η κάμερα κλείσει και οι τίτλοι τέλους πέσουν, δημοσιογραφικά το χρέος έγινε... μέχρι την επόμενη φορά που δυστυχώς δεν αργεί. Έρευνες, ειδικοί και αναλύσεις. Όλα στο κενό. Λέξεις και αριθμοί στον βρόντο... Το αίμα στην άσφαλτο. Ο ακήρυχτος πόλεμος. Τα φονικά σημεία στους δρόμους- “καρμανιόλα”. Τα παλιοσίδερα. Οι άνθρωποι που φεύγουν πρόωρα και οι άνθρωποί τους που μένουν πίσω για να ζουν για πάντα “μισοί” και με ένα τεράστιο “γιατί” στα χείλη.
Τόσος πόνος πώς γίνεται να μας αγγίζει τόσο επιφανειακά; Πόσο μπορούμε να παραμένουμε αγύριστα κεφάλια; Ναι, σε επίπεδο οδικών υποδομών υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ναι, λόγω κρίσης οι περισσότεροι από εμάς βρεθήκαμε με σαραβαλάκια να “αγκομαχούν” κι αυτά κι εμείς σε δρόμους της κακιάς ώρας. Αν αυτά δεν είναι στο χέρι μας να αλλάξουν, γιατί δεν αλλάζουμε εμείς; Αν είμαστε τόσο αμετανόητοι, είμαστε και άξιοι μιας μοίρας που γράφεται από εμάς... αλλά οι άλλοι τι μας φταίνε; Πώς να γλιτώσει κανείς από έναν οδηγό που διψά για κίνδυνο; Πώς να προστατευτεί από μια οδηγική συμπεριφορά που δεν υπολογίζει ανθρώπινες ζωές, συνάνθρωπο, κανόνες και πρόστιμα; Αλληλοσπαραγμός καθ’ οδόν. Σε όλους τους πολέμους υπάρχουν πάντα τα αθώα θύματα. Πόσο θλιβερό να μην μπορούμε να κάνουμε ειρήνη μεταξύ μας...
Η δική μου η γενιά μεγάλωσε με άγνοια κινδύνου σε πολλά επίπεδα. Ένα από αυτά ήταν και το τιμόνι. Ως παιδιά επιβιώσαμε “χυμένα” σε οχήματα χωρίς ζώνες. Ως έφηβοι μετατραπήκαμε σε κουρσάρους της ασφάλτου με “παπιά” και τρικάβαλα χωρίς κράνη και στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης οδηγήσαμε τύφλα στο μεθύσι, χωρίς συναίσθηση του θανάτου που απλά μας έκανε τη χάρη. Δεν ξέρανε οι γονείς μας, αργήσαμε να μάθουμε κι εμείς... Τώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία. Τώρα έχουμε χρέος. Έχουμε ευθύνη και πρέπει να την αναλάβουμε. Δε γίνεται να καταστρατηγούνται βασικοί κανόνες οδικής κυκλοφορίας προς χάριν της όποιας επιλογής, μαγκιάς και άποψης. Δε γίνεται οι δρόμοι που μοιραζόμαστε να μετατρέπονται ακόμη σε ένα πεδίο μιας ηλίθιας “κόντρας” από κάποιους δήθεν εθισμένους στο πάθος της ταχύτητας. Δύο κόσμοι στα άκρα... Εσύ που ονειρεύεσαι αδρεναλίνη στα ύψη και γκάζια στο “κόκκινο” βάζοντας υποθήκη εν γνώσει σου - ή και όχι - ανθρώπινες ζωές, τη δική σου και τις δικές μας. Κι εγώ που επιλέγω να μετακινούμαι με ασφάλεια γιατί απλά θέλω να ζήσω. Να ζήσω...
