"Και του χρόνου στα σπίτια μας..."

Απόψεις
"Και του χρόνου στα σπίτια μας..."

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόσες και πόσες φορές. Πόσες και πόσες βάρδιες. Χριστούγεννα Πρωτοχρονιές και Πάσχα. Μακριά από εορταστικά τραπέζια, μακριά από φίλους και συγγενείς. Αν γύριζα το χρόνο πίσω ,έχω πει άπειρες φορές πάνω στο ζενίθ νευρικών κρίσεων στο καθήκον,  πως άλλο επάγγελμα θα διάλεγα, τουλάχιστον για να’ χω τις αργίες στο τσεπάκι. Πάλι δημοσιογράφος θα γινόμουν αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Για την δική μας την δουλειά που λέτε είναι δεδομένες οι γιορτές στο ρεπορτάζ, στο γραφείο, στο στούντιο γιατί οι ειδήσεις δεν σταματούν ποτέ και δεν

κατεβάζουν ρολά για χάρη καμιάς αργίας. Κι είναι πολλοί μα πάρα πολλοί όσοι εργαζόμενοι βρίσκονται ακριβώς στην ίδια θέση και κάτω από πολύ  μα πάρα πολύ δυσκολότερες συνθήκες. Και προσαρμόζονται όλοι γύρω μας αποδεχόμενοι πως οι γιορτές δεν σημαίνουν τελικά για όλους οικογενειακή απαρτία  και σπιτική θαλπωρή.  Αυτά τα ολίγα ως πρόλογο…

Στο ζουμί τώρα, γιατί θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνουν μέρες που είναι. Άλλο κακό εύχομαι από καρδιάς να μην τους βρει τους αγαπητούς μας εκπαιδευτικούς πέραν αυτής της ακατανόμαστης Δευτέρας 23ης Δεκεμβρίου που από το πουθενά πετάχτηκε μες στις χρονιάρες μέρες και “χάλασε” τις πολυήμερες (15 στον αριθμό) διακοπές τους. Αλήθεια τώρα, τόση συζήτηση , τόσα επιχειρήματα, επιστολές και αιτήματα για αυτό; Και δεν αναφέρομαι προφανώς στους εκπαιδευτικούς των ακριτικών μας νησιών…

Τόσος προκλητικός πλεονασμός από ανθρώπους που στην δουλειά τους θα επιστρέψουν στις 8 Ιανουαρίου (μεγάλη και η χάρη του Άη Γιαννιού του Προδρόμου που γιορτάζει στις 7 και θεωρείται σχολική αργία επίσης και υπάρχει και εξήγηση αλλά δε με παίρνει “χωροταξιακά” σε λέξεις). 

“Πότε θα μάς πάρει ο ιδιωτικός τομέας με τα στυλιάρια...” γράφει μεταξύ άλλων εκπαιδευτικός στην Κρήτη σε κόντρα ρόλο και σε μία  στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας και περίσσιου θάρρους με αφορμή το “πρόβλημα”,  σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Όχι, τον βίαιο τον  διχασμό ουδείς τον θέλησε ποτέ αλλά αφού τα “κατίμαυρα πέτρινα” χρόνια της κρίσης δεν έφεραν ίσους κανόνες στην εργασιακή αρένα αυτής της χώρας , ίσως να μην έρθουν και ποτέ. Χάθηκε το τρένο των τολμηρών αποφάσεων και της όποιας εξισορρόπησης... Και κάπου εκεί θυμήθηκα πως μήνας δεν έχει περάσει από την είδηση των αλλαγών στις άδειες των δημοσίων υπαλλήλων κι ήρθαν κι ανάψαν τα λαμπάκια μου σαν δέντρο υπέρλαμπρο χριστουγεννιάτικο. Γιατί για παράδειγμα προβλέπεται στο εξής μία (ακόμη εξτρά)  ημέρα ετησίως στις υπαλλήλους για να υποβληθούν σε γυναικολογικές εξετάσεις και επανακαθορίζεται το ανώτατο όριο για την άδεια αιμοληψίας σε δυο ημέρες έως τρεις φορές του χρόνο, χωρίς τις άδειες ασθένειας τέκνων και παρακολούθησης των σχολικών τους επιδόσεων. 

Πονεμένη υπόθεση σε αυτή την χώρα η μητρότητα και το πόσο κραυγαλέα άνισα αντιμετωπίζεται σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Όχι, όχι δεν θέλω να χαλάσουμε άλλο τις καρδιές μας. Τα δικά μας τα παιδιά είναι άλλωστε από κούνια εκπαιδευμένα να είναι παιδιά ιδιωτικών υπαλλήλων…Της μαμάς που αργεί, της μαμάς που λείπει, της μαμά που δεν μπορεί, της μαμάς που  όλα τα μπορεί αλλά τρέχοντας σαν τον Λούη με τις αντοχές στο κόκκινο και τα νεύρα τσαντάλια. Της μαμάς που πρέπει να πάει για δουλειά κι ας είναι Κυριακή , κι ας είναι Χριστούγεννα. Χτύπησα φλέβα ευαίσθητη,  και λέω να το κλείνω σιγά σιγά το κείμενο γιατί είναι μέρες αγάπης και δεν θα φαρμακώσω άλλο την ψυχή μου και τις ψυχές  των άλλων. Και του χρόνου σπίτια μας συνάδελφοι…

Υ.Γ 1 :Και που είστε συναδέλφισσες, βάλτε στον προγραμματισμό του έτους τον σωτήριο γυναικολογικό μας έλεγχο κι ας είναι τα ιατρικά ραντεβού στρυμωγμένα όσο δεν πάει…Ποιος νοιάζεται για μια μέρα άδειας άλλωστε. Α, και την αιμοδοσία μη ξεχνάτε. Άνευ ανταλλάγματος…Έτσι,  για την “αλητεία” της προσφοράς!

Υ.Γ 2: Δεν τα χω με τους δημόσιους υπαλλήλους. Με το δημόσιο όμως  τα χω…

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News