Αν σε κάτι μπόρεσε να καταλήξει για όσα είδε από την ομάδα που αναλαμβάνει, ο Νταμπράουσκας από τα μπουθ των VIP του «Γεντί Κουλέ», είναι ότι θα χρειαστεί ένα μαγικό ραβδί ικανό να μεταμορφώνει ένα ασκέρι σε ομάδα. Υποθέτουμε ότι το σημειωματάριό του θα γέμισε με νευρικά γράμματα.
Μια ομάδα παικτών που δεν θύμιζε επαγγελματική. Ένα ανοργάνωτο πλήθος, που έφερνε στο νου του κάθε θεατή, (βλέποντάς τους να τρέχουν με βιασύνη, χωρίς ουσία, έμπνευση, προσανατολισμό) αυτό που έλεγαν παλιά, ασκέρι...
Σαφώς πιεσμένοι από την ανάγκη της νίκης, εμφανώς τρακαρισμένοι με έναν άγνωστό τους προπονητή, να σημειώνει από ψηλά τις αστοχίες τους. Τραγική η εικόνα αυτού του παζλ για τον ΟΦΗ…
Ευτυχώς ήταν ο εξαιρετικός Μανδάς και η ισοπαλία δεν έγινε ήττα, όσο κι αν το σουτ στο δοκάρι στο 72 μπόρεσε να στείλει το σήμα πως δεν είναι μόνο πιλάφι, αλλά υπάρχει και λίγο κρέας στην πιατέλα, παρά την σημαντική απουσία του μετρ Νέιρα.
Κι αν είδαμε μια αισιόδοξη παρουσία στα λίγα λεπτά της εμφάνισης του, αυτό οφείλεται στον νεαρό Θεοδωσουλάκη, που θέλουμε να πιστεύουμε πως ο Λιθουανός, κράτησε στο κεφάλαιο των ενθαρρυντικών.
Απέναντι στην εξπέρ των ισοπαλιών των εκτός έδρας Λαμία ( έχει τέσσερις σε 5 ματς εκτός), ο ΟΦΗ ήταν αδιάβαστος και σε μεγάλο ποσοστό ανίκανος, με αρκετούς παίκτες του, εμφατικά λίγους για επιδίωξη στόχων. Ποιοι στόχοι δηλαδή; Που λέει ο λόγος… Ήταν σαν να έβλεπες στην οθόνη, ένα έργο χωρίς να βγάζεις νόημα τι κάνουν σε κάθε σκηνή οι πρωταγωνιστές, άλλοτε από κενά σεναρίου και σκηνοθεσίας, άλλοτε από ατάλαντους…
Τι άλλο να πούμε μέσα από την απογοήτευση; Ο θεός να πέμψει στα άλλα τέσσερα ματς μέχρι την διακοπή να ανατραπούν τα δεδομένα και μετά κάποιες μεταγραφές που θα βγάζουν την ντροπή ορισμένων και θα κουμπώνουν το παζλ της ομάδας.
