Ν’ ανησυχήσουμε και λίγο, να ζεστάνουμε την παγωνιά του τελευταίου καιρού, ν’ ανάψουν τα αίματα, να βγει η φλόγα, να κινηθούν οι δείκτες και να βιώσουμε την προσδοκία ξανά της χαράς…
Αυτό που μπορεί να συμβαίνει σε μια ομάδα ποδοσφαίρου, με αξίες και δημοφιλή στήριξη –καλό ή λιγότερο καλό- είναι θέμα που κυρίως αναφέρεται στις ηγεσίες της που έχουν το πρόσταγμα από τους σχεδιασμούς, ως την πιο ασήμαντη πτυχή στο εσωτερικό της.
Το πώς το αντιλαμβάνεται κάθε φίλος της, είναι υποκειμενικό και απηχεί πως βλέπει ο καθένας απέξω την ομάδα να παίζει, να ενισχύεται και να στοχεύει. Καθένας και η οπτική του.
Κάπως έτσι μας ήλθε κι είπαμε να αλλάξουμε την στερεότυπη ροή της προσέγγισης με την ομάδα που απηχεί έντονους παλμούς στην κοινωνία και τον τόπο μας. Πέρα από μεταγραφές, σενάρια και άλλα. Μόνο με αυτό που συμβαίνει τώρα...
Γράφοντας χτες για τη σωρεία των απωλειών, ήλθε στο νου μας εκείνη ανάρτηση του άρθρου που ερωτούσε «που είναι οι φωνές σου κυρ Παντελή».
Όχι γιατί πιστεύουμε ότι ο χρόνος πάει πίσω, αλλά φιλοσοφώντας, παντού στη ζωή η ώθηση, η ενθάρρυνση, εν γένει η ανάταση της ψυχολογίας, μπορεί να φέρει καλύτερα αποτελέσματα.
Στο ποδόσφαιρο το λένε «δημιουργική πίεση». Οι πρωταγωνιστές πάντα την επικαλούνται, κυρίως εκείνοι που έχουν κόσμο δίπλα τους και αισθάνονται ότι πρόκειται για μια πίεση δημιουργική …
Στις περιόδους που ο «ευρωπαίος» ΟΦΗ δεν πήγαινε καλά (με το δόγμα Γκέραρντ («Στο ποδόσφαιρο μετράει πάντα το αποτέλεσμα») να ταράσσεται, συχνά η κριτική στρέφονταν στη νοοτροπία…
Το «Ρε σεις…» που φώναζε τότε στους παίκτες του ο κυρ Παντελής, για να τους γεμίσει με εγρήγορση ή «την μπάλα την τρώμε ρε, δεν αφήνουμε να περάσει να γίνει γκολ…» και άλλα παρόμοια "γουστόζικα" χαρακτηριστικά των περασμένων δεκαετιών, έχουν σήμερα τους δικούς τους κωδικούς μαζί και τον τρόπο.
Αρκεί ο ηγέτης, να θέλει και να μπορεί να περάσει ακριβώς το ίδιο μήνυμα μέσα στις συνθήκες και τη γλώσσα της εποχής…
Σε ένα μέτωπο όπως το θέατρο των επιχειρήσεων του ελληνικού πρωταθλήματος, δεν μπορείς να επιβιώσεις με αρωματικό μαντηλάκι…
Εκεί που το ποδόσφαιρο δουλεύει με το πνεύμα του, η τέχνη για την τέχνη δεν μπορεί να λειτουργήσει κλεισμένη σε μια κάμερα. Μπορεί να ακτινοβολήσει όταν οι παίκτες της, την υπηρετούν ως προσωπικότητες – νικητές. Και μαζί μπορεί να καλπάσει και το άλογο που σέρνει το όχημα του «μοντέλου».
«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει, όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.…», λέει το τραγούδι που ερμήνευσε το 1965 τόσο σπουδαία ο αείμνηστος φίλος μας Λάκης Παπάς, σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκι για τον «Ματωμένο γάμο» και το «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με θέμα τον πόλεμο…
Το «11ήμερο» του Ιανουαρίου για τον ΟΦΗ
Είναι αντικειμενικό ότι ο ΟΦΗ δεν μπήκε με το βάρος του στόχου των πλέι οφ στο πρωτάθλημα, αλλά με βασικό μέλημα την έγκαιρη διασφάλιση της παραμονής του. Τα πλέι οφ προέκυψαν ως καλοδεχούμενα από το εκρηκτικό ξεκίνημα όταν στην ομάδα λειτουργούσαν τα πρώτα "κλειδιά" που έχουν την ικανότητα να ανοίγουν το παιγνίδι που υπηρετεί το "μοντέλο κατοχής", για να δειχτεί στη συνέχεια πως τα "δεύτερα" είχαν δυσκολία να το επιτύχουν. Οι αγώνες πάντως συνεχίζονται και είναι πολύ επίπονο μέσα σε 11 μέρες του Ιανουαρίου, να τρέχει αύριο Τετάρτη στην Τούμπα για το κύπελο χωρίς ελπίδες πρόκρισης με τον ΠΑΟΚ, αλλά με σημαία αξιοπρέπειας. Να ακολουθεί το αμέσως Σάββατο η μάχη της Νέας Σμύρνης με τον Πανιώνιο, την Τετάρτη 22 με τον Ολυμπιακό στο "Γεντί Κουλέ" και την Κυριακή 26 ταξίδι στην Ξάνθη... (τρία έξω, ένα μέσα…)
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε ο «αντιρατσισμός»
Θύμα ρατσιστικής επίθεσης έπεσε ο Αμπού Μπα στην αναμέτρηση του Άρη με τη Λάρισα για την 18η αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ο Γάλλος μέσος των «κιτρίνων» άκουσε ρατσιστικά σχόλια κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, τα οποία δεν αναγράφονται στο φύλλο αγώνος. Το περιστατικό που έλαβε χώρα στο θεσσαλικό κάμπο απασχόλησε τα μέσα της πατρίδας του αλλά και τους φιλάθλους ποικίλλουν ομάδων που εξέφρασαν την στήριξη τους και ζητούν την απομάκρυνση αυτών των ανθρώπων από τους αγωνιστικούς χώρους.
«Ντρέπομαι που βλέπω ανθρώπους να επιχειρούν ρατσιστικές, σεξιστικές και ομοφοβικές επιθέσεις και να προσβάλουν χωρίς να συνειδητοποιούν το καταστροφικό αποτέλεσμα και τη συμβολική σημασία των λέξεων τους…». Από την ομιλία του Αλεξάντερ Τσέφεριν, πέρυσι στη διήμερη διάσκεψη του #EqualGame στο Γουέμπλει, με αντιπροσώπους από 50 χώρες, όταν ο πρόεδρος της UEFA, έφερε την πρόταση «ο Διαιτητής να έχει τη δικαιοδοσία να διακόπτει το ματς».
Στην Ελλάδα των χρυσοπληρωμένων ξένων Επιτρόπων και Αρχιδιαιτητών πέρασε με ψιλά γράμματα. Μόνο με εκδηλώσεις και λόγια, όπως πράττει η Superleague δεν γίνεται. Η πράξη και η αντίδραση έδειξαν πως «το ποδόσφαιρο (δεν) είναι ενωμένο κατά του ρατσισμού»…
Κανείς δεν θα πληρώσει, για τη μη εκπαίδευση των διαιτητών και του Καραντώνη… (Λειψοί και Υποκριτές;)
