Στην Ελλάδα της κρίσης ο ηλικιακός ρατσισμός, αναδεικνύεται ως φαινόμενο αποκρουστικό σε κάθε αξία ζωής. Οι ηλικιωμένοι έχουν μπει από καιρό στο στόχαστρο και τείνουν να πεταχτούν στα σκουπίδια (πείτε το περιθώριο) μέσα από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Σε άρθρο του Lifo με τίτλο "Ο ηλικιακός ρατσισμός", είχα διαβάσει πέρυσι τέτοιο καιρό μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του Βασίλη Βαμβακά με την υποσημείωση "Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι ηλικιωμένοι βρίσκονται στο στόχαστρο ή στο περιθώριο"
Η παραστατική περιγραφή του έμεινε για τα καλά στο μυαλό μου, και ξεπετάχθηκε με όλη αυτή την άκομψη και ρατσιστική πολιτική της νυν κυβέρνησης (ναι, ρατσιστικής) με όχημα τον αθλητισμό με τις διατάξεις (όριο στις ηλικίες) που πάει να περάσει η Βουλή των Ελλήνων μέσα από μια σκοπιμότητα που επιδιώκει να «τακτοποιήσει» το νομοσχέδιο.
Οι Έλληνες 70άρηδες πρέπει να χαθούν από προσώπου γης, να τσακισθούν στον Καιάδα, να νιώσουν αδύναμοι και ανίκανοι, εν τέλει άχρηστοι, γιατί (κάποια συμφέροντα) πρέπει να «φάνε» τον Βασιλακόπουλο και τον Διαθεσόπουλο.
Βρήκαν τον πιο εξευτελισμένο τρόπο να το επιτύχουν, στέλνοντας μια ακόμη φορά το μήνυμα ενός Κράτους, που στερείται παντελώς συναισθηματικής νοημοσύνης, ποδοπατώντας ανθρώπινες και Ελληνικές Αξίες.
Το ίδιο έκανε και η προηγούμενη Κυβέρνηση των αριστερών υποσχέσεων που πέρα από το πλάνεμα με τους συνταξιούχους και τον διπρόσωπο Κατρούγκαλο, ένα απόσπασμα από ομιλία του τότε υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου στο Λονδίνο, έριχνε τις μάσκες ολοκληρωτικά πέρυσι:
«Δεν υπάρχει κομψός τρόπος να ειπωθεί αυτό, αλλά αυτοί οι άνθρωποι με φυσικό τρόπο θα φύγουν από το σύστημα. Είναι οι παλιοί συνταξιούχοι. Προσπαθώ να βρω έναν όμορφο τρόπο να το πω, αλλά βασικά θα βγουν από το σύστημα. Μέχρι το 2030-2040 δεν θα είναι εκεί. Άρα δεν υπάρχει αντίκτυπος στη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του δημοσιονομικού συστήματος», είχε πει, χωρίς αιδώ...
Καταλαβαίνει κανείς, που έχουμε μπλέξει και τώρα με την λάθος κίνηση του υφυπουργού αθλητισμού να στείλει στο θάνατο τους «70άρηδες» από την ηγετική δράση της αθλητικής ζωής.
Προφανώς δεν έβρισκε άλλο γόνιμο τρόπο και επέλεξε να «φάει» τους ανεπιθύμητους προέδρους των Ομοσπονδιών με μια ρατσιστική διάταξη που αποθαρρύνει δραστήριους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.
Σε προηγούμενο άρθρο είχαμε φέρει το τρανταχτό παράδειγμα με τον πατέρα του νυν Πρωθυπουργού Κωσταντίνο Μητσοτάκη, που έγινε δεύτερη φορά πρωθυπουργός της χώρας (11 Απριλίου 1990 - 13 Οκτωβρίου 1993) γεμάτος ζωή στα 72 του χρόνια (γεννηθείς το 1918).
Από τον Λευτέρη Αυγενάκη, είναι αλήθεια, δεν το περίμενα. Φοβάμαι όμως ότι η απόφαση του με τους «70άρηδες», θα μείνει πάντα αρνητικό σημείο στο βιογραφικό του. Του αξίζει; Ας, το σκεφτεί ο ίδιος.
Ανανεώνεις το αθλητικό κίνημα, «σκοτώνοντας τα άλογα μόλις κοντεύουν να γεράσουν», ως εκτελεστικό απόσπασμα, επειδή δεν βρίσκεις γρήγορους δημιουργικούς τρόπους;
Κατά τα άλλα οι βουλευτές της ΝΔ του ΚΙΝΑΛ και του Πύρρου Δήμα, ας βαρέσουν στο ψαχνό στην Ολομέλεια, όπως έκαναν και στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής χτυπώντας με ασέβεια τα πρόσωπα που πάτησαν τα 70 τους χρόνια και έχουν προσφέρει Τεράστιες Επιτυχίες στη χώρα…
ΥΓ.: -Αλήθεια γιατί δεν συμπεριέλαβαν και τους προπονητές; Ο Ρικ Πιτίνο οδεύει ήδη στα 68…)
