default-image

«Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα κάτι πιο μεγάλο από τον αθλητισμό»

Ποδόσφαιρο
«Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα κάτι πιο μεγάλο από τον αθλητισμό»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Υπάρχει στον πραγματικό κόσμο, διασυνδεδεμένο και συνυφασμένο με ένα διεθνές πολιτικό οικοσύστημα. Τα καταστατικά της FIFA λένε ρητά ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι απαλλαγμένο από πολιτικές παρεμβάσεις αλλά μοιάζει όπως ο Σίσυφος σπρώχνει εκείνον το μεγάλο βράχο πάνω στο βουνό...

Καταντά οξύμωρο ως φαινόμενο η αποσύνδεση του ποδοσφαίρου με την τεράστια μαζική επιρροή του, από γεγονότα της πολιτικής σκηνής μιας χώρας ή ολόκληρου του πλανήτη. 

Το ποδόσφαιρο είναι κάτι πιο μεγάλο από τον αθλητισμό και το "πραγματεύεται" ως θέμα ο καταξιωμένος συντάκτης του ESPN FC, Γκαμπριέλ Μαρκότι, υποστηρίζοντας σε άρθρο του (Soccer has always been bigger than sport), ότι το ποδόσφαιρο, όσο και να προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, δεν είναι ένας απομονωμένος, αυτοτελής κλάδος της βιομηχανίας ψυχαγωγίας.

Υπάρχει στον πραγματικό κόσμο, διασυνδεδεμένο και συνυφασμένο με ένα διεθνές πολιτικό οικοσύστημα. Το γεγονός ότι σαγηνεύει τα μάτια, παγιδεύει πάθη και προσφέρει ένα παγκόσμιο μεγάφωνο, το καθιστά ακόμα πιο επιρρεπή στον εξωτερικό κόσμο.

«Τα καταστατικά της FIFA -γράφει- λένε ρητά ότι το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι απαλλαγμένο από πολιτικές παρεμβάσεις και ότι τα πολιτικά σύμβολα ή ο ακτιβισμός απαγορεύονται στους  διεθνείς αγώνες. Αλλά μοιάζει όπως ο Σίσυφος σπρώχνει εκείνον το μεγάλο βράχο πάνω στο βουνό. Είναι μάταιο. Η πολιτική επιστρέφει και τον δέχεται στο κεφάλι όποτε το θέλει».

Τα παραδείγματά του βγαίνουν νωπά από τις διακοπές των πρωταθλημάτων του Οκτωβρίου για τα προκριματικά του Euro, μέσα από τους στρατιωτικούς χαιρετισμούς των Τούρκων διεθνών με Γαλλία και Αλβανία, ή τα φυλετικά και ναζιστικά καμώματα των Βουλγάρων κατά της Αγγλίας, που έφτασαν στην παραίτηση του προέδρου της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Βουλγαρίας Μπόρισλαβ Μιχαήλοφ μετά από πίεση του πρωθυπουργού.

Στο μενού, η Νότια Κορέα και η Βόρεια Κορέα - δύο χώρες που εξακολουθούν να είναι τεχνικά σε πόλεμο - αναμετρήθηκαν σε έναν προκριματικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Πιονγκγιάνγκ. Δεν υπήρχαν φίλαθλοι στο γήπεδο - μόνο επιλεγμένοι καλεσμένοι, και ο πανταχού παρών πρόεδρος της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο. Επειδή δεν προβλήθηκε στην τηλεόραση, η Βόρεια Κορέα υποσχέθηκε να κυκλοφορήσει ένα " DVD που περιέχει βίντεο " σε εύθετο χρόνο.

(Πριν από τον αγώνα, αξιωματούχοι στη Νότια Κορέα σκέφτηκαν ακόμη να χρησιμοποιούν συσκευές φαξ για να αναμεταδίδουν ενημερώσεις πίσω στους οπαδούς στο σπίτι.)

Ακόμη και σε φιλικό της Μπρέσια με Βοιβοντίνα σε ένα γήπεδο 1.500 θέσεων ξέσπασαν συμπλοκές μεταξύ σέρβων οπαδών και τοπικών κατοίκων της Αλβανίας, που κρατούσαν κυματιστές σημαίες.

Κλασικότερο δείγμα άλλωστε όπως τα γεγονότα της Καταλονίας δεν υπάρχει με την ανακοίνωση του Πεπ Γκουαρδιόλα σε βίντεο κατηγορώντας τη χώρα του ότι είναι σε μια «αυταρχική κατάσταση », προσθέτοντας ότι «αυτός ο αγώνας δεν θα σταματήσει μέχρι να σταματήσει η καταστολή».

Η Confidencial επίσης γράφει ότι ο Πεπ Γκουαρντιόλα δέχεται κρούσεις από τους Καταλανούς αυτονομιστές για να κατέβει στις επόμενες εκλογές για την προεδρία της Καταλονίας.

Όλα αυτά, με τη μία ή την άλλη μορφή, είναι η πολιτική που διεισδύει στο ποδόσφαιρο και χρησιμοποιώντας τη σκηνή του για περνά ένα μήνυμα.

Όλα αυτά ακριβώς δεν έχουν σχέση με τα διοικητικά όργανα του αθλήματος που δεν είναι καλά εξοπλισμένα για να αντιμετωπίσουν, αυτά τα φαινόμενα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Εάν η διπλωματία, τα δικαστήρια και οι αρχές επιβολής του νόμου δεν μπορούν να το καταλάβουν και να φέρουν ειρήνη και συναίνεση, πόσο επί του θέματος μπορούν να το κάνουν η UEFA και η FIFA; Δεν είναι αυτό πολύ πάνω από το βαθμό της εξουσίας τους;

Αυτός είναι ο ισχυρισμός τους εδώ και πολύ καιρό,  να προσπαθούν να απαγορεύσουν την πολιτική στο όνομα του αθλητισμού.

"Προσπαθήστε" είναι η μοναδική λέξη που μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Γιατί δεν μπορούν. Επειδή η πολιτική είναι πραγματικότητα για όσους επηρεάζονται άμεσα και το ποδόσφαιρο - ειδικά το διεθνές ποδόσφαιρο, με την τεράστια ηχώ του και τις παγίδες του πατριωτισμού και του εθνικισμού - είναι πολύ βολικό όχημα για όσους θέλουν να κάνουν μια δήλωση.

Δεν είναι όλα κακό, φυσικά. Την περασμένη εβδομάδα, για πρώτη φορά σε 38 χρόνια, οι γυναίκες επετράπησαν σε ιρανικό στάδιο να παρακολουθήσουν ποδοσφαιρικό αγώνα .

Ακόμα, σε έναν τέλειο κόσμο, κανένα αθλητικό σώμα δεν θα ήθελε να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα. Ακόμα και εκείνα όπου υπάρχει σχεδόν ομόφωνη συναίνεση - ας πούμε αντιμάχονται τον ρατσισμό και υποστηρίζουν τα δικαιώματα των γυναικών - είναι δύσκολο να επιλυθούν χωρίς κρατική στήριξη και πόρους.

Όταν πρόκειται για τα κουτιά της Πανδώρας, όπως ο ανεπίλυτος πόλεμος της Κορέας, η ανεξαρτησία των Καταλανών, η Τουρκική εισβολή στη Συρία ή η διαμάχη Σερβίας-Αλβανίας, δεν έχουν όπλα στη φαρέτρα τους.

Η περασμένη εβδομάδα χρησιμεύει ως υπενθύμιση ότι υπάρχουν λίγες κοινές πολιτιστικές εμπειρίες παγκόσμια  όπως το ποδόσφαιρο, το οποίο ακριβώς μπορεί να κάνει το παιχνίδι τόσο ευάλωτο στην πολιτική. Είναι πάρα πολύ μεγάλο.

Παρά τις καλύτερες προσπάθειες της, η FIFA, πάντα κινδυνεύει να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Συμπεριλαμβανομένων των άσχημων, οδυνηρών πράξεων.

Αναφορές από άρθρο του Gabriele Marcotti, Senior Writer, ESPN FC

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News