«Η προσαγωγή του Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ από κλιμάκιο της αστυνομίας του Μονακό το πρωί της Τρίτης ήταν ακόμη ένα επεισόδιο στον ανηλεή πόλεμο μεταξύ του Ρώσου δισεκατομμυριούχου και του Ελβετού εμπόρου Τέχνης Υβ Μπουβιέ. - Πρώην ανώτατοι δικαστικοί του Μονακό, βρίσκονται πλέον υπό κράτηση μαζί με τον ρώσο μεγιστάνα Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ και ανακρίθηκαν το πρωί της Τετάρτης. Ο Ριμπολόβλεφ, σύμφωνα με την εφημερίδα Le Monde προσήχθη, καθώς το γραφείο του Εισαγγελέα στο Μονακό τον θεωρεί ύποπτο για «διαφθορά», «διαπλοκή συμφερόντων» και εγκληματική συνέργεια.». (Από το διεθνή τύπο)
Η πρώτη ιστορία στην συλλογή παραμυθιών των αδελφών Γκριμ, έχει ως πρωταγωνιστές μία πριγκίπισσα κι έναν βάτραχο. Στην πιο διαδεδομένη παραλλαγή αυτού του παραμυθιού, η νεαρή κοπέλα, φιλά τον βάτραχο, τα μάγια λύνονται ως ...διά μαγείας, ο βάτραχος μεταμορφώνεται σε πρίγκηπα και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Στην σημερινή εποχή, πρίγκηπες και πριγκίπισσες υπάρχουν, αλλά σε καμία περίπτωση σε σκηνικά ανάλογα με αυτά που εμπνεύσθηκαν οι αδελφοί Γκριμ. Εάν εξαιρέσουμε το τυπικό μέρος, δηλαδή τους γόνους των βασιλικών οικογενειών ανά την υφήλιο, αλλά και το αμιγώς συναισθηματικό σε μία διαπροσωπική σχέση με τα προσωνύμια «πρίγκηπας» και «πριγήπισσα» να βρίσκονται στην ...ημερήσια διάταξη, δύσκολα συναντάμε πρωταγωνιστές με αυτές τις ιδιότητες.
Στον χώρο του ποδοσφαίρου, οι πιο γνωστοί Πρίγκηπες είναι οι παίκτες, οι φίλαθλοι και γενικά όσοι ασχολούνται με την Μονακό, δεδομένου ότι εδρεύσει στο ομώνυμο Πριγκηπάτο, έναν από τους φορολογικούς παραδείσους της υφηλίου. Η τελευταία αναφορά, διόλου τυχαία δεν είναι, καθώς τις τελευταίες ώρες εξελίσσεται ένα θρίλερ με τον ιδιοκτήτη της Μονακό, Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ.
Ο Ρώσος μεγιστάνας, ο «βασιλιάς της ποτάσας» στην πατρίδα του, κρατείται από τις Αρχές, φερόμενος ως εμπλεκόμενος σε οικονομικά σκάνδαλα και διαφθορά. Ο -μεταξύ άλλων- ιδιοκτήτης της νήσος Σκορπιός που βρίσκεται στο Ιόνιο Πέλαγος, αποφάσισε το 2011 να γίνει ο «πρίγκηπας» της Μονακό, αγοράζοντας τον γαλλικό σύλλογο. Είχαν περάσει 11 χρόνια από την τελευταία φορά που η ιστορική (σ.σ. ιδρύθηκε το 1924) ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα Γαλλίας. Και μέσα σε αυτά τα επτά χρόνια που μεσολάβησαν, κατάφερε να την ξαναφέρει στην κορυφή με το σαμπιονά του 2017, σπάζοντας την κυριαρχία της Παρί Σεν Ζερμέν.
«Το ποδόσφαιρο προσφέρει συναισθήματα που δεν συναντάς πουθενά αλλού. Και όταν τα συναισθήματα συναντούν την επιχειρηματικότητα...Ωστόσο, όταν έχεις αποτελέσματα, αλλά χάνεις πολλά χρήματα, δεν μπορείς να είσαι ικανοποιημένος. Είναι απίθανο να είσαι χαρούμενος στο βάθρο, όταν έχεις χάσει 100 εκατομμύρια. Στην Μονακό ήλθα αρχικά για αυτά τα μοναδικά συναισθήματα, αν και θεωρώ ότι δεν είναι υποχρεωτικό να χάσεις χρήματα επενδύοντας στο ποδόσφαιρο», δήλωνε σε έναν μικρό απολογισμό ο Ριμπλόβλεφ, τον Ιούνιο του 2017.
Κι ενώ όλα έδειχναν να πηγαίνουν ...ρολόι στο εσωτερικό της Μονακό, χωρίς καλά, καλά να το καταλάβει κανείς, η ομάδα έχει φθάσει στα όρια του διασυρμού. Τον περασμένο Απρίλιο, οι Μονεγάσκοι έφθασαν στα ημιτελικά του Champions League, διαγράφοντας εντυπωσιακή πορεία στην κορυφαία διοργάνωση. Σχεδόν επτά μήνες αργότερα, κινδυνεύουν άμεσα με υποβιβασμό στο σαμπιονά, ενώ διασύρθηκαν από την Μπριζ για την 4η αγωνιστική των ομίλων, γνωρίζοντας την συντριβή με 4-0. Και το χειρότερο είναι, πως όλα αυτά συνέβησαν χωρίς να υπάρξει η παραμικρή ποδοσφαιρική αντίδραση από τους παίκτες σε όλη την διάρκεια του αγώνα.
Πως όμως μπορεί να εξηγηθεί αυτή η χαώδης διαφορά στην αγωνιστική εικόνα μίας ομάδας;
Θα μπορούσε, ίσως, να δικαιολογηθεί από την αλλαγή προπονητή. Δεδομένου ότι ο άκρως επιτυχημένος Πορτογάλος, Λεονάρντο Ζαρντίμ, αποτέλεσε αιφνιδίως και χωρίς απτό λόγο, παρελθόν για την ομάδα. Κι ενώ προηγουμένως επί των ημερών του, είχε αναδείξει το ταλέντο πολλών παικτών, προεξάρχοντος του Κιλιάν Μπαπέ, ο οποίος έφερε στα ταμεία του συλλόγου περίπου 180 εκατομμύρια ευρώ, αλλά και του Τομά Λεμάρ. Τον Πορτογάλο διαδέχθηκε ένας από τους σύγχρονους θρύλους της Μονακό.
Ο Τιερί Ανρί, άφησε την βεβαιότητα της εθνικής Βελγίου (όπου εργαζόταν ως βοηθός του Ρομπέρτο Μαρτίνεθ) για να ...κολυμπήσει στα βαθιά. Και όπως φαίνεται, δεν θα τα καταφέρει.
Όχι επειδή δεν έχει γνώσεις, ούτε επειδή ενδεχομένως να είναι προπονητικά άγουρος για μία τέτοια ευθύνη. Ούτε επειδή, ίσως, να μην διαθέτει μεταδοτικότητα, ένα από τα σημαντικότερα προσόντα ενός προπονητή. Αλλά κυρίως, επειδή, σύμφωνα με όσα δηλώνει στον γαλλικό Τύπο, εκθέτει τους παίκτες του, λέγοντας πως δεν βλέπει στα μάτια τους την θέληση. Εξαιρετικός ποδοσφαιριστής και συμπαθέστατος ο «Τιτί», αλλά με τέτοιες δηλώσεις και κυρίως με τέτοια άποψη, δεν θα κερδίσει ποτέ την εμπιστοσύνη των ποδοσφαιριστών του.
Και ποιων ποδοσφαιριστών;
Αυτών που πριν από επτά μήνες είχαν φθάσει την ομάδα στην τελική τετράδα του Champions League.
Όπως ο Ραδαμέλ Φαλκάο, ο κορυφαίος Κολομβιανός επιθετικός της σύγχρονης εποχής. Ένας παίκτης που βρήκε τον ποδοσφαιρικό του παράδεισο στο Μονακό και με 71 γκολ είναι ο έβδομος σκόρερ στην Ιστορία της ομάδας.
Όπως ο Βέλγος μεσοεπιθετικός, Γιούρι Τίλεμανς, ένα από τα καλύτερα «δεκάρια» που παίζουν σήμερα στην Ευρώπη.
Όπως ο Ελβετός τερματοφύλακας, Ντιέγκο Μπενάλιο, με σταθερά ικανοποιητική παρουσία τα τελευταία χρόνια στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Κάτι που ισχύει και για τον έτερο πορτιέρε της ομάδας, τον Κροάτη διεθνή, Ντάνιελ Σούμπασιτς. Όπως ο Ρώσος μέσος, Αλεξάντερ Γκολόβιν που διακρίθηκε ιδιαιτέρως στο Μουντιάλ της πατρίδας του.
Όπως ο Βέλγος μέσος, Νασέρ Τσαντλί, σταθερά διεθνής με τους «κόκκινους διάβολους». Όπως ο Πολωνός «ογκόλιθος», Καμίλ Γκλικ, που δεσπόζει στην αμυντική λειτουργία της εθνικής ομάδας της πατρίδας του.
Και πως εξηγείται με αμιγώς ποδοσφαιρική λογική, αυτή η τεράστια απόσταση, μέσα σε διάστημα λίγων μηνών;
Πως γίνεται, παίκτες αυτού του επιπέδου να διασύρονται, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό; Η μόνη πιθανή ορθολογική αιτιολόγηση, σχετίζεται άμεσα με την ψυχολογία. Δηλαδή, οι παίκτες της Μονακό, να γνώριζαν έστω επιδερμικά τι επέρχεται σε διοικητικό επίπεδο και να άρχισαν να προβληματίζονται.
Η επιλογή να φύγουν δεν είναι τόσο εύκολη, καθώς και ισχυρά συμβόλαια έχουν και άκρως ...παχυλά. Ιδιαιτέρως σοβαρό πλήγμα, αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία η αποπομπή του Ζαρντίμ, καθώς είχαν μάθει να ζουν και να λειτουργούν μαζί του για 4,5 χρόνια και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.
Ακολούθησαν τα πρώτα στραβοπατήματα, η μία «γκέλα» διαδέχθηκε την άλλη, ανέλαβε ο -τουλάχιστον προς το παρόν- ανεπαρκής, Ανρί, οι «σφαλιάρες» συνεχίσθηκαν και κάπως έτσι φθάσαμε στην εξευτελιστική συντριβή από την Μπριζ.
Όπως όλα δείχνουν, η ιστορία αγάπης της Μονακό με τον Ρώσο πρίγκηπα της, οδεύει προς το τέλος της.
Και άπαντες οι Μονεγάσκοι, τελούν εν αναμονή του επόμενου πρίγκηπα. Χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο, να χρειασθεί να συζήσουν για αρκετό καιρό με τον ...βάτραχο, στην περίπτωση που τελικά επέλθει ο υποβιβασμός στο τέλος της χρονιάς.
Εκτός κι εάν όλα αυτά, είναι μέρος ενός καλοστημένου παραμυθιού...
Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ
