Η στρατηγική της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια είναι σαφής. Δημιουργεί κλίμα και δείχνει την τάση της πολιτικής που θα ακολουθήσει. Και όταν η χρονική συγκυρία ευνοεί τα σχέδια του Τούρκου “σουλτάνου”... “χτυπάει”. Ο Ερντογάν άλλωστε πολύ καιρό πριν είπε ότι θα... ξαμολήσει κατά χιλιάδες πρόσφυγές και μετανάστες ως μέτρο πίεσης της Ευρώπης. Και όταν είδε πως δεν εξυπηρετούνται τα συμφέροντά του, το έκανε. Άρα το συμπέρασμα είναι πως ο Ερντογάν δεν αιφνιδίασε κανέναν. Εργαλειοποιεί χιλιάδες ανθρώπους για να συνδέσει τα συμφέροντά του στη Συρία με το Μεταναστευτικό και τις επιπτώσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη...
Στην Ευρώπη δεν αιφνιδίασε κανέναν, όπως ούτε και στο εσωτερικό του... Το οποίο παρεμπιπτόντως “βράζει” αλλά για τον ίδιο είναι ελεγχόμενο και, αν δεν είναι, θα κάνει το παν να το ελέγξει. Και όταν λέμε το παν, εννοούμε αυτό που όλοι ξέρουν... Πως ο Ερντογάν είναι ένας αδίστακτος “σουλτάνος” που δεν καταθέτει εύκολα τα όπλα. Όμως μπορεί να μην αιφνιδίασε, αλλά φαίνεται πως αιφνιδιάστηκε. Και αιφνιδιάστηκε από την ελληνική πλευρά και τον Μητσοτάκη, καθώς συμβολικά και πολιτικά είχε ιδιαίτερη βαρύτητα η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να στέκεται δίπλα στον Έλληνα πρωθυπουργό.
Η Ελλάδα φυλάει τα σύνορά της και αυτό το ξεκαθαρίζει και στους εταίρους της και στους γείτονές της. Καλά ως εδώ... Αλλά ανατρέχω σε αυτό που έγραψα πριν από λίγες γραμμές. Ο Ερντογάν είναι διατεθειμένος να τραβήξει κι άλλο το σχοινί, γι’ αυτό η Ευρώπη δεν μπορεί να σέρνεται πίσω από τις εξελίξεις. Καλά τα χρηματοδοτικά πακέτα προς τη χώρα μας, αλλά η υποχρέωση δεν καλύφθηκε. Καλές οι δηλώσεις στήριξης των Ευρωπαίων, αλλά στην πράξη η Ελλάδα χρειάζεται ενίσχυση με συνέχεια και συνέπεια. Και αν ακούγεται ωραίο πως τα ελληνικά σύνορα είναι ευρωπαϊκά, η χώρα μας πρέπει να νιώσει πως οι εταίροι είναι δίπλα της, σεβόμενοι μια χώρα που έχει σύνορα, έχει όρια, έχει αντοχές και έχει επιδείξει και αλληλεγγύη αλλά και υπευθυνότητα απέναντι στις εξελίξεις. Και την υπευθυνότητα η ελληνική πλευρά την έδειξε στο έπακρο τις ημέρες αυτές. Ώριμα, ψύχραιμα αλλά ηχηρά.
Βέβαια τον δρόμο της υπευθυνότητας δεν τον ακολούθησαν όλοι, γιατί, ξέρετε, μπορεί στη χώρα μας να ζητάμε ομοψυχία ανάμεσα στους εταίρους της Ευρώπης, ωστόσο εντός ελληνικών συνόρων δυσκολευόμαστε να τη δείξουμε. Ίσως κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν κάποιοι επιπλέον πως απέναντί μας δεν έχουμε τις μωρομάνες και τους δυστυχισμένους-κατατρεγμένους από τον πόλεμο, αλλά τον αδίστακτο Ερντογάν και τους εκβιασμούς του. Και απέναντι στις ασύμμετρες απειλές οι επιλογές πολλές φορές είναι μονόδρομος.
