Διαχρονικά η οικογένεια αποτελούσε και θα αποτελεί (αλίμονό μας αν όχι) τον στυλοβάτη της ελληνικής κοινωνίας. Η οικογένεια αποτελεί τον πυρήνα της καθημερινότητας, των αρχών και των αξιών που καθένας από εμάς αναπτύσσει σε ατομικό επίπεδο και κατόπιν μεταφέρει στην κοινωνική του υπόσταση. Είναι το λιμάνι και το αποκούμπι, όμως για τους Έλληνες αποτελεί και ένα ισχυρό σημείο αναφοράς και «γέφυρα που συνδέει τον κοινωνικό και τον ατομικό, τον δημόσιο και τον ιδιωτικό βίο».
Την ίδια ώρα, όμως, η οικογένεια είναι εκείνη που δοκιμάζεται περισσότερο. Η ελληνική οικογένεια στα χρόνια της κρίσης δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα με την οικονομική κρίση να μετατρέπεται σε κρίση συνοχής, μιας και τα δεδομένα της μεταλλάχτηκαν βίαια.
Το ελληνικό νοικοκυριό άρχισε να βλέπει όλα όσα θεωρούσε ευλογία να μετατρέπονται σε κατάρα: ακίνητη περιουσία, ένα καλό εισόδημα, ένα Ι.Χ. κ.λπ., κ.λπ. Πράγματα γνωστά και πολυειπωμένα.
Περνώντας πια η χώρα μας σε μια περίοδο που το κλίμα αντιστρέφεται, η οικονομία ανοίγει τα “φτερά” της και η ανάπτυξη θέλουμε να αποτελέσει μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα και όχι μια ευχή και μια ανεφάρμοστη θεωρία, η απαίτηση που τίθεται στο τραπέζι είναι μία: στήριξη της ελληνικής οικογένειας τώρα. Όχι στα λόγια, όχι στον σχεδιασμό ή τα «θα». Στην πράξη. Το επίδομα των 2.000 ευρώ (το οποίο δέχτηκε μάλιστα και κακοπροαίρετη κριτική!), αλλά και οι φοροελαφρύνσεις που προγραμματίζονται στο αμέσως επόμενο διάστημα σίγουρα είναι στη σωστή κατεύθυνση. Όμως μην ξεχνάμε πως στήριξη της οικογένειας σημαίνουν και άλλα πράγματα. Στήριξη της οικογένειας δεν είναι μόνο το επίδομα γέννας, το οποίο σίγουρα αποτελεί μια καλή αρχή. Είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουμε για να “ανθίσει” μια οικογένεια.
Δεν μπορεί να αναρωτιόμαστε ακόμα γιατί μία νέα εργαζόμενη γυναίκα επιλέγει να καθυστερήσει την οποιαδήποτε περίπτωση εγκυμοσύνης, την ώρα που έχει χαμηλές αποδοχές, άνιση αντιμετώπιση της μητρότητας ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και μικρές προοπτικές επαγγελματικής ανέλιξης. Πώς θα καλύψει τα έξοδα του παιδιού αν δεν εργάζεται και η ίδια και ο σύζυγός της; Πώς θα πάει στη δουλειά της αν δεν έχει μαμά/ πεθερά/ αδερφή/ ξαδέρφη να της κρατήσει το παιδί, την ώρα που οι παιδικοί σταθμοί δεν επαρκούν; Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. τα ζευγάρια επιλέγουν να αποκτήσουν παιδιά μετά την ηλικία των 35 και τα περισσότερα ζευγάρια δεν αποκτούν πάνω από ένα παιδί. Πώς άλλωστε να τολμήσουν για παραπάνω, αν δε δοθούν ισχυρά κίνητρα για τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες;
Πώς μια αγροτική οικογένεια της ενδοχώρας θα καταφέρει να δώσει στα παιδιά της εκπαιδευτικές ευκαιρίες ίσες με μια οικογένεια του αστικού ιστού; Έχουν αυτά τα παιδιά πρόσβαση σε σχολεία επαρκώς στελεχωμένα; Έχουν πρόσβαση σε εξωσχολικές δραστηριότητας χωρίς υψηλό κόστος και χωρίς μετακινήσεις χιλιομέτρων; Η μαθητική διαρροή στην περιφέρεια αποτελεί ακόμα μια θλιβερή πραγματικότητα.
Οικογένειες, και μάλιστα με ισχυρούς δεσμούς, είναι και οι οικογένειες με υιοθετημένα παιδιά και στη χώρα μας το έχουμε ξεχάσει, όταν η ολοκλήρωση μιας υιοθεσίας στην Ελλάδα είναι μια ψυχοφθόρα υπόθεση για γερά νεύρα. Τις περισσότερες φορές, η όποια απόπειρα υιοθεσίας καταλήγει σε “ναυάγιο”, με άσχημες συνέπειες πρώτα απ’ όλους για τα παιδιά, τα οποία παραμένουν εγκαταλελειμμένα σε νοσοκομεία και ιδρύματα.
Τα παραπάνω δεν τα μάθαμε σήμερα. Δεν είναι άγνωστα σε καμία κυβέρνηση που έχει περάσει μέχρι σήμερα. Διαφωνεί κάποιος με αυτά τα ερωτήματα και αυτά τα δεδομένα; Πιστεύει κάποιος ότι έχουν γίνει αρκετά; Δεν έχουν γίνει ούτε καν ελάχιστα πράγματα για τη βελτίωση αυτής της εικόνας τα τελευταία χρόνια.
Δε δικαιούμαστε να μιλάμε για πρόβλημα υπογεννητικότητας στην Ελλάδα, όταν ξέρουμε ότι δεν έχουμε κάνει τα πάντα για να ενισχύσουμε την οικογένεια. Και δεν τα έχουμε κάνει. Δεν έχουμε κάνει καν αρκετά.
