Υπάρχει πολιτικό προσωπικό που θέλει προφανώς να κάνει “θόρυβο”... όχι για να ακουστεί αλλά για να συζητηθεί... Και εδώ που τα λέμε τη δουλειά τους την κάνουν φράσεις του τύπου «παραδίνομαι» στο εσωτερικό της Βουλής ή «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» στον προσωπικό λογαριασμό βουλευτών. Γιατί να, κάπως έτσι κάποιοι βουλευτές έγιναν πρώτη είδηση... Όχι για τις κοινοβουλευτικές τους παρεμβάσεις... αλλά για το σόου και την αμετροέπειά τους.
Και αν πάμε την όλη συζήτηση πολλά βήματα παρακάτω, τότε θα πρέπει να αναλογιστούμε πως το πολιτικό προσωπικό έχει αναλωθεί στο να ασκεί πολιτική επικοινωνίας και όχι πολιτική. Ανεύθυνες “πολιτικές” πρακτικές. Αβίαστες βαρύγδουπες εκφράσεις που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στον δημόσιο διάλογο και στη βελτίωση της καθημερινότητάς μας. Επικίνδυνα μονοπάτια δήθεν “πολιτικής”, τα οποία φυσικά και δε μας κάνουν πιο σοφούς. Πραγματικά είναι ακατανόητο ότι η φράση «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» ειπώθηκε από βουλευτή.
Με τι λογική η εν λόγω κυρία προχώρησε σε αυτό το σύνθημα και μάλιστα γραπτώς; Το σκέφτηκε καλά πριν το γράψει, δεν... της ξέφυγε! Δεν είναι μπάτσοι, δεν είναι γουρούνια, δεν είναι δολοφόνοι. Οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι που η κυρία αυτή έχει και στην προσωπική της ασφάλεια. Είναι άνθρωποι με οικογένειες και με υπόσταση. Είναι άνθρωποι της οικογένειάς μας, ο γείτονάς μας, ο φίλος μας και κυρίως ο γονιός μας! Γονιός παιδιών που διάβασαν από βουλευτή ότι ο μπαμπάς τους ή η μαμά τους είναι δολοφόνος! Είναι άνθρωποι που καθημερινά ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους. Αν κάποιοι θέλουν να σταθούμε σε μεμονωμένα περιστατικά που δεν τιμούν το αστυνομικό Σώμα, να το κάνουμε. Όπως να το κάνουμε και για τους δημοσιογράφους και για τους δημόσιους υπαλλήλους και για τους γιατρούς και για πολλούς άλλους... Δε χαρακτηρίζουν οι εξαιρέσεις κανένα σώμα ασφαλείας, κανέναν επαγγελματικό φορέα!
Όμως είναι τελείως διαφορετικό να στηλιτεύεις λάθος συμπεριφορές, να τις κατακρίνεις και να επιχειρείς να βελτιωθούν καταστάσεις και πόσω μάλλον μέσα από το αξίωμα που διαθέτεις, και τελείως άλλο να στοχοποιείς. Και αν η πολιτική (και όχι μόνο) ηθική με κάνει να αρνούμαι να δεχτώ τη φράση αυτή, πολύ περισσότερο αρνούμαι να δεχτώ τα αργά αντανακλαστικά. Και της ίδιας και του πολιτικού φορέα που εκπροσωπεί. Και αν το συγνώμη (με “ναι μεν αλλά”) ήρθε αρκετές... μα αρκετές ώρες αργότερα (κάλλιο αργά παρά ποτέ, βέβαια), εγώ θα πω μόνο τούτο: Από τότε που βγήκε το “συγνώμη” χάθηκε το φιλότιμο. Και λίγο φιλότιμο στην πολιτική δε βλάπτει επιτέλους! Ωραία τα σόου αλλά για το τσίρκο. Όχι για τη Βουλή!
