Σίγουρα τα τελευταία χρόνια οι συνεδριάσεις της ολομέλειας της Βουλής δεν είναι βαρετές. Προσφέρονται για ψυχαγωγία αντί να προσφέρονται για ενημέρωση του ελληνικού λαού , νομοθετικό έργο , κοινοβουλευτικό έλεγχο και λοιπές αρμοδιότητες. Σε χρόνια ισχνών αγελάδων περιμένεις από το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι να σταθεί στο ύψος του. Ή μάλλον να σταθεί ταπεινά απέναντι σε αυτούς που υπηρετεί, τους Έλληνες.
Τα χθεσινά παραδείγματα της συνεδρίασης που μας … «ψυχαγώγησαν» δυστυχώς πολλά με φωτεινή εξαίρεση τον Παναγιώτη Πικραμμένο. Και τολμώ να πάρω θέση υπερ ενός ανθρώπου που με έπεισε από το βήμα της βουλής , όχι για τον αν είναι αθώος ή ένοχος , αλλά για την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό με τον οποίο στάθηκε απέναντι στην εθνική αντιπροσωπεία. Και σίγουρα η όποια ειρωνική αντιμετώπιση του δε με βρίσκει σύμφωνη κυρίως γιατί όταν έχεις τρόπους σέβεσαι έναν άνθρωπο 73 ετών. Αυτά είναι στα βασικά που μαθαίνει κανείς από παιδί .
Κατά τα άλλα ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια στην χθεσινή συνεδρίαση πήγαν περίπατο. Από το «αι στο διάολο» μέχρι το «το παρα@@@@τε»
Στη γενικότερη εικόνα η Βουλή βγήκε πιο ηττημένη από ποτέ και οι Έλληνες πιο … πικραμένοι . Η υπόθεση Novartis αργά ή γρήγορα θα λάμψει και θα αποδώσει ευθύνες όπου υπάρχουν . Το πρόβλημα είναι στο πως έγινε αυτή η συζήτηση βάζοντας την ουσία και πάλι στο περιθώριο. Ο κόσμος συνεχίζει να κοιτά απαξιωτικά προς την πλατεία Συντάγματος. Και αυτό όταν το πολιτικό μας προσωπικό βγει από τον φανατισμό της αντιπαράθεσης με τους αντιπάλους , βγει και από την λογική των διχαστικών συνθημάτων και του ευτελισμού των διαδικασιών προς χάρη εντυπώσεων, ίσως και να το καταλάβει . Αν και είμαι σίγουρη πως μια μερίδα του πολιτικού αυτού προσωπικού το έχει καταλάβει αλλά, δυστυχώς για εμάς , δεν ενδιαφέρεται.
Εις το επανιδείν