Κάθε χρόνο η μέρα των φοιτητικών εκλογών μου ξυπνάει όμορφα συναισθήματα. Θυμάμαι εκείνες τις μέρες και τις νύχτες του ...αγώνα. Την αγωνία για τα ψηφοδέλτια, το χτυποκάρδι για τα αποτελέσματα. Την γλυκιά δικαίωση ή ακόμη και την πικρή απογοήτευση για τους αγώνες που δεν απέδωσαν καρπούς. Τα βλέμματα που διασταυρώνονταν την ώρα της καταμέτρησης. Δε ξέρω αν ήταν άλλοι οι καιροί , όπως λένε πολλοί , όμως η συμμετοχή στην συνδικαλιστική δράση μου άφησε ένα θετικό αποτύπωμα. Με έμαθε να υπερασπίζομαι αυτό που πιστεύω , να παλεύω για αυτό, να αγωνίζομαι για να πιστέψουν και άλλοι σε αυτό το όραμα...
Σε αυτά τα παιδιά που σήμερα πιστεύουν σε κάτι και δεν έχουν απαξιώσει τη συμμετοχή στην πολιτική (με την όποια της μορφή και έκφραση) ένα μεγάλο μπράβο . Γιατί θα το ξαναπώ : πρέπει να απαξιώνονται οι πολιτικοί (κατά περίπτωση) όχι η πολιτική.
Και κάτι ακόμα … Δε μπορεί κανείς να διαφωνήσει ότι μέσα από τις φοιτητικές παρατάξεις χτίζονται σχέσεις ζωής, φιλίες δυνατές …
Σε όλους εκείνους τους φίλους μου λοιπόν που δε μετανιώσαμε ποτέ ...
Ν.Σ
