*Του Νίκου Παναγιωτόπουλου
Ήρθε η στιγμή ένα κείμενο που έγραψα στις 2 Ιανουαρίου του 2017, πεντέμισι περίπου χρόνια πίσω, να ολοκληρωθεί και να μπει μια τελεία. Είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθείς την εξέλιξη και την πορεία μιας κατάστασης αν αυτή δεν τελειώσει και δεν ολοκληρωθεί. Αν δε βάλεις στο μυαλό σου ότι δεν πρόκειται να τη βιώσεις ξανά και να την νιώσεις. Είναι πολύ δύσκολο μέσα από την καθημερινότητα και τη συνήθεια να αντιληφθείς πόσο σημαντικά συναισθήματα ένιωσες, αν αυτή η παντέρμη η κατάσταση που πέρασες δε σε εγκαταλείψει οριστικά. Είμαστε ίσως η τελευταία γενιά η οποία γαλουχήθηκε και επηρεάστηκε από ανθρώπους μιας άλλης εποχής. Άνθρωποι του πολέμου, της φτώχιας, της κακουχίας. Της εποχής που τα σπίτια είχαν ξυλόσομπες, μαγκάλια και οι αγρότες γύριζαν στο σπίτι με το γαϊδούρι ή καταϊδρωμένοι με τα πόδια.
Για μένα κλείνει μια περίοδος των πιο έντονων και αυθεντικών συναισθημάτων με πρωταγωνιστές τον Σόλωνα και την Ειρήνη. Ο Νικολής που κατέβαινε από την Ηλιούπολη κάθε καλοκαίρι, για να βρεθεί στο μποστάνι, στο αμπέλι, για να ανέβει στην τρίκυκλη του παππού και για να γευτεί τα κεφτεδάκια της γιαγιάς, έγινε Νίκος που θα αναγκαστεί πλέον να συνεχίσει χωρίς τους πιο ξεχωριστούς παιδικούς και εφηβικούς πρωταγωνιστές της καρδιάς του.
Κάθε σπιθαμή του χαρακτήρα, της καρδιάς και των ονείρων μου ανήκει σ’ εσάς. Η αρχή έγινε τον Δεκέμβρη του 2016, μα είχες μείνει εσύ. Πλέον είστε και πάλι μαζί για να μου ψιθυρίζετε από εκεί ψηλά τη μαντινάδα που λέγατε κάθε καλοκαίρι το τελευταίο βράδυ πριν φύγω. “Σήμερα, απόψε και αυρ’ αργάς θα είμαστε ομάδι και ύστερα ξεχωρίζουμε σαν το νερό στο λάδι”. Απλά ήρθε η στιγμή να απαντήσω ότι δεν ξεχωρίζαμε τότε και δε θα ξεχωρίσουμε ούτε και τώρα. Κάθε χτύπος της καρδιάς μου έχει τον δικό σας παλμό.
Ο Νικολής σας.
*Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι Δημοσιογράφος και Παρουσιαστής στην Κρήτη TV
(Φωτογραφία αρχείου)
