Θα έχει ο σύγχρονος ΒΟΑΚ νέα εκκλησάκια;
Τι να τον κάνουμε τον δρόμο-χαλί από τη στιγμή που ο... καπετάνιος βγαίνει από το χωριό του στον εθνικό και τρέχει με 180; Τι να το κάνουμε το στηθαίο αν ένας δικυκλιστής μπαίνει στη στροφή, που λένε, με τα χίλια;
Στο προσκήνιο έχει έρθει για τα καλά η κατασκευή ενός σύγχρονου Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης μετά και τις προ ημερών τοποθετήσεις τόσο του ίδιου του πρωθυπουργού, όσο και του υπουργού Υποδομών από το νησί για την πρόθεση της κυβέρνησης να “τρέξει” το θέμα. Πόσες αναφορές, ωστόσο, έχουμε ακούσει τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια από το στόμα πολιτικών αλλά και τοπικών φορέων για σχεδιασμούς που ήταν έτοιμοι να υλοποιηθούν καθώς, όπως έλεγαν, «η Κρήτη δεν αντέχει άλλα θύματα και άλλους νεκρούς»;
Το μέτρημα έχει χαθεί και όλο αυτό το διάστημα όλοι μα όλοι ήταν ανακόλουθοι και το λιγότερο, ασυνεπείς σε αυτά που είχαν υποσχεθεί. Δε θα επιχειρήσω, ωστόσο, αναδρομή και ανασκόπηση των όσων εξαγγέλθηκαν και δεν έγιναν. Αυτό που έχει αξία είναι τι γίνεται σήμερα.
Ας περιμένουμε λοιπόν τις ανακοινώσεις και μετά εδώ είμαστε για να τα ξαναπούμε.
Να πάρουμε, ωστόσο, το αισιόδοξο σενάριο; Σε μία πενταετία από σήμερα η Κρήτη έχει έναν από τους πιο σύγχρονους δρόμους της Ελλάδας, που ντρέπεσαι να τον... πατήσεις που λένε.
Με διαχωριστικό στηθαίο, με διόδια και με ένα οδόστρωμα χαλί! Κάνω την εξής ερώτηση: Θα μπει ένα φρένο στα τροχαία συμβάντα; Η Κρήτη θα σταματήσει να θρηνεί ανθρώπους στον βωμό της ασφάλτου; Οικογένειες θα συνεχίσουν μια φυσιολογική ζωή ή το μαύρο θα γίνει μέρος της καθημερινότητάς τους; Και δίνω και την εξής απάντηση: Αν δεν αλλάξουν νοοτροπία οι Κρητικοί, τα νεκροταφεία θα γεμίσουν ακόμα περισσότερο κι εμείς οι δημοσιογράφοι θα συνεχίσουμε τα ρεπορτάζ για έναν αιματοβαμμένο ΒΟΑΚ. Τι να τον κάνουμε τον δρόμο-χαλί από τη στιγμή που ο... καπετάνιος βγαίνει από το χωριό του στον εθνικό και τρέχει με 180; Τι να το κάνουμε το στηθαίο αν ένας δικυκλιστής μπαίνει στη στροφή, που λένε, με τα χίλια;
Να συνεχίσω; Καταλάβατε τι εννοώ και είμαι σίγουρος. Υπάρχουν οδηγοί στο νησί - εάν είναι η πλειοψηφία ή η μειοψηφία εσείς θα το κρίνετε - που βγαίνουν στον δρόμο για να εκτονωθούν και για να πουλήσουν τρέλα και μαγκιά, και αυτή η νοοτροπία μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Οι περισσότεροι από αυτούς βγαίνουν στον δρόμο για να σκοτώσουν και έχουν δίπλα τους τα παιδιά τους. Ναι, τα παιδιά τους! Όταν ένας πατέρας λίγο μετά τα μεσάνυχτα περνάει από το κέντρο του Ηρακλείου για να πάει στο σπίτι του στη λεωφόρο Κνωσού και δε σταματάει σε κανένα φανάρι - μα σε κανένα όμως, και είμαι αυτόπτης μάρτυρας σ’ αυτό το περιστατικό - έχοντας δίπλα του τον ανήλικο γιο του, τότε τίποτα δε θα μας σώσει. Κανένας ΒΟΑΚ, καμία κυβέρνηση, για να μην πω κανένας Θεός και χαρακτηριστώ και βλάσφημος. Μήπως είναι καλύτερα να δώσουμε χρήματα για να αλλάξουμε μυαλά, νοοτροπίες και κουλτούρα προτού ξοδέψουμε εκατομμύρια για να κατασκευάσουμε δρόμους, στηθαία και διόδια;
Πόσο απλοϊκά, ωστόσο, τα παρουσιάζω, αλλά θεωρητικά. Στην πράξη όλο αυτό περί αλλαγής της “καπετανιάς” και της εκτός λογικής και ορίων οδήγησης είναι ρεαλιστικό να υλοποιηθεί; Να κάνω ακόμα μία ερώτηση; Αν κάποιος πιαστεί μεθυσμένος και η ίδια η Πολιτεία τού στερήσει εφ' όρου ζωής τη δυνατότητα να ξαναπιάσει τιμόνι στα χέρια του, θα αποτελέσει αυτή η εξέλιξη παράδειγμα για όλους εμάς; Αν κάποιος αναπτύξει ταχύτητα... μαχητικού αεροσκάφους και έρθει αντιμέτωπος με την ίδια “τιμωρία”, θα αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή, ναι ή όχι; Μην ακούω λοιπόν ότι ένα μέτρο με τιμωρητικό χαρακτήρα δε βοηθά. Στην Κρήτη των εν δυνάμει εγκληματιών-οδηγών, ναι, βοηθά σαν ένα πρώτο στάδιο αντιμετώπισης ενός φαινομένου που μας ντροπιάζει όλους. Σ’ ένα δεύτερο στάδιο μετά από χρόνια, όταν όλες αυτές οι νοοτροπίες έχουν απομονωθεί, μπορούμε να συζητήσουμε για την παιδεία που πρέπει να “χτίσουν” οι νέοι μέσα από το σχολείο.
Ο σύγχρονος ΒΟΑΚ λοιπόν πρέπει να συνδυαστεί με αυστηρά πρόστιμα - αναφέρομαι σ’ ένα καθεστώς που θα ισχύσει σ’ όλη τη χώρα - ισχυρή αστυνόμευση και απομόνωση με όλους τους τρόπους - με σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να μην παρεξηγηθώ - όλων αυτών που θα προσπαθήσουν να μετατρέψουν έναν δρόμο-στολίδι σε έναν ακόμα νεκροταφείο ανθρώπων μέσα σ’ ένα σύγχρονο περιτύλιγμα αυτή τη φορά. Ένας άνθρωπος που έχει γαλουχηθεί με τη λογική ή καλύτερα με την παράνοια της... μπάντας, συγχωρήστε με, αλλά δε θα αλλάξει στάση και συμπεριφορά αν πιάσει τιμόνι σ’ έναν δρόμο που, όπως είπα και παραπάνω, “ντρέπεσαι να τον πατήσεις”. Για να μη γεμίσει λοιπόν αυτός ο ΒΟΑΚ που όλοι περιμένουμε με... εκκλησάκια και με δάκρυα, θα πρέπει τα εγκαίνια και οι κορδέλες να συνδυαστούν με πρωτοβουλίες και δράσεις.
Θυμάμαι μια φράση που μου είχε πει πέρυσι, μέσα από τους “Ήρωες”, ο πατέρας ενός νέου, του Νικήτα, που σκοτώθηκε σε δρόμο της Κρήτης. «Εμείς τις γιορτές βρισκόμαστε στον τάφο του παιδιού μας, είμαστε εκεί για τον Νικήτα...».
Χαιρετώ σας...
