Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει συμπληρώσει πάνω-κάτω οκτώ μήνες στη διακυβέρνηση της χώρας και εδώ που τα λέμε τα λάθη και τα φάουλ δεν είναι και λίγα. Δε θα αναλύσουμε αν είναι λιγότερες ή περισσότερες οι αστοχίες από τις... επιτυχημένες παρεμβάσεις, αλλά θα σταθούμε στην παράμετρο το πώς αντιλαμβάνεται η αντιπολίτευση την κατάσταση που διαμορφώνεται μέσα από τις επιλογές της κυβέρνησης.
Λανθασμένη προσέγγιση στην προσφυγική κρίση με ετεροχρονισμένη επανίδρυση του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου υπό τον Νότη Μηταράκη, μπάχαλο με την τροπολογία για το καθεστώς πολυϊδιοκτησίας και τις ποινές των ποδοσφαιρικών ομάδων, κραυγές και πισωγυρίσματα μέσα από τις αρχικές τοποθετήσεις των διοικητών στα νοσοκομεία και παραγκωνισμός της χώρας στη συζήτηση που έχει ξεκινήσει για τη διαχείριση της κρίσης στο εσωτερικό της Λιβύης. Απλές αναφορές κάνω, για το περιεχόμενο των οποίων λίγο-πολύ όλοι συμφωνούμε. Όσοι δηλαδή δε φοράμε ωτοασπίδες και δεν έχουμε προμηθευτεί γυαλιά από το περίπτερου του... Μαξίμου ή της... Κουμουνδούρου.
Εδώ τώρα ξεκινά μια μεγάλη συζήτηση αναφορικά με το: Τι κάνει ή - για να το θέσω καλύτερα - σε ποιο μονοπάτι βαδίζει η αντιπολίτευση; Και η αξιωματική αλλά και το Κίνημα Αλλαγής. Τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων δίνουν ένα ξεκάθαρο προβάδισμα στη Νέα Δημοκρατία, σαν να μην έχει περάσει μία ημέρα από τον Ιούλη του ’19 και τις εθνικές εκλογές. Μα καλά, μπορεί να αναρωτηθεί κάλλιστα και δικαιολογημένα κάποιος, συνήθως δε λένε ότι μια κυβέρνηση έχει φθορά μέρα με τη μέρα ακόμα και περισσότερο, την οποία εκμεταλλεύεται ως ένα βαθμό και δημοσκοπικά η αντιπολίτευση; Ε, λοιπόν, απ’ ότι φαίνεται, όχι μόνο δεν έχει αποκομίσει κέρδη, αλλά παλεύει να βρει πατήματα, τακτικές και στρατηγικές. Ο Κυριάκος “παίζει μπάλα” μόνος και έχει και το περιθώριο να βγάζει και... σποτάκια με τις επιτυχίες του. Η αντιδεξιά ρητορική, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΙΝ.ΑΛ., δεν έχει οδηγήσει κάπου, με τις καταγγελίες και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης να έχει παγιώσει απλά μια επικοινωνιακή και ουσιαστική υπεροχή της κυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε κάπως απότομα από τα υψηλά πατώματα της εξουσίας στους... δρόμους και συμπεριφέρεται πλέον σαν να μην ανέβηκε ούτε μία ημέρα τα σκαλιά του Μαξίμου. Χωρίς να έχει υιοθετήσει καμία τάση αυτοκριτικής, απλά φωνάζει και επιχειρεί να κρατήσει ισορροπίες στις αντικρουόμενες απόψεις στο εσωτερικό του - και μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν - ειδικά τώρα που επανήλθε στις επάλξεις. Εξαιτίας λοιπόν αυτών των αντανακλαστικών, έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο κενό που δεν ξέρω αν μπορεί να καλυφθεί μέσα στην τετραετία. Πόσα λάθη, πόσες παραλείψεις θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση για να πάρει τα πάνω της η αντιπολίτευση; Βλέπετε ότι γενικεύω και δε στέκομαι μόνο στην Κουμουνδούρου. Στον κόσμο του παραμένει και το ΚΙΝ.ΑΛ., ενώ τα χαμηλά ποσοστά εδώ και αν έχουν παγιωθεί. Η πολιτική των χαμηλών τόνων και της συναίνεσης - ακόμα και σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, από τη στιγμή που καταγράφονται φάουλ της κυβέρνησης και υπάρχει η δυνατότητα να ανέβουν οι τόνοι - δεν αρκεί, ή για να το θέσω και πάλι καλύτερα δεν έχει ουσία.
Θα το επαναλάβω. Ο Μητσοτάκης θα “παίζει μπάλα” μόνος όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει πατήματα, ιδεολογίες και νέο αφήγημα και όσο το ΚΙΝ.ΑΛ. δεν αποφασίζει αν θέλει τον ρόλο του... εταίρου ή του αυτόνομου πολιτικού φορέα. Χαιρετώ σας.
