Εκεί που θες να αγιάσεις, που λένε, και να αντιμετωπίσεις τις εξελίξεις καλοπροαίρετα... δεν μπορείς. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Μήπως, λέω μήπως, εκεί στο κυβερνητικό επιτελείο δεν έχουν αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης στο μέτωπο του Λιβυκού και των προσκλήσεων της Τουρκίας; Μήπως έχουν επαναπαυτεί στη λογική του “έλα, μωρέ, έχουμε τις συμμαχίες μας και δε θα μας ακουμπήσει κανείς”; Δεν εξηγείται διαφορετικά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα “χαστούκια” - γιατί συγχωρήστε με περί χαστουκιών πρόκειται. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος για δεύτερη φορά...
Χαστούκι δεν είναι να μη σε καλούν στη Διάσκεψη του Βερολίνου με οικοδέσποινα τη φίλη σου (!) Γερμανία, την ώρα μάλιστα που βασικός συνομιλητής είναι η Τουρκία; Πού πήγαν, βρε, όλοι αυτοί που καταδίκαζαν τη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης και τώρα κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τον... παράνομο Ερντογάν;
Χαστούκι δεν είναι το γεγονός ότι ο πλανητάρχης Τραμπ, έχοντας δίπλα του τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη, σφύριζε αδιάφορα και έκανε τον... Κινέζο αναφορικά με τη στάση της Τουρκίας; Ναι, τώρα θα μου πείτε ολόκληρη επιστολή έστειλε κοτζάμ Πομπέο στον Μητσοτάκη, ότι στηρίζουν οι ΗΠΑ την Ελλάδα, στη συμπεριφορά Τραμπ θα “κολλήσουμε”; Εγώ πάλι βλέπω τις ΗΠΑ να αφήνουν τον “σουλτάνο” να κάνει ό,τι θέλει. Πάμε παρακάτω...
Δεν ξέρω τι πιστεύει ο καθένας, αλλά εμένα αυτή η προσφυγή στη Χάγη, στην οποία αναφέρεται ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση, για να λύσουμε, λένε, τις διαφορές μας με την Τουρκία για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, κάπως δε μου ακούγεται καλά. Δηλαδή ένα δικαστήριο θα αποφασίσει για το αυτονόητο; Για τα κυριαρχικά δικαιώματα μιας χώρας; Για την εθνική της κυριαρχία; Καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με τον Ερντογάν, δηλαδή, για ποιο λόγο; Δεν μπορώ να το καταλάβω και όλο αυτό με προβληματίζει.
Τώρα θα πει κάποιος... Λανθασμένες κινήσεις έχει κάνει μόνο αυτή η κυβέρνηση στην εξωτερική της πολιτική; Όχι βέβαια. Διαχρονικά αυτό συμβαίνει. Η Ελλάδα σε ρόλο άμυνας, περιμένοντας τις εξελίξεις και αναμένοντας από τους συμμάχους για δηλώσεις και κινήσεις συμπαράστασης. Με ταυτότητα κομπάρσου στις εξελίξεις δεν πας πουθενά. Θα απειλείσαι, θα αδικείσαι και δε θα μπορέσεις να αποδείξεις το αυτονόητο.
Στο εσωτερικό τώρα... Δεν ήταν φάουλ της κυβέρνησης η “κωλοτούμπα” με την επανασύσταση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής; Αυτή δεν ήταν η κυβέρνηση που έκρινε σκόπιμο με την έναρξη της θητείας της ότι δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει αυτό το χαρτοφυλάκιο; Καταργείς λοιπόν ένα υπουργείο τη στιγμή που η προσφυγική κρίση βρίσκεται στην κορύφωσή της και έρχεσαι μετά από πέντε μήνες και λες τι; Τι πήγε λάθος; Τι κενά καταγράφηκαν; Καμία απάντηση...
Αναφορικά με την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας τώρα, οι περισσότεροι μίλησαν για νίκη του πολιτικού συστήματος. Πρώην πρωθυπουργός απουσίαζε, τέσσερις οι απουσίες από τον ΣΥΡΙΖΑ και αρκετή μουρμούρα. Μια αίσθηση τού “άντε να το κλείσουμε και αυτό και να συνεχίσουμε”. Τους λόγους που δε συνέχισε ο Παυλόπουλος δεν τους έχω καταλάβει από αυτά που έχουν ειπωθεί μέχρι και σήμερα. Τώρα, αν τους υποψιαζόμαστε, είναι άλλο θέμα.
Δεν ασχολήθηκα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα χρειαστώ μονοσέλιδο για να αναφερθώ στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η πασοκοποίηση χρειάζεται χρόνο. Αλλά ήρθε ή ώρα να κάνει και λίγο αντιπολίτευση. Μέχρι τώρα ο Μητσοτάκης παίζει μόνος του μπάλα. Χαιρετώ σας...
