Γέμισαν τα social αναρτήσεις και σχόλια. Ο τραμπούκος μαθητής κι η ψύχραιμη καθηγήτρια από τη Θεσσαλονίκη. Χιλιάδες οι προβολές ενός βίντεο που είναι ποινικά κολάσιμο από το πρώτο frame. Μια πραγματική, ρεαλιστική, σύγχρονη τραγωδία, γυρισμένη σε μια αίθουσα ενός ΕΠΑ.Λ.
Στη σκηνή όλος ο θίασος: Μαθητές που κάνουν χαβαλέ κρατούν τους δεύτερους ρόλους. Πρωταγωνιστές μια καθηγήτρια που εξαντλεί τα όρια της ενσυναίσθησής της σ’ ένα εσωτερικό κονταροχτύπημα για το αν έκανε καλά που διάλεξε να μπει σε αίθουσα ή όχι, κι έναν έξαλλο μαθητή που φωνάζει για μια απουσία - φαίνεται αυτό είναι που τον πονά, η απουσία - αλλά που η εξαλλοσύνη του εξαντλείται στη λέξη «σβήσ’ τη»... Κι από κοντά ο υποψήφιος για β’ ανδρικό - ο μαθητής με τη σκούπα ή μπατανόβουρτσα ή ό,τι είναι τέλος πάντων.
Γέμισαν τα social αναρτήσεις και σχόλια... Να τιμωρηθεί αυστηρά, να αποβληθεί διά παντός, να λιθοβοληθεί στην πλατεία, να καεί στην πυρά, να απελαθεί από τη χώρα, να, να, να... Απειλές, βρισιές, κατάρες. Εύθικτοι πολίτες, ευγενείς, σεβαστικοί, “δίνουν πόνο” μέσα από τα πληκτρολόγιά τους. Μύδροι εναντίον ενός μαθητή που μας έκανε καθρεφτάκι και μάλιστα μεγεθυντικό. Γιατί αυτό έκανε.
Κι είδαμε σε μεγέθυνση τους κόπους ετών: Έτσι, σεβαστικέ μου πληκτρολογητή, φωνάζεις στον μπροστινό σου πριν καν ανάψει το φανάρι. Έτσι φωνάζεις στον ηλικιωμένο πατέρα σου που σε ρωτά ξανά και ξανά «ποιανού είσαι εσύ;». Έτσι τραμπουκίζεις τις γυναίκες οδηγούς που κρατάνε σφιχτά το τιμόνι και οδηγούν αργά. Έτσι συμπεριφέρεσαι στους υπαλλήλους των δημόσιων υπηρεσιών. Έτσι και στις πωλήτριες στα καταστήματα. Τον ίδιο σεβασμό με τον “τρισκατάρατο” μαθητή δείχνεις κι εσύ στη δασκάλα τού γιου σου που σου είπε πως «ίσως πρέπει να δείτε έναν ειδικό, γιατί το παιδί σας παρουσιάζει κάποιες αναπτυξιακές... αδυναμίες». Ή μήπως ξέχασες, σεβαστικέ μου πλητρολογητή, πώς έκανες και με τι λόγια “στόλισες” τον δάσκαλο που έβαλε 8 στα Μαθηματικά στην Στ’ Δημοτικού στο καμάρι σου;
Γέμισαν τα social αναρτήσεις και σχόλια... Για τους “ελεεινούς” γονείς που μεγάλωσαν ένα τέτοιο πλάσμα. Και για τη βία που έχουν ασκήσει πάνω του. Μμμμμ... Μάλιστα, εύθικτοι πολίτες, ευγενείς, σεβαστικοί και καλοί γονείς κυρίως. Ξεχάσατε φαίνεται πώς φωνάζατε στο 3χρονο παιδάκι σας που έριξε το γάλα του στο χαλί. Ξεχάσατε πώς του συμπεριφερθήκατε όταν έκοψε κάθετα το λεμόνι κι όχι οριζόντια, όπως το θέλατε εσείς. Ξεχάσατε το show σας μπροστά στους φίλους του στο σχολείο γιατί δεν είχε σ’ όλα 10. Ή μπας και ξεχάσατε όταν φωνάζατε την κόρη σας «πορν@#%ο» επειδή την τσακώσατε να φιλιέται;
Γέμισαν τα social αναρτήσεις και σχόλια... Κι από κοντά κι η ισοπέδωση: με ύφος «εγώ θα σας πω πού τα ξέρω αυτά» κι ελαφρά τη καρδία ξεστομίζετε το «αυτά συμβαίνουν στα ΕΠΑ.Λ.». Αλήθεια; Και πού το ξέρετε εσείς; Φοιτήσατε σε ΕΠΑ.Λ.; Κι αν συμβαίνουν αυτά, τυχαία συμβαίνουν; Μήπως δεν τα “συμφωνήσαμε” από την αρχή πως στα ΓΕ.Λ. πάνε οι “αιθέρες” μαθητές και στα ΕΠΑ.Λ. οι “κουμπούρες”; Μήπως από την έναρξη του θεσμού - των τεχνικών λυκείων ακόμα - δεν είχαμε αποφασίσει ως κοινωνία πως εκεί θα πηγαίνουν οι... αλήτες, παιδιά χωρισμένων γονιών, Αλβανοί και “δεύτεροι” στην καταγωγή;
Ντρεπόμασταν στον καιρό μου να πούμε πως θα θέλαμε να πάμε σ’ ένα ΕΠΑ.Λ., γιατί ακόμα κι αν γλιτώναμε το “στίγμα”, θα μας τη “λέγανε” στην παρέα πως διαλέξαμε τα εύκολα κι έτσι περάσαμε στις πανελλήνιες. Γιατί ακόμα και το ίδιο το υπουργείο έβαλε ταμπέλα στα ΕΠΑ.Λ. Χοάνη τα ’κανε. Να πέφτουν μέσα και να κρύβονται όσοι το σύστημα ή και ίδια η οικογένειά τους ήθελε απλά να κρύψει.
Γέμισαν τα social αναρτήσεις και σχόλια... Μύδροι εναντίον του μαθητή, των γονιών του και των ΕΠΑ.Λ., κι αγάπη πολλή και κατανόηση στην καθηγήτρια...
Μπα, μπα! Αλήθεια τώρα; Αυτόκλητοι μάρτυρες της αξιοσύνης της καθηγήτριας, πότε αλήθεια ήταν η τελευταία φορά που μιλήσατε για τους εκπαιδευτικούς με φράσεις που δεν περιλάμβαναν τις λέξεις «κοπρόσκυλα», «τεμπελαραίοι», «κηφήνες», «ρέμπελοι», «χαραμοφάηδες»; Πότε ήταν η τελευταία φορά που τους είδατε να κατεβαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες που επικρατούν στην Παιδεία και δε σκεφτήκατε - ή ξεστομίσατε - «τι θέλουν πάλι οι αλήτες που κάθονται τρεις μήνες τον χρόνο και τους πληρώνουμε;».
Βρήκαμε πάλι στα social να λέμε... Κι αντί να σκύψουμε το κεφάλι και να σκεφτούμε τα πώς και τα γιατί μιας άθλιας συμπεριφοράς, μόνο κατάρες μας περισσεύουν. Βγήκε και η υπουργός να μας πει πως σέβεται και στηρίζει τον Έλληνα εκπαιδευτικό. Αλήθεια; Και πώς του το δείχνει; Μετατρέποντάς τον σε περιπλανώμενο θίασο, με μια βαλίτσα στα χέρια, μπουλούκια να αλωνίζουν τη χώρα; Πετώντας τον στον δρόμο το καλοκαίρι; Ο ίδιος άνθρωπος που έμαθε στην ανιψιά μου το αλφάβητο, σέρβιρε τη μάνα της το καλοκαίρι σε ένα ταβερνείο στη Χερσόνησο...
Μεγεθυντικό καθρεφτάκι το βιντεάκι... Στα μούτρα μας πέταξε όλα τα κατορθώματά μας. Και παρότι θα μπορούσε να είναι αφετηρία, να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση και κάτι, κάτι να αλλάξει, εμείς θα αρκεστούμε στους μύδρους και τις κατάρες εναντίον του μαθητή, των γονιών του και των ΕΠΑ.Λ., και την πρόσκαιρη και προσωποποιημένη στήριξη στη συγκεκριμένη καθηγήτρια (όλοι οι άλλοι τα είπαμε: «κοπρόσκυλα», «τεμπελαραίοι», «κηφήνες», «ρέμπελοι», «χαραμοφάηδες»...).
