Έκλεισε τη πόρτα πίσω της, πήρε το βαλιτσάκι της αγκαλιά και άρχισε να κατεβαίνει, με αργά αλλά σταθερά βήματα τη σκάλα. Κάθε σκαλί και μια σκέψη. Κάθε σκαλί κι ένα συναίσθημα. Τέσσερεις όροφοι, σκαλί – σκαλί. Έφτασε στη πόρτα της εξόδου και μόνο τότε κατάλαβε πως τα χέρια της είχαν ασπρίσει από την ένταση με την οποία έσφιγγε το βαλιτσάκι της….
Τέσσερα κορίτσια «έφτιαξε» σήμερα. Μπαίνοντας στο σπίτι αντίκρισε το χαρούμενο μελίσσι κι ήταν έτοιμη να μοιραστεί τη χαρά τους .Μα μόλις κατάλαβε το λόγο, φόρεσε το καλύτερο της χαμόγελο - είχε μάθει άλλωστε να το κάνει καλά αυτό το χαμόγελο- και πέρασε το υπόλοιπο ακούγοντας ιστορίες πανεπιστημίου – μέρας και νύχτας- χαμογελώντας..
Συμφοιτήτριες ήταν οι τέσσερεις. Κι είχε φτάσει γι αυτές η ώρα της απονομής πτυχίου. Το όνειρο των κοριτσιών είχε επιτέλους γίνει πραγματικότητα κι ήθελαν σ’ αυτή τη πιο μεγάλη ώρα να είναι όλα στην εντέλεια. Είχαν διαλέξει με υπομονή τα ρούχα τους, τα παπούτσια τους, είχαν καλέσει φίλους και συγγενείς .. ήθελαν να μοιραστούν μαζί τους την επισφράγιση των κόπων και της αγωνίας που έζησαν ως να ‘ρθει τούτη η ώρα.
Τι κι αν 6 μήνες μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους – μα πόσο άργησε αυτή η ορκωμοσία! - ακόμα δούλευαν στο καφέ που τους επέτρεψε να ζουν αξιοπρεπώς ξαλαφρώνοντας τους γονείς από τον βραχνά των δικό τους σπουδών. Τι κι αν σχεδόν κανένας από τους φίλους που είχαν αποφοιτήσει πριν από αυτές, δεν είχε καταφέρει ακόμα να βρει δουλειά στο αντικείμενο του. Τι κι αν αρκετοί από τους συμφοιτητές τους είχαν ήδη ξεκινήσει το μεταπτυχιακό τους κι άλλοι ήταν έτοιμοι για να φύγουν στο εξωτερικό. Εκείνες είχαν πίστη. «Θα τα καταφέρουμε» έλεγαν και έπαιρναν κουράγιο για μια ακόμα υπομονή, έναν ακόμα δίσκο, μια ακόμα παραγγελία ..
Το είδε στα μάτια τους γι’ αυτό δε μίλησε. Την ελπίδα είδε. Αυτή που έτρεφε κι εκείνη όλα τα χρόνια των σπουδών κι ύστερα τα πρώτα χρόνια της αποφοίτησης. Δυο προγράμματα stage κι άλλα δυο άνεργων πτυχιούχων είχε κάνει. Κι όχι στο αντικείμενό της.. γραμματειακή υποστήριξη. Και στο ενδιάμεσο ανεργία, μεροκάματα σε μεταφράσεις, κανένα ιδιαίτερο τα καλοκαίρια σε μετεξεταστέα γυμνασιόπαιδα και πάντα εξάρτηση από το πορτοφόλι πρώτα του πατέρα κι ύστερα του αρραβωνιαστικού.
Κι η ελπίδα εκεί. Να μη φεύγει κι ας φυλλορροούσε κι αυτή μέρα τη μέρα. Μόνο η πίκρα για τον καιρό που περνά και δεν δικαιώνει μεγάλωνε κάθε μέρα. Κι ας έμαθε στο ενδιάμεσο κι άλλη μια ξένη γλώσσα να τις κάνει δυο. Κι ας έκανε κι ένα μεταπτυχιακό. Κι ας πήρε και τίτλους επάρκειας υπολογιστών. Κάθε bullet στο βιογραφικό της, μια πίκρα στη ψυχή για τα όνειρα που σκοτώθηκαν ένα - ένα …
Μέχρι που ένα βράδυ- από τα πολλά που ο ύπνος δεν την έπαιρνε- κοιτάχτηκε στον καθρέφτη κι αναρωτήθηκε: Τι είναι αλήθεια πιο σημαντικό; Να περνά η ζωή και να φεύγει αφήνοντας πίσω της μόνο πίκρα για όσα δεν ήρθαν ή να αρχίσει από την αρχή κάνοντας αυτή τη φορά μια επιλογή με κριτήριο τη τσέπη; Κι η απάντηση της ήταν προφανής. Τη φρόντισε τη ψυχή της . Και το μυαλό της το φρόντισε. Ανάμεσα στα αποφθέγματα του Σόλωνα – «Ο αν μη ίδης, μη λέγε. Ειδώς σιγά.», της ήρθε στο μυαλό βλέποντας τα πυρακτωμένα από τη προσμονή μάτια των κοριτσιών- και του Λούθερ Κίνγκ , φρόντισε τα μέσα της. Ήρθε η ώρα για τα έξω. …
Κι όταν οι δικοί της σήκωσαν επανάσταση, εκείνη στύλωσε τα πόδια και τους κοίταξε κατάματα : «Επενδύσατε στη μόρφωσή μου και σας ευχαριστώ άπειρα γι αυτό. Θα σας ευγνωμονώ για πάντα που μου δώσατε έτσι τη δυνατότητα να γίνω ο άνθρωπος που ήθελα: Μια γυναίκα ικανή να χωρέσει στο λεξικό της ζωής της λέξεις όπως ευελιξία, προσαρμοστικότητα, δύναμη, ευθύνη. Κι έτσι μπορώ το όνειρο της ζωής μου να’ μαι άνθρωπος ανεξάρτητος, ελεύθερος και χρήσιμος για μένα και τον κόσμο, να το πραγματοποιήσω» τους είπε. Και προχώρησε…
Χαλάρωσε τη λαβή στο βαλιτσάκι της. Άνοιξε τη πόρτα του οδηγού μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο και τοποθέτησε προσεκτικά το βαλιτσάκι στο πατάκι. Άξιζε άλλωστε μια ολόκληρη περιουσία το περιεχόμενό του!
Γύρισε το κλειδί στη μίζα και πριν προλάβει να βάλει μπροστά χτύπησε το τηλέφωνό της. Κοίταξε να δει ποιος την καλεί. Άγνωστο νούμερο. Νόμιζε πως ήταν για κανένα ραντεβού κι έβγαλε το ημερολόγιό της για να τσεκάρει διαθεσιμότητα κι ύστερα απάντησε στη κλήση «Παρακαλώ;», ρώτησε ευγενικά. «Καλημέρα σας! Τηλεφωνώ εκ μέρους του ….».
Η κλήση τερματίστηκε. Ήταν σχεδόν ξέπνοη! Το μυαλό κι η καρδιά της έτοιμα να εκραγούν. Μα τώρα;; Τώρα που το είχε πάρει απόφαση πως έτσι θα είναι η ζωή της ; Ήταν ανάγκη να έρθει αυτό τώρα;
Ξαναγύρισε το κλειδί στη μίζα κι έβαλε μπροστά.. Μια φωνή ακούστηκε από το ραδιόφωνο. «Κι αν κάτι σας απασχολεί σήμερα», άκουσε μια στιβαρή αλλά απόκοσμη σχεδόν φωνή να λέει «εγώ απλά σας θυμίζω τα λόγια του μεγάλου Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: Παραμείνετε ψύχραιμοι. Ο Θεός σας περιμένει έξω από την πόρτα σας.»…..
