Που λέτε, μέχρι προσφάτως έλεγα «να μη ξημερώσει ο Θεός τη μέρα παναγία μου που θα με πούνε «Κανένα»… Μου’ χε κολλήσει από ένα τραγούδι του Διονυσίου – του Στράτου εννοείται.
Λέει ο ποιητής ανάμεσα στα άλλα : Αν σ’ αγάπησα απόψε δε θυμάμαι / και αλήθεια σου το λέω, δεν λυπάμαι./ Κάποιο δάκρυ μου αν κύλησε για σένανε/ πες πως ήταν κάποιο δάκρυ για κανένανε. (Αποκοιμήθηκα - 1977 Στίχοι: Μίμης Θειόπουλος Μουσική: Τόλης Βοσκόπουλος)..
ΚΑΝΕΝΑΣ ρε φίλε …να’ χεις περάσει – με όποιο τρόπο – από τη ζωή κάποιου κι αυτός να σε σκέφτεται σαν ΚΑΝΕΝΑΣ, τίποτα ..Πολύ σκληρό. ..Τελοσπάντων που λέτε αυτά μέχρι πριν λίγες μέρες. Γιατί μετά μου είπε μια φίλη – καλή φίλη είναι- μια παρομοίωση για κάποιον και σκέφτηκα «ΝΑ, Κι έτσι δε θέλω να με πουν».
Μου μιλούσε για ένα κοινό γνωστό και τον παρομοίασε με μπρόκολο «Έχει το μπρόκολο», μου είπε η φίλη, « το πιο ωραίο πράσινο που έχω δει ποτέ. Κι είναι σαν φυτό όμορφο όταν το κοιτάς. Αλλά όταν το βράσεις, δεν μπορείς να παλέψεις τη μυρωδιά του. Μπόχα σκέτη». Έτσι μου είπε η φίλη.
Κι είναι νομίζω αυτό με το μπρόκολο και τη μπόχα η ιστορία της ζωής κάποιων. Και να σου πω, όταν μου το πε, λίγο «κούμπωσα». Το γέλασα. Αλλά μετά κοίταξα το «μπρόκολο» στα μάτια. Προφίλ, ανφας, όταν με έβλεπε κι όταν δεν κοιτούσε. Κι ύστερα έκλεισα τα μάτια κι άφησα το «μπρόκολο» να νομίζει πως δε βλέπω. Κι άκουσα.
Και τελικά ναι … Το αλλάζω: Να μη με πούνε παναγία μου ποτέ πως ήμουν κανένας – τίποτα- ανύπαρκτη. Και μπρόκολο να μη με πούνε εύχομαι. Και γι' αυτό "δουλευω"….
