«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα νησί που ήταν όμορφο πολύ …» Έτσι ξεκίνησε το παραμύθι της κ. Ελένης. Κι ήταν αυτή η φράση της μικρής «μινωίτισσας»– που σαλονικιά είναι κατά βάση αλλά τη λάτρεψε την ιστορία μας- που έδωσε το σήμα για να ξεδιπλώσουν μπροστά στα μάτια γονιών, συγγενών και φίλων το ταλέντο μα και τη γνώση που αποκόμισαν μια ολόκληρη χρονιά οι συμμαθητές της στο νηπιαγωγείο!
Γιατί η αποχαιρετιστήρια γιορτή τους 36ου νηπιαγωγείου Ηρακλείου ένα ταξίδι στο παρελθόν της Κρήτης ήταν. Μινωίτες και μινωίτισσες, Βασιλιάδες και βασίλισσες πολεμιστές, τέρατα και ερωτοχτυπημένα πριγκιπόπουλα κατέκλυσαν την αυλή του 24ου και 31ου δημοτικού σχολείου που βρίσκεται ακριβώς απέναντι (ναι, το 36ο είναι απ’ αυτά – τι κρίμα αλήθεια - που δεν έχουν ούτε μισό τετραγωνικό αυλή, έτσι για να υπάρχει) και έκαναν με την «ερμηνεία» τους τα μάτια να βουρκώνουν και τα στέρνα να φουσκώνουν..
Πάλι μπορεί γι’ αυτή τη κατάσταση να μην έφταιγε ακριβώς η .. «ερμηνεία». Ίσως να φούσκωσαν τα στέρνα και να βούρκωσαν τα μάτια από περηφάνια για το «επίτευγμα» των παιδιών! Ίσως από αγάπη. Γιατί μόνο αυτό αξίζει στα παιδιά: αγάπη άπειρη χωρίς αστερίσκους κι ερωτηματικά.. Ίσως πάλι τα μάτια να βούρκωσαν κι από αγωνία για τα χρόνια που πέρασαν και τα μωρά από του’ χρόνου θα ναι «δημοτικάκια»… Για το άγνωστο αύριο που κανείς δεν ξέρει που θα μας βρει.. ίσως ακριβώς γι’ αυτή τη προσμονή …
Σημασία έχει πως το κέρδισαν νήπια και προνήπια επάξια το χειροκρότημα (και το παγωτό – κέρασμα της κ. Ελένης και της κ. Θεοδώρας) στο τέλος!
Και κάπως έτσι μέσα από ιστορίες και παραμύθια, επισκέψεις και ξεναγήσεις σε μουσείο κι αρχαιολογικούς χώρους έγιναν μικρά παιδιά κοινωνοί της ιστορίας του τόπου μας (κι ας μην είναι η Κρήτη για όλα τα πιτσιρίκια του 36ου ο «τόπος» τους).
Και φούσκωσε από περηφάνια ο Θησέας που νίκησε το Μινώταυρο που κι αυτός δεν στεναχωρήθηκε γιατί «λυτρώθηκε».. Κι έλαμψε η ματιά της Αριάδνης.. Και καμάρωσαν από το θρόνο τους η Πασιφάη κι ο Μίνωας κι ο Αιγέας… και ζησαν οι Μινωίτες κι μινωίτισσες καλά και οι απόγονοι τους, τα παιδιά του 36ου , καλύτερα!
Γιατί έτσι κάπως αρχίζει γι αυτά το καλοκαίρι … Αχ, ας είναι ξένοιαστο! Γεμάτο στιγμές ευτυχίας που θα’ ναι η δύναμη τους όσο τα χρόνια περνούν γιατί όπως έλεγε κι ο Γάλλος στοχαστής Ρολάν Μπαρτ, « Η πραγματική μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία.»
