Θυμάστε που λέγαμε για τα σημάδια σε κουδούνια πολυκατοικιών από επίδοξους διαρρήκτες που με αυτά «μάρκαραν» τους στόχους; Θυμάστε που λέγαμε πως αν είναι να λείψετε από το σπίτι σας αφήστε ένα φως αναμμένο ή μια τηλεόραση να παίζει για να αποτρέψετε έτσι τη πιθανότητα να πέσετε θύμα κλοπής; Μάλιστα.
Τσάμπα καίει η λάμπα- και η τηλεόραση- ως φαίνεται καθώς οι διαρρήκτες έχουν «προχωρήσει».
Διαβάστε μια ιστορία:
Μια φιλική οικογένεια που διαμένει σε μια σύγχρονη οικογενειακή πολυκατοικία με τους κήπους και τις πυλωτές της, κλείδωσε πόρτες και παράθυρα, άφησε κι ανοιχτά τα φώτα του σαλονιού κι έφυγε για δεκαπενταύγουστο. Δυο μέρες δηλαδή. Μια διανυκτέρευση στα νότια παράλια.
Η παρέα ήταν καλή, βρέθηκε και μια ακόμα καλύτερη, τη μέρα της επιστροφής .. τους πήρε η νύχτα και ξημερώματα έφτασαν στο σπίτι τους. Ένα τέταρτο μετά, ξημερώματα και μάλιστα μικρές ώρες, την ώρα που η σύζυγος προσπαθούσε να τακτοποιήσει στα κρεβάτια τους τα παιδιά, χτυπά το θυροτηλέφωνο. Ανησύχησε ο σύζυγος και πρόβαλε στο μπαλκόνι να δεις ποιος είναι τέτοια ώρα. Βλέπει δυο τύπους - ο ένας στο θυροτηλέφωνο που φορούσε και καπελάκι τύπου τζόκει, ο άλλος παραπέρα στην αυλόπορτα- και φωνάζει «ποιον θέλετε». Ταραγμένος ο τύπος απαντά τον «……………………….» αναφέρει το όνομα όπως γράφεται ακριβώς στο κουδούνι. Μόνο που κανείς από τους γείτονες, τους φίλους και τους συγγενής δεν τον αποκαλεί έτσι τον ιδιοκτήτη του σπιτιού. Είναι τοις πάσι γνωστός με το υποκοριστικό.
«Εκεί που είσαι στάσου κι έρχομαι» του φωνάζει από πάνω ο φίλος με φωνή βροντερή και τύπου αποφασισμένη (η καρδούλα του το ξέρει) και βλέπει και τους δυο τους ακάλεστους μουσαφίρηδες να βγάζουν σπίθες στα πόδια. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου είχαν παρκάρει μια μηχανή, την καβάλησαν κι εξαφανίστηκαν.
Πήρε τηλέφωνο στην αστυνομία κι ο φίλος να ζητήσει βοήθεια…Λέει παιδιά, έτσι κι έτσι. Σαράντα πέντε λεπτά μετά εμφανίστηκε το περιπολικό καθώς είχε λέει κι άλλο περιστατικό που έπρεπε να «ελέγξει» (Κάνω και μια ερώτηση εδώ κι όποιος ξέρει ας μας πει: πόσα κλιμάκια είναι βάρδια τις νύχτες στο Ηράκλειο και πόσα είναι τα διαθέσιμα περιπολικά;).
«Τυχερός ήσουν φίλε.» του είπανε. Κι ήταν. Και το ξέρει κι αυτός. Φαντάζεστε να έμπαινε στο σπίτι με το κοιμισμένο του παιδί στην αγκαλιά του ένα τέταρτο μετά και να’ πεφτε πρόσωπο με πρόσωπο με τους διαρρήκτες; Τι να κάνεις και ποιον να πρωτοφυλάξεις, ε;
Κι εκτός από το «τυχερός ήσουν φίλε» του είπαν κι άλλα. «Μπας κι είδες μπαίνοντας στην αυλή σου τίποτα, ένα αντικείμενο κάτι που δεν είναι δικό σου ή που δεν είναι η θέση του εκεί;», τον ρώτησαν. Γιατί έτσι λέει κάνουν στα σπίτια με τις πυλωτές και τις αυλές. Τοποθετούν κάτι σε σημείο που αν είσαι στο σπίτι και το δεις δεν θα τα’ αφήσεις εκεί. Κι αν δουν και δεν μετακινηθεί, παίρνουν το σήμα πως το πεδίο είναι ελεύθερο!
Κι ύστερα πάνε και χτυπάνε τα κουδούνια για να τσεκάρουν πόσους ορόφους έχουν .. διαθέσιμους! Και μετά αρχίζει το γιουρούσι …
Μπαίνοντας ο φίλος δεν παρατήρησε κάτι. Όταν έφυγαν οι αστυνομικοί έκανε μια βόλτα και βρήκε … Μια μπάλα, που δεν ανήκει σε κανένα κάτοικο της συγκεκριμένης πολυκατοικίας και που αν ήταν μέρα θα την είχαν μαζέψει από το σημείο που ήταν τοποθετημένη και θα την είχαν βάλει στην άκρη .
Ακούς; Σκουπίδια λέει πετάνε. Κουτάκια μπύρας ή αναψυκτικών πετάνε στις αυλές που καμιά καλονοικοκυρά, αν είναι παρούσα βέβαια, δεν τ΄αφήνει στην αυλή της.
Γι’ αυτό, τα μάτια σας χιλιαεφτακόσια. Αν έχετε σκοπό να φύγετε, έστω και για μερικές ώρες έτσι που έχουμε γίνει, πείτε και σ΄ έναν έμπιστο να περάσει μια βόλτα από το σπίτι να τσεκάρει. Αδέσποτα αντικείμενα δεν τα φέρνει ο αέρας πάντα…
Και να θυμάστε πως 30 δευτερόλεπτα θέλει ένας ..ικανός κλέφτης όλα κι όλα για να σας κάνει το σπίτι φύλλο και φτερό..
Για την ιστορία, ούτε δακτυλικά αποτυπώματα δεν πήραν οι αστυνομικοί. Μικρή η επιφάνεια στο θυροτηλέφωνο λέει τι να δείξει. Άσε που μάλλον θα φορούσαν γάντια. Έλα μωρέ έτσι κι αλλιώς τίποτα «ζάκια» θα’ τανε…
